Dag: 1 januari 2017

Een bijzonder bezoek aan Salisbury en omgeving met onze chauffeur Vic. Het werd een bijzondere en mooie dag waarbij we niet alleen Stonehenge bezochten.

We gingen al vroeg de deur uit om op tijd de treinen te halen die ons naar Salisbury zouden brengen vanuit London waar we dan om 9.15 aan zouden komen. Op het station aangekomen bleek er geen trein te gaan i.v.m. werkzaamheden t hele weekend.

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik overspoeld werd door vertrouwen;” t komt goed” Ook leek t wel of we getest werden of we wel ECHT daarheen wilden….. ( IK wel …..!! ?) Na t kopen van toch maar weer een paar dagkaarten metro zijn we naar een ander treinstation gegaan op advies van een medewerker van de trein/metro. Maar dit klopte niet en we moesten naar weer een ander station! Al met al zag ik de spanning bij mijn medereizigers stijgen en hun humeur dalen, en ik die alleen maar bleef denken, dat komt wel goed!!! Duidelijk was wel al dat we niet op de afgesproken tijd aan zouden komen maar een uur later. En ik had het telefoon nummer van onze chauffeur voor die dag, Vic Jones niet bij me…..Ik heb 2 mensen in Nederland gebeld om even voor me te googelen en t telefoonnummer aan me te SMSen van de taxi van Vic Jones. Je gelooft t niet!!! Ze konden t geen van beide vinden op internet!! Ik kon dus niet bellen en dacht weer… t komt wel goed! Heb t thuisfront laten weten niet verder te zoeken. Eenmaal aangekomen bleek ook dat de beste man gewoon ruim een uur had staan wachten!!!

Het werd een geweldige dag zonder grote bijzonderheden. We hebben van alles gezien en ook gehoord over de folklore en geschiedenis. Super leuk!!! Zo hoorden we dat de paarden in de kalkhellingen jaarlijks schoongemaakt worden door mensen met taakstraffen 🙂

In Avebury heb ik toch nog wichelroedes kunnen kopen ( die ik in t vliegtuig niet mee had kunnen nemen) en buiten kwam ik een man tegen die er ook mee rondliep. Hij wees me waar de ley-lijnen precies liepen. Maar dat heb je niet echt nodig daar hoor!! Jeetje wat een energie!!!

Ook Stonehenge heeft veel energie, maar dan anders! De offersteen in het midden was heel sterk! O ja, we waren ook nog heel even op Woodhenge. Daar ligt in t midden een klein kind begraven waar t graf gekenmerkt is. Met de pendel ben ik even gaan voelen en vroeg of t kind geofferd/vermoord was. NEE dus. Het is er begraven om het te EREN!!! Wat dat ook mag betekenen! 🙂

Al met al dus veel energie maar geen hele extreme spirituele ervaringen.

Info: http://www.lux-et-terra.nl/home.html

Het zonnetje scheen vanmorgen heerlijk toen ik met de auto op weg gingen naar Lierop. Dankzij het kiezen van de kortste route van MarieMarie was het een heerlijke rit die via via door groene laantjes , leuke volkswijken en mooie weggetjes liep. Ruim voor de middag kwam ik aan bij het “landgoed” Lux et Terra waar niet alleen het atelier van Lucien van de Eerden ligt en volop ruimte voor kunstenaars uit de wijde omtrek om hun beeldhouwwerken te komen creëren, ook ligt er oa een hele mooie grote Zonnetempel. En dat was voor mij de voornaamste reden van dit bezoek vandaag. Terwijl ik over de slingerpaadjes lang hardwerkende kunstenaars liepen, hier en daar een praatje maakte en me langzaam zo onderdompelde in de energy van het landgoed, kwam ik aan bij het atelier in het midden ongeveer van het terrein. Lucien was er nog even niet en dus liep ik door via een zijpad naar een ander gedeelte van het landgoed en zag toen in het groen verscholen de zonnetempel liggen. Door het hoge en nog vochtige gras liep ik naar de tempel toe. Langzaam wandelende ik langs de rondingen van de diverse gedeeltes tot aan het pad naar de ingang van de tempel. WOW daar voelde ik hoe de energy naar me toe kwam golven vanuit t labyrint wat daar binnen lag. De rondingen verder volgend kwam ik aan bij een brede tap die me naar een groot plateau bracht. Bovenop de dat plateau was een ander trapje waardoor je Nog een niveau hoger kon komen. Voorzichtig liep ik ook dat trapje op en voelde hoe de trillingen in mij zich verhoogden. Boven aangekomen leek t wel alsof ik op een massieve muur stuitte. Verder dan de rand kon ik daardoor het plateau niet betreden en dus ging ik op de rand zitten met mn voeten op de traptreden om eens goed te “voelen” wat dit allemaal met me deed. Een sterk mannelijke energy die heel hoog was in trilling voelde ik om me heen en ook door me heen gaan. Ik werd er zo wiebelig van dat ik de trap af alleen op mn billen aandurfde treetje voor treetje. Weer terug op het midden plateau keek ik nog eens goed om me heen en zag verschillende patronen en symbolen ingelegd in de stenen.

Aan de ene kant een vlak verdeeld in 3 grote vierkanten met centraal het zonsymbool. Aan de andere kant een vierkant met een zonnesymbool en eromheen 4 halve zonnen aan iedere zijde 1. Met de wichel aan de wandel leverde leuke en vooral duidelijke verschillen op die er op neer kwamen dat de zon centraal de tegenpool energie was van wat er omheen gelegd was. De zon centraal voelde als een wervelwindje omhoog en de energie eromheen sterk omlaag trekkend en aardend. Bij de zon met de 4 halve zonnen eromheen bleek dat t links om lopen of rechtsom lopen nog een dimensie toevoegde.

De tempel zo verkennend en voelend ontdekte ik naast t plateau nog vele onverwachte dingen, trapjes, hoekjes, minivijvertjes, ingelegde symbolen etc etc. Uiteindelijk kwam ik weer aan bij de ingang van de tempel ( The Inner Circle) en wist ik dat t tijd was om het labyrint te gaan lopen. . Ik zal niet verder uitweiden over wat deze reis op het labyrint me verder aan inzichten bracht….. Ik heb het tot uitdrukking gebracht in de 2 foto’s met de tekst erbij zoals je hieronder zult zien. “Met het kiezen van je positie, bepaal je je perspectief”.

Info: http://www.eifelinfo.nl/grotten-in-de-eifel-de-kakushohle-bij-eiserfey/

Waar is het beter toeven dan in bos en grotten met warm zomer weer!

Vandaag was ik in een prachtig natuurgebied in Mechernich-Dreimühlen, Duitsland waar de Kakusgrotten te vinden zijn, verscholen in de bossen. Bereikbaar gemaakt met vele trappen, soms gehouwen uit de rots of aangelegd, met een veilige reling erlangs.

Terwijl ik het bospad opliep zag ik de 20 meters hoge steile rotswand tussen de boomtoppen opdoemen. De verrassing en mijn kleine avontuur begonnen pas echt toen het bospad mij om de rots heen leidde naar de ingang van de grot. Een enorme boom die versmolten leek met de rots naast de ingang van de grot vulde mijn blikveld. Voorzichtig legde ik mijn handen op boomstam en rots en voelde hoe in golven de energy door me heen ging. Alles tintelde en heel even, in een flits zag ik mezelf daar staan met een kring druïden om me heen. Je moet weten dat ik me voorgenomen had drummetje, flute, wichels etc etc mee te nemen, maar was deze dus vergeten. Op dat moment wist en voelde ik dus ook dat het prima was om er gewoon te ZIJN…… Voorzichtig liet ik de boom en rots weer los en stond even beduusd om me heen te kijken, onder de indruk van wat ik zojuist gevoeld had.

Langzaam liep ik daarna de grot in en voelde al bij de eerste stap hoe de koelte me omarmde. Binnen hing een hele zachte energy, aards ( versterkt door de geur van mos en bladeren), maar enorm sterk. Wat sloot deze energy mooi aan bij de rotsboom buiten. Het was een feest om daar in die grot te staan temidden van het spel van licht door zonnestralen die door de diverse spelonken binnen vielen. Met de dansende glimmertjes die meegolfden op de lichtstralen. Ik keek op mn gemak om me heen en genoot!! Ik klauterde hier en daar voorzicht wat omhoog om in een volgende kamer alles net vanuit n andere hoek te bekijken. Via een andere opening verliet ik deze 1e grot en liep over het bospad verder rondom de rotsen. Soms klauterde ik een van de rotsen op, om ergens naar te kijken, een foto te nemen of gewoon…. zomaar. Na een korte wandeling vond ik de 2e kleinere grot. Wat een verrassing weer. Ook hier weer die bijzondere energy, al was deze toch “anders”. Lichter….. terwijl er minder licht naar binnen viel ook hier weer een prachtig lichtspel om van te genieten. Een mooie uitkijkplaats tussen 2 omhooglopende rotsen gaf een wijds gezicht van t bos beneden me. Op een van de foto’s van deze grot zag ik achteraf de felblauwe orb staan die prachtig paste bij de kleuren van de rotsen die soms helder oplichtte als de zonnestralen erop vielen en ze als in een soort spiegel oplichtte. Magisch om naar te kijken. Vol van de opgedane energy en indrukken vervolgde ik het bospad weer terug naar de auto.

Wat een geweldig bezoek was dit met een geweldige magische ervaring weer .

Malta, we zijn er voorjaar 2015 een week geweest maar er was toen 1 tempel die we niet konden bezoeken ivm werkzaamheden. De hele tempel, of wat er van over was eigenlijk, werd overkoepeld om beter te beschermen tegen weer en wind, zon, regen etc. Tarxien is naar men zegt een tempel van de moedergodin die 5000 jaar geleden daar aanbeden werd. De sfeer die ik ervaren heb en de beelden erbij vertellen me echter iets anders dan de boekjes en artikelen erover. Voor mezelf is dat ook meteen de reden dat ik de twijfel of mijn fantasie zo rijk is aan de kant kan schuiven. Dan zou ik immers veel meer zien van wat er geschreven wordt. Eigenlijk ook nu weer te bizar voor woorden, al begint het wel op een vreemde manier te wennen dat dit me steeds overkomt. Ik noem het zelf een soort van time and dimension shifting. Ik herinner me de eerste keer dat het me bewust en wakker overkwam in Engeland bij Thor Glastenbury een paar jaar geleden. Daar begon ook het bewust ankers leggen van hier naar daar. Inmiddels zijn er al een aantal van deze ankers gelegd. Steeds op plaatsen waar ik naar toe “geroepen” wordt. Zo werd ik dus ook naar Malta “geroepen” door Hypogeum en Tarxien. En toen er geen geld voor was kwam dat samen met de meest onwaarschijnlijke aanbiedingen dus. Zoals ik al vertelde was Tarxien dus dicht maar liet ik na ook toen een bijzondere ervaring mijn anker achter in het Hypogeum. Deze ondergrondse tempel ligt een straat verder dan Tarxien, ze horen bij elkaar. Maar ook nu weer anders dan dat er in boeken en artikelen staat.
Tarxien, het hele complex is dus overkoepeld door een enorm doek in een koepelvormige stalen constructie, een soort koepeltent met maanvormige openingen rondom aan de onderkant. Een pad met hekwerk wat om het hele complex heen loopt, en een pad waardoor je het idee hebt dat je midden door de tempels wandelt. En op sommige stukken sta je ook inderdaad midden in ronde ruimtes die onderdeel van het tempel complex waren. mijn wederhelft laat me altijd heerlijk in mijn wezen als we op dit soort bijzondere plaatsen zijn. Hij wacht geduldig iedere stap van mij af en kijkt toe, zonder al te veel vragen. Op de een of andere manier “ziet” ie het aan me…….

Ik liep dus dat gloednieuwe houten pad op en nam de tempelresten voor me onder de koepel aandachtig in me op. Terwijl ik er langzaam naar toe liep kwamen die eerste indrukken binnen en kon ik voorzichtig aftastend de sfeer proeven. Het was hier licht, heel licht. Onaards licht. Ik voelde hoe de tempel energy als de aanraking van een veer op huid een lichte tinteling veroorzaakte. Langzaam liep die tinteling in kringen als een spiraal omhoog door mijn lijf. Ja… De spiralen dacht ik , terugdenkend aan de spiralen die ik in Hypogeum gezien had. Langzaam werd ik via de spiralen opgenomen in de tempel energy, totdat mijn hele wezen ermee gevuld was. Ik voelde me licht en pijn en moeheid waren verdwenen. En ergens verbaasde dat me niet eens, dit was immers niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Ik gaf me er geheel aan over, zette alle luiken open en liep vol vertrouwen nu onder de koepelrand door het tempel complex binnen. Langzaam liep ik over het pad om het tempelcompex heen, genietend van de bijzondere energy. Ondertussen nam ik wat foto’s en nam kleine details in me op. Details die als lichtgevende puzzelstukjes leken op te lichten. Een steen, een hoopje kiezels naast een rommelig gat in de grond, een schaduwvlak op de grond versterkt door lichtinval aan de andere kant. Het spel van licht door binnenvallende zonnestralen is prachtig! Toen ik zo driekwart van het pad om de tempels heen gelopen had kon ik het pad inslaan wat dwars door de tempel is heen gelegd. Ik stopte even, haalde diep en bewust adem en voelde hoe de spiraal energy in mij hier op reageert door een golf aan tintels door me heen te sturen van kruin naar beneden en weer terug. Ik stond te trillen op mijn benen en voelde hoe mijn knieën knikten.
Ik voelde me opgetogen, blij en…. thuis. Er rolde een traan over mijn wang toen ik me dat realiseerde. En zo stapte ik dus de tempels binnen. Genoot van doorkijkjes en het gewoon er kunnen ZIJN. Terwijl ik zo langzaam het pad volgde en hier en daar stil stond voelde ik hoe de spiraal energy in me sterker werd, totdat het een sterk zoemend geluid vormde waardoor ik de omgevingsgeluiden niet meer hoorde of waarnam. Ik ging er zo in op dat het me niet eens verbaasde toen ik vrouwen zag lopen met volle manden in hun armen in de tempel ruimtes, buiten het pad dus. Ik schudde even met mijn hoofd om te kijken of het beeld daarmee verdween. Maar nee, het werd scherper en kreeg meer kleur. Ik keek om me heen en zag ook daar vrouwen zitten, staan en lopen. Sommige met elkaar in gesprek. Het zag er warm en veilig uit, gemoedelijk bijna met vrouwen die duidelijk op hun gemak waren. Ik keek verder rond en draaide me om en zag dat er ook een ruimte was die niet gevuld waren met bedrijvigheid, maar sereen stil alsof een onzichtbaar schild daar de geluiden van bedrijvigheid buiten hield. Langs de randen zag ik banken waar een enkele vrouw met gesloten ogen zat. Toen ik me afstemde op deze ruimte hoorde ik hoge muzikale klanken van noten op een instrument wat ik niet herkende en toch bekend klonk. Ik kan nauwelijks woorden vinden voor wat zo helder tussen deze muren klonk. Deze klanken resoneerden met de spiraal energy in mij. Het gonzen werd weer sterker en in een flits was alles weg. Ik stond weer alleen op het houten pad met mijn echtgenoot naast me geduldig wachtend. Met een diepe zucht keek ik nog eens om me heen…… nog steeds vol van spiralenergy en zag ook hier de spiralen op de stenen. Verbaasd zag ik dat de ruimte waar de vrouwen gezeten hadden helemaal geen bankjes had…… Langzaam liepen we verder over het houten pad, en voelde ik de energie zwakker worden. Het lichte gevoel bleef. Aan het eind van het pad draaide ik me nog even om en keek nog een keer naar het hele complex. Zoveel meer dan een tempel… het hart van een gemeenschap gewone maar bijzondere vrouwen.

Ook nu kan ik, net als de muziek van de carnac stenen, me waar dan ook opnieuw verbinden met de tonen in Tarxien, ook zo zuiver maar weer heel anders dan in Frankrijk. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik nog niet geprobeerd heb of ik ook deze onderling kan verbinden zoals ik de diverse megalieten tonen in Frankrijk kon verbinden. Dat laat ik open voor een ander moment.