Er waait een stevige maar warme wind buiten die de bomen heftig beroeren. In mij roert zich eenzelfde soort van storm. Warm door de interne hitte en met een stormachtige wirwar aan gedachten aangewakkerd door mijn emoties. Het zonnetje doet de rechterkant van mijn gezicht nog wat extra gloeien. Ik zit in de trein, onderweg naar Amsterdam. In Nijmegen stap ik over naar de
intercity die al klaar staat. Helemaal alleen in de 1e klas dankzij het vroege uur en de gratis upgrade besluit ik eerst maar eens mijn picknick ontbijtje te gaan eten. Een goed begin van je reis staat er op mijn koffie. Alleen en onderweg kan ik mijn gedachten dus ook de vrije loop laten. Ook nu hoor ik mijn muziek- held in mijn oren. Met de muziek en teksten die zo herkenbaar zijn en mijn
reddingsboei in de woelige waters waar ik in ronddobber. Hij zingt “We all want yellow fields of love”. Verdrietig luister ik verder, ja idd, dan moet ik nog even verder….. Verder met loslaten van wat was. En verder naar de vernieuwde IK die geduldig staat te wachten om van start te mogen. En ja ook nu bevestigd het nieuwe nummer in mijn oren mijn gedachten; It’s time to free our hearts, just take a little time.
In gedachte leg ik de recent ontdekte puzzelstukje op mijn pad op een rij. Ik weet dat ze bij elkaar horen, onderling verbonden zijn, naadloos aan zullen gaan sluiten…. Alleen niet rechtstreeks aan elkaar. Ik mis nog wat stukjes. Vol vertrouwen dat ook die me nog wel aangereikt zullen worden of op mijn pad zie liggen, gewoon om ook weer op te pakken.
Ondanks dat ik voel hoe ik in de golf onder 0 zit en verdrietig ben zie ik hoe ik niet alleen mijn reddingsboei van mijn muziek – held bij me heb maar dat er ook weer een life-line van (zelf)vertrouwen uitgeworpen is. En terwijl er toch een traan vanuit mijn ooghoek over mijn wangen biggelt glimlach ik. JA….. laat het maar gebeuren E’ Anna, het komt goed!
