Steeds weer, waar ik ook kom….. is er wel avontuur te vinden, of vind het avontuur mij! En vandaag zat het avontuur in vrijheid!!
Nadat ik samen met mijn broer en zus in een stormend Venlo zat (evenement Venlo Stormt) en op een terrasje genoot van elkaar en wat te drinken, besloot ik even na 12 uur op mijn fiets te stappen en de rest van de dag te vullen met E’Anna-time 
Ik had bedacht langs de grens zo ongeveer af te zakken in de richting van Well-Nijmegen. Een prachtige fietstocht over smalle paadjes en weggetjes achteraf. De vogels floten er lustig op los dus de pedalen leken als vanzelf rond te vliegen. Ik voelde me zo vrij als een vogel en het leek ook wel of ik ook vleugels had gekregen. Mijn blik lag soms meer omhoog dan op de weg voor me, en ik genoot van de wind in mijn rug en het zonnetje. Boven de velden zag ik een enorme vogel zweven en 2 kleinere die erom hen cirkelden en fladderden. Mij toch wel bewust van het zeerrrr ongelijke wegdek besloot ik dus af te stappen en zo beter te bekijken wat zich daar boven toch afspeelde.
De enorme vogel was donker bruin met een soort lichtere rand langs de vleugels. Ik vermoed dat hij iets in zijn snavel moest hebben want de 2 kleinere bleken een duif en een kauw en probeerden om beurten in een soort van duikvluchtjes de grote vogel te naderen om vervolgens weer te maken dat ze wegkwamen. Met alle kras en kraak geluiden die daar bij hoorden was het een bijzondere vertoning in ieder geval. Natuurlijk maakten de 2 geen schijn van kans en zag ik al snel hoe de enorme vogel over de bomen uit het zicht verdween.
Dus stapte ik op mijn fiets om mijn fietstocht te vervolgen.
Het was prima toeven zo op al die bospaadjes en weggetje door landerijen, heel veel bomen en schaduw dus. En verbazend rustig voor zo’n prachtige zomerse dag. Mijn fiets maakt slechts een zacht snorrend geluid en dus waren er ook vandaag weer weinig dieren die me op tijd aan hoorden komen om zich al te verstoppen. Ik zag dus heel wat dieren wegschieten op enkele meters van me. Ik moest vooral lachen om de eekhoorn die niet leek te kunnen beslissen welke kant van het pad hem nu de veiligheid zou kunnen bieden. Hij rende voor me uit en schoot van links naar rechts en weer terug, zigzaggend over het pad voor me. Ik heb dus maar even geremd zodat ie zijn veiligheid in de bomen kon zoeken. Een vlinder landde op mijn schouder en liftte zowaar een stukje met me mee. Opnieuw een glimlach op mijn gezicht en in mijn hart natuurlijk.
Ik kwam door dorpjes als Schandelo, Hanik en Lingsfort, en vond een terrasje waar mijn lunch bestond uit een vispalet. Ik fietste verder langs landgoed Arcen en door de Maasduinen en dacht toen in de verte op het pad een paard te zien. Even twijfelde ik aan mezelf en mijn bril. Een paard wat mijn weg overstak, zonder berijder!! Maar toen was ie alweer uit het zicht en schonk ik er dus verder geen aandacht aan. Even later en dichterbij nu zag ik opnieuw het paard de weg oversteken. Ik kon nu duidelijk zien dat het een bruin paard was met van die brede poten en donkere wollige onderbenen. Zo’n paard als dat ik me kon herinneren van vroeger als trekpaarden. Ik ging dus wat langzamer fietsen en liet mijn fiets vervolgens uitrollen. Ja hoor!! Ik had het goed gezien dus. Het paard was UIT de wei waar zijn vriendinnetje nog wel stond. Een stuk kleiner dan hij zag ik toen ze met de neuzen tegen elkaar aan stonden boven de afrastering die tussen hen in stond. Ik keek naar het hek. Nee,….. dat was hermetisch en degelijk afgesloten. Ondertussen stak het paard weer even over, at daar wat vers gras in de schaduw van de bosrand en liep weer terug om weer even te neuzen. Zolang ik op afstand bleef leek het hem niet te deren dat ik er was. Af en toe keek hij een keer en ging verder met zijn ritueeltjes van open neer, neuzen en eten. Het leek me duidelijk dat hij genoot van zijn vrijheid. Van de andere kant kwam een groepje Duitse mountainbikers. Ze stapte af om het paard terug in zijn weide te helpen. Maar het paard sputterde tegen, galoppeerde weg en liet hinnikend weten niet van die hulp gediend te zijn. Zegt een van de fietsers in het Duits tegen zijn maat, “hij zal wel alleen Nederlands verstaan, laat hem maar “ en ze fietsten weer verder. In de verte zag ik een boerderij waar ik even melding wilde maken van het paard in vrijheid 
😉 Maar helaas…… niemand thuis. Geen idee hoe lang het paard van zijn vrijheid heeft kunnen genieten, maar het was duidelijk dat hij zijn vriendin niet alleen achter liet, dus heb ik het zo gelaten
Een half uurtje later liep mijn pad weer in de buurt van de Maas en had ik de bossen achter me gelaten. Velden werden afgewisseld met kleinere bosjes bomen en struiken en hier en daar een zandpad links of rechts af. En terwijl ik zo’n pad voorbij ging zag ik in mijn ooghoek bruine vlekken op een groene ondergrond en achtergrond. HUH??? Ik remde draaide om en ging terug om eens goed te kijken. Gelukkig heb ik mijn oude camera telefoon weer terug en kon ik dus inzoomen om te kijken wat die bruine vlekken nu waren. Tot mijn verbazing zag ik dat het oerossen waren zoals je langs de maas hier en daar idd wel eens ziet . Ik had ze bv pas ook nog gezien in de Biesbosch. Maar hier??? In de schaduw van het bos lag een aantal van hen heerlijk te luieren. Een klein jong dier stond aan de zijkant van het pad. Ik keek nog eens goed. Nee, nergens zag ik hekken ofzo, ze stonden daar met een aantal gewoon in vrijheid op een pad in een bosje tussen 2 weides in. Helemaal ZEN uit te stralen.
Glimlachend stapte ik weer op mijn fiets om het laatste stuk naar huis te fietsen. Eenmaal thuis liet mijn tellertje zien er weer 50 km bij te hebben opgeteld. In de koelte van mijn huis kijk ik terug op een prachtig weekend wat bestond uit familie en E’Anna-time in VRIJHEID ♥
