En dit is het dan!…… “mijn weggetje”!!!
Ik schreef er 4 januari al over hoe dit onder mijn aandacht werd gebracht
Mijn weggetje staat niet eens op de kaart! Het is slecht houten vlonderpad wat overgaat in een zandpad. Langs de harde weg ruimte voor toeristen en horeca, maar hier slechts nog vissershuisjes en natuur. Nu heel dicht aan de kust met in het achterland ook veel water, maar ooit lag de kust hier kilometers verderop waar nu slechts zee en rotsen zijn. Een natuurgebied wat nog precies zo is als eeuwen geleden als je de stad Faro even wegdenkt.
Om hier te komen moesten we een heeeeel smalle brug over waarna je via een minirotonde links en rechts af kon. Ik wist meteen dat we links moesten zijn! Het is moeilijk onder woorden te brengen wat er met me gebeurde toen we aan het einde van de verharde weg stopten en ik uitstapte. Ik ging bijna door mijn knieën en moest me vasthouden aan de deurstijl van de auto. Enorme trillingen vlogen vanuit de aarde door mijn lijf. Gevolgd door een vlaag van blijdschap die me overspoelde. Het inmiddels bekende welkom thuis gevoel van weer een ankerpunt. Ik genoot dus van de wandeling. In de verte op het natte achterland zag ik een man schelpdieren rapen, met 2 emmers schuifelde hij gebogen steeds een stapje verder met in 1 hand n klein schepje wat steeds weer wroetend de natte grond in ging. Het leek even of ik er met mijn neus bovenop stond, tot mijn rug een venijnige pijnscheut gaf en ik weer met 2 benen op het pad stond. Heel even leek het nog of ik de rammelende schelpdieren in de emmers kon horen. Het jubelende
welkom thuis gevoel bleef de hele wandeling bij me en hielp me zelfs het strand op te gaan en daar te zien wat iemand van aangespoelde drijf(hout)bamboe had gebouwd. Maar ja, mijn lijf blijft mijn lijf, en genoeg is genoeg. Dus toen mijn benen me aangaven tot hier en niet verder zijn we omgedraaid en terug naar het pad gegaan. “Mijn weggetje”