Meer dan 500 jaar geleden was er in de Algarve een bijzondere plek, hoog boven op een heuvel waar men naar zeggen toen al eeuwen de grote Moeder vereerden. Toen de katholieke kerk “voet aan de grond” kreeg werd deze heilige plek meteen aangegrepen om er een kerkje neer te zetten. Het staat er nog steeds! Wat een prachtige houten beschilderde panelen moeten het destijds geweest zijn. En de houten rondlopende zoldering bijna NOG mooier! Genietend heb ik binnen staan rondkijken. Als je het kleine kerkje uitloopt kijk je uit over een schitterend gebied. Vrije natuur omzoomd de groeiende stad Loule. Als je je dan omdraait zie je net achter het kerkje een enorme witte koepel. Ook een kerk. Een Mariakerk. Nog nieuw en bijzonder in vorm en uitvoering! Voor mijn gevoel werd de grote Moeder daarmee een klein beetje in haar ere hersteld. En zoals zo vaak was de deur open die gesloten hoorde te zijn. Een man was binnen aan het vegen…. en dus kon ik de serene stille ruimte in gaan en liep ik mijn tenen naar voor om deze stilte niet te verstoren . Helemaal tot voor aan bij het enorme Mariabeeld. Daar stond ik even stil en sloot mijn ogen en leek het even alsof de stroom mensen uit de vroegere jaren eeuwen geleden zich vermengden met de huidige gelovigen in hun Maria processie. Ik sloeg mijn ogen open naar haar op, Maria voor me….. en een fractie van een seconde leek het alsof ze naar me knikte. Een golf aan ongeloof en emoties overspoelde me….. en ik deed enorm mijn best weer “vaste grond onder mijn voeten” te voelen. Helemaal natintelend met iedere stap (vanuit Moeder Aarde) die ik daarna richting auto zette….. voelde ik het in de auto langzaam wegebben. Wow wat moet dit al eeuwen inderdaad een bijzondere plek geweest zijn en hoe mooi deze via Maria in ere is hersteld. Een bijzonder Anker gevonden weer!
En dit is het dan!…… “mijn weggetje”!!!
Ik schreef er 4 januari al over hoe dit onder mijn aandacht werd gebracht
Mijn weggetje staat niet eens op de kaart! Het is slecht houten vlonderpad wat overgaat in een zandpad. Langs de harde weg ruimte voor toeristen en horeca, maar hier slechts nog vissershuisjes en natuur. Nu heel dicht aan de kust met in het achterland ook veel water, maar ooit lag de kust hier kilometers verderop waar nu slechts zee en rotsen zijn. Een natuurgebied wat nog precies zo is als eeuwen geleden als je de stad Faro even wegdenkt. 
Om hier te komen moesten we een heeeeel smalle brug over waarna je via een minirotonde links en rechts af kon. Ik wist meteen dat we links moesten zijn! Het is moeilijk onder woorden te brengen wat er met me gebeurde toen we aan het einde van de verharde weg stopten en ik uitstapte. Ik ging bijna door mijn knieën en moest me vasthouden aan de deurstijl van de auto. Enorme trillingen vlogen vanuit de aarde door mijn lijf. Gevolgd door een vlaag van blijdschap die me overspoelde. Het inmiddels bekende welkom thuis gevoel van weer een ankerpunt. Ik genoot dus van de wandeling. In de verte op het natte achterland zag ik een man schelpdieren rapen, met 2 emmers schuifelde hij gebogen steeds een stapje verder met in 1 hand n klein schepje wat steeds weer wroetend de natte grond in ging. Het leek even of ik er met mijn neus bovenop stond, tot mijn rug een venijnige pijnscheut gaf en ik weer met 2 benen op het pad stond. Heel even leek het nog of ik de rammelende schelpdieren in de emmers kon horen. Het jubelende
welkom thuis gevoel bleef de hele wandeling bij me en hielp me zelfs het strand op te gaan en daar te zien wat iemand van aangespoelde drijf(hout)bamboe had gebouwd. Maar ja, mijn lijf blijft mijn lijf, en genoeg is genoeg. Dus toen mijn benen me aangaven tot hier en niet verder zijn we omgedraaid en terug naar het pad gegaan. “Mijn weggetje” 
Tranen
Mooi hoe tranen van angst en verdriet zo eenvoudig ineens tranen van geluk kunnen zijn……
Bizar weer…….. Eind van de maand gaan we een midweekje naar Portugal. Naar de Algarve. En terwijl ik aan het surfen was naar leuke dingen daar en maps aan het bestuderen om al een beetje wegwijs te worden, waar ligt de luchthaven, hoe zouden we kunnen rijden naar ons appartementje, wat is een mooie route etc etc Terwijl ik dat dus deed werd ik steeds teruggetrokken naar een klein stukje maps aan de kust onder Porto. Ik had al gezien dat daar een natuurgebied lag, Formosa. En dus zocht ik naar eventuele dagtochtjes daar. Al wat ik vond was birdspotting en prachtige natuur……. Een beetje teleurgesteld was ik wel eigenlijk…. want die aanblik op maps van dat smalle weggetje daar gaf me de tintels en kriebels over heel mijn lijf om vuurwerk te veroorzaken in mijn kruin. En die natuurgebied trips klopte er niet bij………
Een lieve vriendin kwam recent op kantoor even langs, (zij komt daar in Portugal ook vaker. Heeeel vaak zeg maar gerust, haha) en dus vroeg ik haar naar “dat weggetje”. Ze zou thuis samen met haar wederhelft eens kijken! Ik kreeg een zeeeeer uitgebreide omschrijving van heel veel leuke dingen en precies hoe we er konden komen. Maar helaas…… niks over “mijn weggetje”……..
Vanavond zat ik na een moeilijke emotionele dag op mijn eigen stekkie aan de bar en bedacht dat ik hoognodig positieve energy nodig had . En dus is vakantievideootjes kijken dan een super goed plan . Toch?? Voorpret en genieten van een vakantie -to-come. En als 1e filmpje klikte ik dus DEZE aan. Meteen bij de eerste beelden waren daar weer de tintels, de tintels die me vertellen dat er “ïets”bijzonders is…… Een signaal, opletten!, hier moet je zijn, even aandacht aub, etc etc en het vuurwerk in mijn kruinchackra. Met een smile die bijna niet meer op mijn gezicht paste stuurde ik het filmpje door aan mijn vriendin, met de vraag, weet jij heeeeeeel misschien waar dit is??
Ja je raad het al he!!! Dit is dus “mijn weggetje” Ik weet nu waar het ligt! en natuurlijk wordt dit een bijzonder doel in onze korte vakantie daar.
Dank je wel lieve spirits, gidsen en allen meer……
You made my day!!!
Salisbury, Stonehenge en Woodhenge
Een bijzonder bezoek aan Salisbury en omgeving met onze chauffeur Vic. Het werd een bijzondere en mooie dag waarbij we niet alleen Stonehenge bezochten.
We gingen al vroeg de deur uit om op tijd de treinen te halen die ons naar Salisbury zouden brengen vanuit London waar we dan om 9.15 aan zouden komen. Op het station aangekomen bleek er geen trein te gaan i.v.m. werkzaamheden t hele weekend.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik overspoeld werd door vertrouwen;” t komt goed” Ook leek t wel of we getest werden of we wel ECHT daarheen wilden….. ( IK wel …..!! ?) Na t kopen van toch maar weer een paar dagkaarten metro zijn we naar een ander treinstation gegaan op advies van een medewerker van de trein/metro. Maar dit klopte niet en we moesten naar weer een ander station! Al met al zag ik de spanning bij mijn medereizigers stijgen en hun humeur dalen, en ik die alleen maar bleef denken, dat komt wel goed!!! Duidelijk was wel al dat we niet op de afgesproken tijd aan zouden komen maar een uur later. En ik had het telefoon nummer van onze chauffeur voor die dag, Vic Jones niet bij me…..Ik heb 2 mensen in Nederland gebeld om even voor me te googelen en t telefoonnummer aan me te SMSen van de taxi van Vic Jones. Je gelooft t niet!!! Ze konden t geen van beide vinden op internet!! Ik kon dus niet bellen en dacht weer… t komt wel goed! Heb t thuisfront laten weten niet verder te zoeken. Eenmaal aangekomen bleek ook dat de beste man gewoon ruim een uur had staan wachten!!!
Het werd een geweldige dag zonder grote bijzonderheden. We hebben van alles gezien en ook gehoord over de folklore en geschiedenis. Super leuk!!! Zo hoorden we dat de paarden in de kalkhellingen jaarlijks schoongemaakt worden door mensen met taakstraffen 🙂
In Avebury heb ik toch nog wichelroedes kunnen kopen ( die ik in t vliegtuig niet mee had kunnen nemen) en buiten kwam ik een man tegen die er ook mee rondliep. Hij wees me waar de ley-lijnen precies liepen. Maar dat heb je niet echt nodig daar hoor!! Jeetje wat een energie!!!
Ook Stonehenge heeft veel energie, maar dan anders! De offersteen in het midden was heel sterk! O ja, we waren ook nog heel even op Woodhenge. Daar ligt in t midden een klein kind begraven waar t graf gekenmerkt is. Met de pendel ben ik even gaan voelen en vroeg of t kind geofferd/vermoord was. NEE dus. Het is er begraven om het te EREN!!! Wat dat ook mag betekenen! 🙂
Al met al dus veel energie maar geen hele extreme spirituele ervaringen.
Lux et Terra, de Zonnetempel Lierop, Brabant, Nederland
Info: http://www.lux-et-terra.nl/home.html
Het zonnetje scheen vanmorgen heerlijk toen ik met de auto op weg gingen naar Lierop. Dankzij het kiezen van de kortste route van MarieMarie was het een heerlijke rit die via via door groene laantjes , leuke volkswijken en mooie weggetjes liep. Ruim voor de middag kwam ik aan bij het “landgoed” Lux et Terra waar niet alleen het atelier van Lucien van de Eerden ligt en volop ruimte voor kunstenaars uit de wijde omtrek om hun beeldhouwwerken te komen creëren, ook ligt er oa een hele mooie grote Zonnetempel. En dat was voor mij de voornaamste reden van dit bezoek vandaag. Terwijl ik over de slingerpaadjes lang hardwerkende kunstenaars liepen, hier en daar een praatje maakte en me langzaam zo onderdompelde in de energy van het landgoed, kwam ik aan bij het atelier in het midden ongeveer van het terrein. Lucien was er nog even niet en dus liep ik door via een zijpad naar een ander gedeelte van het landgoed en zag toen in het groen verscholen de zonnetempel liggen. Door het hoge en nog vochtige gras liep ik naar de tempel toe. Langzaam wandelende ik langs de rondingen van de diverse gedeeltes tot aan het pad naar de ingang van de tempel. WOW daar voelde ik hoe de energy naar me toe kwam golven vanuit t labyrint wat daar binnen lag. De rondingen verder volgend kwam ik aan bij een brede tap die me naar een groot plateau bracht. Bovenop de dat plateau was een ander trapje waardoor je Nog een niveau hoger kon komen. Voorzichtig liep ik ook dat trapje op en voelde hoe de trillingen in mij zich verhoogden. Boven aangekomen leek t wel alsof ik op een massieve muur stuitte. Verder dan de rand kon ik daardoor het plateau niet betreden en dus ging ik op de rand zitten met mn voeten op de traptreden om eens goed te “voelen” wat dit allemaal met me deed. Een sterk mannelijke energy die heel hoog was in trilling voelde ik om me heen en ook door me heen gaan. Ik werd er zo wiebelig van dat ik de trap af alleen op mn billen aandurfde treetje voor treetje. Weer terug op het midden plateau keek ik nog eens goed om me heen en zag verschillende patronen en symbolen ingelegd in de stenen.
Aan de ene kant een vlak verdeeld in 3 grote vierkanten met centraal het zonsymbool. Aan de andere kant een vierkant met een zonnesymbool en eromheen 4 halve zonnen aan iedere zijde 1. Met de wichel aan de wandel leverde leuke en vooral duidelijke verschillen op die er op neer kwamen dat de zon centraal de tegenpool energie was van wat er omheen gelegd was. De zon centraal voelde als een wervelwindje omhoog en de energie eromheen sterk omlaag trekkend en aardend. Bij de zon met de 4 halve zonnen eromheen bleek dat t links om lopen of rechtsom lopen nog een dimensie toevoegde.
De tempel zo verkennend en voelend ontdekte ik naast t plateau nog vele onverwachte dingen, trapjes, hoekjes, minivijvertjes, ingelegde symbolen etc etc. Uiteindelijk kwam ik weer aan bij de ingang van de tempel ( The Inner Circle) en wist ik dat t tijd was om het labyrint te gaan lopen. . Ik zal niet verder uitweiden over wat deze reis op het labyrint me verder aan inzichten bracht….. Ik heb het tot uitdrukking gebracht in de 2 foto’s met de tekst erbij zoals je hieronder zult zien. “Met het kiezen van je positie, bepaal je je perspectief”.
