Een toast op het leven!

Vandaag werd me duidelijk hoezeer ik op de drempel sta van een nieuwe fase in mijn leven. Niet alleen de hormonen bepalen dat ik als vrouw over zal gaan naar een nieuw en ander stuk vrouw zijn.

Ook in de wereld van de Maya’s en de energy van de golven op mee te surfen zijn de spiralen van 4, 13 en 52 jaar. En ik ben heeeeeel recent nu in die 3e fase begonnen aan de 1e en 2e golf in weer een nieuwe periode van 13 jaar in het teken van witte tovenaar. Een nieuwe start las ik zelfs letterlijk.

Bij de indianen ga je na je 52e over naar de oude en wijze vrouw binnen de stam.

En numerologisch ligt dat dus tussen je 54e en 56e begreep ik vandaag.

Niets gaat van de een op de andere dag, alles heeft zo zijn ontwikkel- en ontplooiings-tijd nodig. Ook een net geboren kind loopt en praat niet meteen ????

Maar na deze dag met mijn bijzondere vriendin en soulsister te hebben gedeeld weet ik waar ik sta. Niet alleen de bijzondere lunch deelden we( gluten-lactose en soyavrij), ook de tarotkaart, een lach en een puberale grap, onze levensverhalen en belevingen en ook voor een traan was ruimte.  Ik voelde hoe gedurende de dag mijn zelfvertrouwen weer groeide, OK ik had dat dus GOED gevoeld!! OK ik had dat dus toch goed gezien!! OK, dit is dus niet raar maar LOGISCH!! OK, ik bewandel dus het juiste pad, het KLOPT!! We toastte op het leven met een heerlijk glas bubbels.

En die toast wil ik ook graag hier met jullie delen. Mijn vrienden en vriendinnen, familie, bekenden en geïnteresseerden. Mijn soulmates, zielenmaatjes en alle zilver-blauwe zielen onder jullie <3 Ik hou van het leven en ook van dit nieuwe deel ga ik weer iets bijzonders maken!! En als ik het even moeilijk mocht hebben…… herinner me dan gerust aan DIT moment ????

sulla vita, lechajiem, על החיים,
ad vitam, op het leven

Laat maar waaien….

Er waait een stevige maar warme wind buiten die de bomen heftig beroeren. In mij roert zich eenzelfde soort van storm. Warm door de interne hitte en met een stormachtige wirwar aan gedachten aangewakkerd door mijn emoties. Het zonnetje doet de rechterkant van mijn gezicht nog wat extra gloeien. Ik zit in de trein, onderweg naar Amsterdam. In Nijmegen stap ik over naar de
intercity die al klaar staat. Helemaal alleen in de 1e klas dankzij het vroege uur en de gratis upgrade besluit ik eerst maar eens mijn picknick ontbijtje te gaan eten. Een goed begin van je reis staat er op mijn koffie. Alleen en onderweg kan ik mijn gedachten dus ook de vrije loop laten. Ook nu hoor ik mijn muziek- held in mijn oren. Met de muziek en teksten die zo herkenbaar zijn en mijn
reddingsboei in de woelige waters waar ik in ronddobber. Hij zingt “We all want yellow fields of love”. Verdrietig luister ik verder, ja idd, dan moet ik nog even verder….. Verder met loslaten van wat was. En verder naar de vernieuwde IK die geduldig staat te wachten om van start te mogen. En ja ook nu bevestigd het nieuwe nummer in mijn oren mijn gedachten; It’s time to free our hearts, just take a little time.

In gedachte leg ik de recent ontdekte puzzelstukje op mijn pad op een rij. Ik weet dat ze bij elkaar horen, onderling verbonden zijn, naadloos aan zullen gaan sluiten…. Alleen niet rechtstreeks aan elkaar. Ik mis nog wat stukjes. Vol vertrouwen dat ook die me nog wel aangereikt zullen worden of op mijn pad zie liggen, gewoon om ook weer op te pakken.

Ondanks dat ik voel hoe ik in de golf onder 0 zit en verdrietig ben zie ik hoe ik niet alleen mijn reddingsboei van mijn muziek – held bij me heb maar dat er ook weer een life-line van (zelf)vertrouwen uitgeworpen is. En terwijl er toch een traan vanuit mijn ooghoek over mijn wangen biggelt glimlach ik. JA….. laat het maar gebeuren E’ Anna, het komt goed!