Malta, we zijn er voorjaar 2015 een week geweest maar er was toen 1 tempel die we niet konden bezoeken ivm werkzaamheden. De hele tempel, of wat er van over was eigenlijk, werd overkoepeld om beter te beschermen tegen weer en wind, zon, regen etc. Tarxien is naar men zegt een tempel van de moedergodin die 5000 jaar geleden daar aanbeden werd. De sfeer die ik ervaren heb en de beelden erbij vertellen me echter iets anders dan de boekjes en artikelen erover. Voor mezelf is dat ook meteen de reden dat ik de twijfel of mijn fantasie zo rijk is aan de kant kan schuiven. Dan zou ik immers veel meer zien van wat er geschreven wordt. Eigenlijk ook nu weer te bizar voor woorden, al begint het wel op een vreemde manier te wennen dat dit me steeds overkomt. Ik noem het zelf een soort van time and dimension shifting. Ik herinner me de eerste keer dat het me bewust en wakker overkwam in Engeland bij Thor Glastenbury een paar jaar geleden. Daar begon ook het bewust ankers leggen van hier naar daar. Inmiddels zijn er al een aantal van deze ankers gelegd. Steeds op plaatsen waar ik naar toe “geroepen” wordt. Zo werd ik dus ook naar Malta “geroepen” door Hypogeum en Tarxien. En toen er geen geld voor was kwam dat samen met de meest onwaarschijnlijke aanbiedingen dus. Zoals ik al vertelde was Tarxien dus dicht maar liet ik na ook toen een bijzondere ervaring mijn anker achter in het Hypogeum. Deze ondergrondse tempel ligt een straat verder dan Tarxien, ze horen bij elkaar. Maar ook nu weer anders dan dat er in boeken en artikelen staat.
Tarxien, het hele complex is dus overkoepeld door een enorm doek in een koepelvormige stalen constructie, een soort koepeltent met maanvormige openingen rondom aan de onderkant. Een pad met hekwerk wat om het hele complex heen loopt, en een pad waardoor je het idee hebt dat je midden door de tempels wandelt. En op sommige stukken sta je ook inderdaad midden in ronde ruimtes die onderdeel van het tempel complex waren. mijn wederhelft laat me altijd heerlijk in mijn wezen als we op dit soort bijzondere plaatsen zijn. Hij wacht geduldig iedere stap van mij af en kijkt toe, zonder al te veel vragen. Op de een of andere manier “ziet” ie het aan me…….
Ik liep dus dat gloednieuwe houten pad op en nam de tempelresten voor me onder de koepel aandachtig in me op. Terwijl ik er langzaam naar toe liep kwamen die eerste indrukken binnen en kon ik voorzichtig aftastend de sfeer proeven. Het was hier licht, heel licht. Onaards licht. Ik voelde hoe de tempel energy als de aanraking van een veer op huid een lichte tinteling veroorzaakte. Langzaam liep die tinteling in kringen als een spiraal omhoog door mijn lijf. Ja… De spiralen dacht ik , terugdenkend aan de spiralen die ik in Hypogeum gezien had. Langzaam werd ik via de spiralen opgenomen in de tempel energy, totdat mijn hele wezen ermee gevuld was. Ik voelde me licht en pijn en moeheid waren verdwenen. En ergens verbaasde dat me niet eens, dit was immers niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Ik gaf me er geheel aan over, zette alle luiken open en liep vol vertrouwen nu onder de koepelrand door het tempel complex binnen. Langzaam liep ik over het pad om het tempelcompex heen, genietend van de bijzondere energy. Ondertussen nam ik wat foto’s en nam kleine details in me op. Details die als lichtgevende puzzelstukjes leken op te lichten. Een steen, een hoopje kiezels naast een rommelig gat in de grond, een schaduwvlak op de grond versterkt door lichtinval aan de andere kant. Het spel van licht door binnenvallende zonnestralen is prachtig! Toen ik zo driekwart van het pad om de tempels heen gelopen had kon ik het pad inslaan wat dwars door de tempel is heen gelegd. Ik stopte even, haalde diep en bewust adem en voelde hoe de spiraal energy in mij hier op reageert door een golf aan tintels door me heen te sturen van kruin naar beneden en weer terug. Ik stond te trillen op mijn benen en voelde hoe mijn knieën knikten.
Ik voelde me opgetogen, blij en…. thuis. Er rolde een traan over mijn wang toen ik me dat realiseerde. En zo stapte ik dus de tempels binnen. Genoot van doorkijkjes en het gewoon er kunnen ZIJN. Terwijl ik zo langzaam het pad volgde en hier en daar stil stond voelde ik hoe de spiraal energy in me sterker werd, totdat het een sterk zoemend geluid vormde waardoor ik de omgevingsgeluiden niet meer hoorde of waarnam. Ik ging er zo in op dat het me niet eens verbaasde toen ik vrouwen zag lopen met volle manden in hun armen in de tempel ruimtes, buiten het pad dus. Ik schudde even met mijn hoofd om te kijken of het beeld daarmee verdween. Maar nee, het werd scherper en kreeg meer kleur. Ik keek om me heen en zag ook daar vrouwen zitten, staan en lopen. Sommige met elkaar in gesprek. Het zag er warm en veilig uit, gemoedelijk bijna met vrouwen die duidelijk op hun gemak waren. Ik keek verder rond en draaide me om en zag dat er ook een ruimte was die niet gevuld waren met bedrijvigheid, maar sereen stil alsof een onzichtbaar schild daar de geluiden van bedrijvigheid buiten hield. Langs de randen zag ik banken waar een enkele vrouw met gesloten ogen zat. Toen ik me afstemde op deze ruimte hoorde ik hoge muzikale klanken van noten op een instrument wat ik niet herkende en toch bekend klonk. Ik kan nauwelijks woorden vinden voor wat zo helder tussen deze muren klonk. Deze klanken resoneerden met de spiraal energy in mij. Het gonzen werd weer sterker en in een flits was alles weg. Ik stond weer alleen op het houten pad met mijn echtgenoot naast me geduldig wachtend. Met een diepe zucht keek ik nog eens om me heen…… nog steeds vol van spiralenergy en zag ook hier de spiralen op de stenen. Verbaasd zag ik dat de ruimte waar de vrouwen gezeten hadden helemaal geen bankjes had…… Langzaam liepen we verder over het houten pad, en voelde ik de energie zwakker worden. Het lichte gevoel bleef. Aan het eind van het pad draaide ik me nog even om en keek nog een keer naar het hele complex. Zoveel meer dan een tempel… het hart van een gemeenschap gewone maar bijzondere vrouwen.
Ook nu kan ik, net als de muziek van de carnac stenen, me waar dan ook opnieuw verbinden met de tonen in Tarxien, ook zo zuiver maar weer heel anders dan in Frankrijk. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik nog niet geprobeerd heb of ik ook deze onderling kan verbinden zoals ik de diverse megalieten tonen in Frankrijk kon verbinden. Dat laat ik open voor een ander moment.
