E'Anna's wereld, The Universe
Omdat het buiten regent zit ik binnen en ging ik aan de slag met potlood en fineliner. Een beetje van vanalles werd het door de tattoo style te combineren met handlettering
Heerlijk om gewoon de hele dag relaxed en creatief bezig te zijn!! Kleuren als een klein kind, koken als een chef, creëren als een Goddess <3
Weer een les in Eigen-Wijs-heid
Vandaag is een dag van Relax & Enjoy. Vanmorgen al vroeg was ik wakker… tja is nu eenmaal mijn ritme he!! En ik dans met de dag en de nacht in mijn eigen tempo, ook als ik vrij ben. Voordeel is dat je bij het krieken van de dag intens kan genieten van alle vogels die ook wakker worden natuurlijk!!
Vandaag begin ik aan een nieuw project, uil in speksteen. De basis is klaar. Een gesloten vleugel en een open vleugel zodat er ruimte is voor een open hart.
Terwijl ik er aan werk ontstaat het zo, al weet ik niet altijd meteen de bedoeling. …. dat komt gaandeweg. Ik denk na over de boodschappen die binnen komen tijdens het werken aan Uiltje in speksteen. Ja…… inderdaad…… een deel van mijn hart ligt soms ergens anders…… Maar de kern waar het om gaat is LIEFDE en houden van!!! Onder een open vleugel. Ik heb nog heel wat uit te vissen om alles te begrijpen.
Even onder de kraan om een glimp van de kleuren te bespeuren. … wat ik al hoopte en dacht…. bruin en grijstinten. Er zal nog heel wat schuurwerk aan te pas komen voor ze in al haar kleurpracht zal glimmen van trots.
Kleine dingen waar je intens van kan genieten, om lachen soms, of die het gewoon GROOTS kunnen maken. Het was een dag vol van deze momentjes en gebaartjes
Vanmorgen voor negenen was ik met mijn fiets al op pad richting zuid Limburg. In Roermond even een kleine onderbreking en omweggetje naar Robbelien om nog speksteen te kopen zodat ik aankomende week me weer creatief kan bezig houden. Aan de kassa vraagt de dame of ik een doosje wil om ze in mee te nemen. Nee hoor zeg ik, ze passen wel in mijn tas achterop. Oh, dan draai ik er een papiertje om anders wordt alles wordt alles in uw tas zooooo stoffig!! #smile
Terug op het station sta ik met in een hand mijn fiets en met de andere probeer ik de treindeur te openen. Achter me hoor ik voetstappen versnellen…. Een jonge dame die de deur van de trein voor me opent zodat ik met de fiets er in kon. #smile
Vanaf station Maastricht zoek ik mijn weg naar de rand van de stad en wordt daar beloont met prachtige heuvels en groene natuur. Velden strekken zich uit, afgewisseld met bossen. Ik heb de wind in mijn rug als ik de heuvels op ploeter en de wind suist met me mee als ik de heuvel na mijn work out getrotseerd heb en weer afzoef. Soms rust ik op een heuveltop die voelt als een ECHTE berg ook even uit en geniet ik van de wonderschone doorkijkjes die steeds als beloning op me liggen te wachten. #smile
Na heel veel stille wegen en rustige idyllische dorpjes kom ik in een megadruk Valkenburg. Er was een sport evenment gaande en overal in Valkenburg kon je de stem door de megafoons horen schallen, 4…3…2….1.. GO!!!!! Dus bewaar ik wat daar te zien is voor een ander keertje en fiets de drukke stad weer uit. Meteen buiten de stad lag weer een nieuwe uitdaging op me te wachten. Maar halverwege besloot ik dat alle soort van “Cauberg uitdagingen” niet voor mij waren weggelegd en stapte ik af om de berg te voet te trotseren. Ik moet een hoofd als een biet hebben gehad!! Toen ik bijna boven was stopte op een kleine inham naast de weg een zwart busje van een belgische wielerploeg. 2 mannen stapten uit en 1 van hen zei: amai mag ik een fotootje van uw trekken misschien? En hij sprong in de actie-foto-houding. Nadat we er samen hartelijk om lachten zei ik, ja hoor, ik schaam me er helemaal NIET voor dat ik deze berg niet kon bedwingen #grijnzzz. En we stonden nog even gezellig na te babbelen. Ik sloeg hun aanbod mee te rijden in de bus natuurlijk af. #smile
Ik fietste dus verder en genoot van alles om me heen, tot er ineens een wielrenster naast me kwam fietsen en afremde tot mijn tempo, ze keek me van opzij aan en zij: Mw uw “ oortjes” bungelen, pas op dat u niet valt he als ze tussen de spaken komen. En toen fietste ze weer door…. #smile
Met 50 k
ilometer op mijn tellertje kwam ik aan in Heerlen waar ik met mijn museumka art naar de Thermen wilde gaan. Het was er heel stilletjes en de 2 mannen aan de balie legde me alles op hun gemakje uit. Ik kreeg zelfs een jaarkaart gratis mee voor iemand om een keer mee terug te komen. En terwijl ik mijn tas in een kluisje aan het doen was kwamen 2 mensen binnen die gereserveerd hadden voor een rondleiding, waar ik dus zomaar bij aan mocht sluiten! #smile
Op
de terugweg in de trein zat ik op de fietsstalplaats in een hoekje te mijmeren over de mooie dag. Door de treinramen zag ik het landschap voorbij zoeven en ik dacht terug aan de momenten waarop ik de berg af zoefde eerder die middag en mensen inhaalde die me zojuist bergopwaarts voorbij waren gekomen. Voor ons zag ik ineens een andere trein opdoemen. Een rare gewaarwording. Ik kon een lach niet onderdrukken toen ik me bedacht dat ik vandaag met mijn fiets zelfs een trein ingehaald had!!! #grijnzzz
Op een volgend station stapte nog een dame met fiets in de trein ze zette haar fiets tegen die van mij aan zodat een oudere man ook nog kon zitten. #smile
In de coupe langs ons waren 2 Auti’s met een treinen fiep elkaar opgewonden allerlei treinfeitjes aan het vertellen . Toen we station Sittard in reden gingen ze bijna uit hun dak saampjes, er stond blijkbaar een bijzondere locomotief op een andere rails. Nadat deze bij het uitstappen uitgebreid gefotografeerd was riepen de jongens nog naar de machinist om hem een fijne werkdag toe te wensen. #smile
Terug in Venray kon ik nog net even langs de Aldi voor wat laatste boodschapjes. Eenmaal weer buiten stond ik wat te hannesen met mijn fiets om die te draaien en tussen de parkeerblokken door weg te kunnen. In de auto voor me startte de chauffeur zijn auto weer, reed een metertje achteruit, draaide zijn raampje open en zei, zo beter voor u mevrouw?? Met een BIG #SMILE bedankte ik hem natuurlijk.
Vastbesloten om van deze dag een bijzondere dag te maken stond ik voor dag en dauw al naast mijn bed. En terwijl de maan pas net op was wachtte ik op de zon zodat de dag kon beginnen. Bij de eerste zonnestralen stond ik dan misschien niet op Stonehenge om de zon te begroeten op deze midzomerdag en zonnewende….. Maar ik stond wel in mijn tuintje toen ik de eerste zachte gloed aan de hemel zag gloren en even later de eerste zonnestralen de dag vrolijk en nog heerlijk fris aankondigde, en ik met mijn eigen ritueeltje de zon kon verwelkomen. Na de kortste nacht van 2017 was nu de langste dag dus aangebroken(5.19-22.04). Vandaag zal de zon zijn hoogste boog aan de hemel beschrijven. En samen met haar zou ook de maan de hele dag meereizen aan de hemel om pas vroeg in de avond weer onder te gaan.(3.45-18.35)
Op deze langste dag ga ik mijn bijzondere uiltje weer ontmoeten en mag ze met me mee naar huis.
Vanmorgen
dacht ik dus nog een keer terug aan de dag waarop ik haar vond, nog warm en met een gebroken vleugel lag ze langs de kant van de weg. En terwijl de vrachtwagen langs raasden raapte ik haar op en nam ik haar dus mee. Ze was bij Peter in heel goede handen om haar prachtige vleugels te prepareren voor een nieuw leven met een nieuwe functie. Bij leven zweefde ze er op boven het Brabantse en Limburgse land. En net na haar vlucht over de regenboogbrug liet ik haar via mijn ogen haar geliefde land nog een keer zien zodat ze afscheid kon nemen nadat ze zo plots van het leven beroofd was.
Dus niet alleen de zon ontving vandaag mijn kleine ritueeltje, ook voor uiltje en haar vleugels was vandaag tijd en ruimte voor bijzondere momenten.
Afgelopen week ontmoette ik weer een bijzonder mens, een soulsister. Ze is een echte dochter van de zon. En omdat ik een maanmeisje ben heeft het me aan het denken gezet, en het moment is daar om naast de maan ook ZON meer ruimte te geven binnen mijn belevingen van dit leven. En dan bedoel ik niet alleen de zon op mijn huid als ik fiets bijvoorbeeld 😉 want dat doe ik al jaren, maar het leggen van de verbinding met ZON zoals ik dat al jaren met MAAN doe. En Uiltje mag deze verbinding symbolisch voor mij gaan dragen met aan haar vleugels een zon en een maan steen.
Ik had nog een mooie minidrum liggen van de Nanai dag vorig jaar met een nog lege zijde om te beschilderen. Een mooie klus dus om vandaag in mijn koele huis aan te beginnen. Het plaatje wat daarbij in mijn hoofd opkwamkreeg ik zowaar ook nog met potlood naar wens op het gespannen drum huidje. Tevreden kon ik beginnen aan de achtergrond en onderlaag van de dag en de nacht in de Yin-Yang van zon en maan. Met daartussen verweven de veren van uiltje.
En zoals altijd gaan dingen in ups en downs, waves. En ik weet zo hoort het ook want in heel het Universum komen deze golven voor , in en om ons heen. Dus verbaasd het me ook echt niet dat er na een intensieve verhuizing van mijn werk en een SUPER intens weekend er nu even pas op de plaats gemaakt moet worden. The Wave is going Down ~~~
Bij een misstap en bijna, maar net geen val afgelopen zaterdag wist ik me staande te houden. Het moet er allesbehalve gracieus uit hebben gezien hoe ik met zwaaiende armen van links naar rechts stappend mijn verloren balans probeerde te hervinden voor ik ter moeder aarde zou storten daar zo voor het altaar in de Anna kerk. Maar gelukkig hoefde Moeder Aarde en de granieten vloer me niet op te vangen en wist ik me ter nauwer nood overeind te houden. En dat was na 2 fysiek intensieve verhuisweken dus blijkbaar de druppel die de emmer deed overlopen voor mijn lijf. Ik voelde hoe een scheut door mijn schouderblad ging. Maar zoals al gezegd wist ik de balans te hervinden en maakte ik de bijzondere dag zonder echte problemen af. Pas toen ik ‘s avonds nog na resonerend thuis op mijn vertrouwde eigen plekje zat voelde ik hoe de pijn langzaam bezit nam van mijn lichaam. Als een warme golf verspreidde het zich vanuit mijn schouderblad. Te moe om er echt aandacht aan te besteden zette ik mijn “Pijnknop” dus op maximaal gesloten en sliep vervolgens als een BLOK.
Normaal wordt ik rond 5en wel wakker van het eerste licht en de vogels buiten, maar nu schrok ik dus pas even na 8ten wakker. Van het bed uitspringen was geen sprake vandaag en dus begon ik in tempo slow down and relax aan de nieuwe dag en ging ik weer op pad. In de trein merkte ik wel hoeveel pijn ik had en hoe sterk ik beperkt werd door stijve en pijnlijke spieren in arm, nek en rug. Tijd genoeg in de trein voor zelf behandeling, en ook de Reiki die middag hield me op de been. Mijn rechter arm gunde ik de rust en zo genoot ik ook van deze mooie dag. Tegen de avond werkte mijn pijnknop echter niet meer naar wens en wist ik dat het weer tijd was om echt actie te ondernemen. Pas op de plaats en hulp van een “echte” dokter en Fysio was het enige verstandige natuurlijk.
Na een zeer pijnlijke behandeling bij de Fysio en een advies wat ik inmiddels na jaren wel kan dromen ging ik vanmorgen weer naar huis. Maar al kon ik het advies dromen, voor het eerst kon ik er ook bij glimlachen en voelde ik me niet verdrietig of wat dan ook. Want immers, This is LIFE met al haar waves <3 En ik was weer even op de TOP geweest en een volgende TOP zou ook wel weer komen
Ik ga deze week in slow Motion aan de werkelijke verplichtingen voldoen. De verhuisrestjes laat ik aan anderen over. Mijn koelkast staat vol met zomerse salades dus ook de warme week ga ik overleven. En over een week hebben we samen een weekje vrij en gaan we relaxen in een wellness huisje in Ermelo. Wat wil een mens nog meer in het dal van een wave….. toch????