Vanuit n diepe slaap schrok ik wakker. Ik moest me even oriënteren. …. Ja. .. ik lag in mijn bed. Ik hoorde de vogels buiten al volop fluiten, het moest dus al ochtend zijn bedacht ik. Toen ik mijn ogen open deed werd dat bevestigd door het licht wat door de spleetjes van het rolluik naar binnen sijpelde. Naast me zag ik heel even iets oplichten. Was dat mijn wekker? Was het al tijd om op te staan? In het schemerdonker pakte ik mijn telefoon en zocht naar het knopje. Wat vreemd… ik draaide de telefoon om en liet mijn vinger zoekend over het beeldscherm glijden. Ja, gevonden! Het scherm lichtte op maar veel kon ik er niet van maken zo zonder bril. Met mijn andere hand viste ik mijn bril van het plankje naast mijn bed. Verbaasd keek ik met de bril op mijn neus naar de telefoon in mijn hand. Niet zozeer omdat ik nu kon zien dat het even voor zessen was, maar omdat het de verkeerde telefoon was!!! Klaarwakker ineens besefte ik wat voor dag het was en dat mijn telefoon waarop de wekker was ingesteld beneden moest liggen. Niet dat die zo al af zou gaan hoor….. opgetogen zwaaide ik mijn benen het bed uit. Jaja vandaag was het dan zover! Een nieuw avontuur lag klaar om te ontrollen. De dag kon beginnen. Een uurtje later liep ik de deur uit om de bus te nemen voor het eerste stuk van mijn reis vandaag. Het was nog heel stil buiten op straat. Behalve de vogels was er niemand te zien nog. Deuren en ramen gesloten. Gordijnen nog dicht. Ondanks het vroege uur voelde ik de zon al warm in mijn gezicht, en samen met het frisse briesje beloofde het een prachtige dag te worden. Perfect weer voor de verjaardag van mijn soulsister dacht ik terwijl ik verder over de stille straten liep. Voor me op de stoep landde een ekster die vervolgens de hele straat vrolijk voor me uit huppelde, alsof hij wilde zeggen ” volg mij maar op het pad wat vandaag onder je voeten gaat ontrollen”. Een weg die als vanzelf ontstaat, het enige wat ik hoefde te doen is mijn voeten er op zetten en het avontuur te beleven en ervaren. Want vandaag ga ik met mijn #vrijreizen naar een bijzondere trainingsdag. Ohmpuctuur staat er op mijn uitnodiging. Goh en ik heb het de hele week Ohm resonatie genoemd…… Benieuwd naar de mensen die ik er ga ontmoeten ook want ik heb al zoveel over ze gehoord van weer een andere soulsister. Ik heb mamasan beloofd haar warme groet over te brengen.
En terwijl ik zo al mijmerend mijn berichtje schrijf zie ik dat we Utrecht alweer voorbij zijn. Time fly’s ….. net zoals ik me op vleugels gedragen voel.
Wordt vervolgd……
Terug in de trein na een bijzondere dag. Ik resoneert nog helemaal na en voor heel veel van wat ik voel en ervaren heb kan ik voorlopig de woorden even niet vinden. IK en mijn HART stonden vandaag centraal. Ik mocht vandaag weer een soulmate ontmoet, ik als maan meisje met haar als zus de zonnendochter. Ook dat is te groot voor te weinig woorden.
Ohmpunctuur betekend voor mij dat ik nog beter kan resoneren met mijzelf en de wereld om me heen, en mezelf kan en mag zijn om wie ik werkelijk BEN. Om van daar uit verder te gaan op mijn pad met alle steentjes die ik daarop tegen kom om op te pakken.
Mijn lichtwerk voor geld heb ik altijd moeilijk gevonden…. De reden dat ik met mijn praktijk stopte, en ik ging werken op basis van uitwisseling van energy en diensten met gesloten portomonees. Dat ga ik nu veranderen. De portomonees mogen open voor giften en bijdragen zodat ik volgend jaar de 1e module OHMpuntuur zal gaan doen.
Ik resoneert nog even na… en geniet van mijn terugreis, lekker in mijn coconnetje zie ik hoe de wolken als donkergroene vlekken over de velden glijden. Een ooievaar in het veld. Een ekster die door een open raam het station verlaat met zijn laatst gevonden hapje nog in zijn snavel. De tijd schiet voorbij en ik laat haar gaan….
Inmiddels zit ik op mijn vertrouwde plekje thuis aan mijn tafelbar. Ik resoneer nog steeds helemaal na op de voorbij gegane dag en hoe bijzonder deze was.
Heel zachtjes oefen ik het tegen mezelf zeggen van mijn naam tijdens een inademing om hem daarna weer te noemen bij het uitademen. Verdomd lastig hoor!! Emmy IN, Emmy UIT. En ik merk dat het makkelijker gaat als ik mijn zielennaam uitspreek… E’Anna IN , E’Anna Uit probleem loos. Probeer het maar eens met je eigen naam…….
In de stilte van mijn huis galmt ook de OOOoooHMmmmmmm, HARDOP!!! Voor het eerst in mijn leven durfde ik dat hardop vandaag met de rest mee, en ojeeeee wat voelde dat GOED Hoe sterk voelde ik de trilling van OHM door me heen gaan, durfde ik me te laten horen. Ik voelde me vandaag echt het huppelende ontdekkende kind wat danste en sprong 
Ik loop door mijn huis en ruik de kaarsvetlucht uit de Annakerk ineens heel sterk, ik snuif eens goed en ruik ook de spray die gebruikt is in de kring… wat was het ook al weer voor spray??? Hmmmmmmm kan ik morgen dit bloesje nog een keer aan misschien denk ik…….
De Anna kerk, gisteren avond las ik nog van alles over haar ontstaan en geschiedenis, en alle wendingen die het kreeg nadat de laatste Katholieke priester er afscheid nam. Anna…. “mijn Anna” en toen ik binnen kwam vulde het gevoel mij dat deze eenmalige OHMpunctuurdag hier speciaal voor MIJ hier was <3 Peter Gouw had het over de honderden toeschouwers…. Ik kende er wel een paar van ja <3 Wat voelde ik me er THUIS en VEILIG.
Ik pak mijn briefje er nog eens bij een lees: Ik ben op aarde gekomen om VRIJ te zijn en te houden van alle mensen en alles samen te delen. Ik ben op aarde gekomen om mijn hart en intuïtie te volgen, spontaan, wat er ook maar binnen mag komen!!! En ik bedenk me dat ook al heb ik aan de andere kant mijn blokkades geschreven ( moeten bewijzen en aan verwachtingen voldoen bv naast al mijn lichamelijke beperkingen en blokkades) ik eigenlijk al heel trots kan zijn op mezelf. Want ik ben op de goeie weg!!! Ik leef, ik dans, ik geniet, ik reis en volg mijn hart. Ik durf te laten zien wie ik ben!! ECHT ben…. Naast alle aanpassingen en het “moeten”
En toen de HARTboodschap als een bom insloeg liet Peter Gouw me met een stethoscoop mijn eigen hart horen en voelen en de tranen van geluk rolden over mijn wangen…. Ja….. Ik BEN <3
Ik kwam door dorpjes als Schandelo, Hanik en Lingsfort, en vond een terrasje waar mijn lunch bestond uit een vispalet. Ik fietste verder langs landgoed Arcen en door de Maasduinen en dacht toen in de verte op het pad een paard te zien. Even twijfelde ik aan mezelf en mijn bril. Een paard wat mijn weg overstak, zonder berijder!! Maar toen was ie alweer uit het zicht en schonk ik er dus verder geen aandacht aan. Even later en dichterbij nu zag ik opnieuw het paard de weg oversteken. Ik kon nu duidelijk zien dat het een bruin paard was met van die brede poten en donkere wollige onderbenen. Zo’n paard als dat ik me kon herinneren van vroeger als trekpaarden. Ik ging dus wat langzamer fietsen en liet mijn fiets vervolgens uitrollen. Ja hoor!! Ik had het goed gezien dus. Het paard was UIT de wei waar zijn vriendinnetje nog wel stond. Een stuk kleiner dan hij zag ik toen ze met de neuzen tegen elkaar aan stonden boven de afrastering die tussen hen in stond. Ik keek naar het hek. Nee,….. dat was hermetisch en degelijk afgesloten. Ondertussen stak het paard weer even over, at daar wat vers gras in de schaduw van de bosrand en liep weer terug om weer even te neuzen. Zolang ik op afstand bleef leek het hem niet te deren dat ik er was. Af en toe keek hij een keer en ging verder met zijn ritueeltjes van open neer, neuzen en eten. Het leek me duidelijk dat hij genoot van zijn vrijheid. Van de andere kant kwam een groepje Duitse mountainbikers. Ze stapte af om het paard terug in zijn weide te helpen. Maar het paard sputterde tegen, galoppeerde weg en liet hinnikend weten niet van die hulp gediend te zijn. Zegt een van de fietsers in het Duits tegen zijn maat, “hij zal wel alleen Nederlands verstaan, laat hem maar “ en ze fietsten weer verder. In de verte zag ik een boerderij waar ik even melding wilde maken van het paard in vrijheid 
