Categorie: Gedachtenspinsels

Stilte

Vandaag heb ik in stilte genoten.
Vanmorgen al redelijk op tijd verliet ik dus enigszins oververhit van de afgelopen dagen ons ook warm geworden huis. De muren kwamen een beetje op me af en ik had behoefte aan afkoeling en aan ruimte, aan uitwaaien !! Dus ging ik naar het strand waar een stevige wind zou staan en het met de warmte wel mee zou vallen. Meestal maak ik op mijn #vrijreizen leuke contacten en heb ik leuke gesprekjes, vandaag echter verliep alles in stilte. Voor mij althans, want om me heen was zeker leven en rumoer genoeg. Ik heb dus heerlijk om me heen zitten kijken en meegenoten van jonge gezinnetjes ook onderweg voor dagjes uit, en vriendengroepen een dagje samen op tienertoer. Vriendinnen op leeftijd samen een dagje op pad hun gesprekken vullend met huis-,tuin- en keukenzaken en vergelijkend hoe warm hun huizen wel niet geworden waren , hahaha. Op enig moment zat ik in een 1e klas stilte coupe ( door dat upgradekaartje natuurlijk he ) en naast me zat een vrouw diep te zuchten. Ze had het er moeilijk mee! 2 stoelen voor ons zat dus zo’n vriendinnenstel heerlijk te babbelen. Weer een diepe zucht die uit d’r tenen leek te komen. Jeetje dacht ik nog, ze heeft t echt moeilijk. Ineens ging ze staan. Goh… dacht ik, zou ze last van d’r rug hebben??? … uhhh NEE stelde ik vast. En 2 minuten later werd het me duidelijk! Na nog wat te staan draaien stapte ze ineens zeeerrrr kordaat het gangpad in en draaide zich resoluut richting dames. In een fractie dacht ik “nu gaan haar handen in haar zij of ze gaat met d’r vingertje zwaaien”. En inderdaad, de kwebbelaars kregen een veeg uit de pan!! STILTE graag!!! Etc etc etc ging de tirade. Ik zag hoe de dames niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk in elkaar krompen. Ik voelde hoe een lachje kriebelde wat ingehouden werd….. De kordate dame rechtte haar rug en liep triomfantelijk terug naar haar stoel. Het bleef vervolgens MUISstil in de coupe, zo stil dat de diepe zuchten die nog uit haar stoel kwamen oorverdovend leken te weerklinken. Duidelijk dat ze nog heeeel iets anders op d’r hart had wat zeeeer zwaar op de maag lag. Ocharm dacht ik…. En stuurde haar een portie liefde en whitelight. Het zal wel toeval zijn mag je denken, of ik was bijna bij mijn overstap, ook OK!! Ik heb haar in ieder geval niet meer zo oorverdovend horen zuchten wink-emoticon;-)

Nog steeds had ik behalve mijn tapas bestelling van die middag geen enkel woord gesproken die dag. Met de conducteur had ik een glimlach en een knikje uitgewisseld en met de kwebbeldames een meewarige blik. Met wat kinderen wat steelse blikken en kleine glimlachjes die langzaam steeds groter werden. Aan lichaamstaal geen gebrek vandaag  In de trein terug zat een jonge kerel met een enorme rugzak die vermoeid ook nog zijn vouwfiets de overvolle trein in gesjord had. Hij keek een keer om zich heen en ging een moment om het hoekje bij zijn spullen naast me in de 1e klasse zitten waar nog plaats genoeg was. Hij zag er vermoeid uit maar schonk me een warme glimlach toen onze blikken kruisten. Ik glimlachte terug. Blijkbaar zat hij niet op zijn gemak en dus stond hij op om weer om het hoekje te gaan zitten op de klapstoel bij zijn spullen. Weer kruisten onze blikken en weer stroomde de warmte uit zijn ogen mee met zijn glimlach. Vrijwel meteen erna kwamen we aan in Venray en dus stond ook ik op en draaide me om naar hem en sprak mijn eerste woorden van die dag tegen een medereiziger. Moet je nog ver? vroeg ik. Ja zei hij , helaas nog helemaal naar Maastricht. En dus terwijl de treindeuren open schoven nadat ik op het knopje had gedrukt ondertussen, gaf ik hem mijn upgrade kaartje 1e klas. Hier, dan kun je lekker 1e klas gaan zitten! En ik schonk hem dezelfde warme glimlach als hij mij geschonken had. Zijn mond viel open en hij stamelde wow!! Bizar wat fijn!!! En terwijl ik uitstapte zwaaide ik en wenste hem in stilte met een warme glimlach nog een goeie reis.

Mijmeringen en zielenverhaal…… In het licht en de energy van volle maan en eclips

Tja wat doe je zoal op een ECHTE vrije dag he? Ik besloot maar weer eens uitgebreid te gaan badderen! En wel ff super dus he, met muziekje, lavendelbadolie en een lekker drankje.
En terwijl ik lig te genieten in t warme water en omringd door muziek, komen de grote vragen langs…..
“Waartoe ben ik op aard” en dingen als levenslessen en levensdoelen zijn daar onderdeel van.
Inmiddels weet ik wel dat ik niet hier op aarde ben om anderen te helpen. Ja t MAG wel, als t zo langs komt… en er om gevraagd wordt, maar t is geen levensdoel voor mij in dit leven. Begrijp me niet verkeerd! Ik zorg ZOOO graag voor mensen dat ik heb moeten leren ook voor mezelf te zorgen. Ik help mensen ZOOO graag dat ik heb moeten leren dat ik niet iedereen kan en mag helpen. Ik heb moeten leren dat dit leven voor mij draait om MIJ. IK als onderdeel van EEN, van alles en iedereen.
En als ik zo e.e.a aan me voorbij zie schieten in emotie en gevoel schiet ik ineens omhoog. Ik MOET eruit!!! Ik MOET schrijven!!!
En terwijl ik nog even onder de douche sta zie ik heel helder een onderdeel van dat “waartoe ben ik op aard” voor ogen. Mijn zielenverhaal. Ik ben een ziel uit het oude Lemuria en was daar een priesteres uit “the inner circel” Met om mij heen zeer bijzondere en dierbare zielen als medepriesteressen en dienaressen. In dit leven heb ik al diverse van deze zielen mogen weder ontmoeten ( hartsvriendinnen en zielenmaatjes) en zelfs 1 ziel die na Lemuria gesplitst was mogen zien samenkomen in dit leven, in totale LIEFDE. Ik voel me enorm verbonden met hen. Allen brachten me levenslessen en prachtige ervaringen. De kring is nog lang niet compleet….. als dat al de bedoeling is? Maarrrr ik ben dan ook pas op de helft van mn leven he  Want ik wordt HONDERD, al zit in dan volgens zoonlief wel in een rolstoel met een indianentooi op
En terwijl ik de douche uit stap stuur ik ieder van hen uit die Lemuria zielenkring een portie liefdeslicht  Het kriebelt om te gaan schrijven…. Ff opschieten nu zeg ik tegen mezelf.
En dan zit ik achter mijn laptop en mijn vingers vallen over elkaar heen zo snel moet ineens alles op t scherm ( vroeger zou je zeggen op papier hahahahah) Tot ik ben waar jij nu bent als lezer…….. en dan wordt het ff stil…………. ( tijd om iets te drinken te pakken, en die veeeel te warme badjas over de stoel te hangen. Wat is t enorm stil hier zeg hoor ik mezelf denken……)
Mijn oog valt op het boek wat ik vandaag kocht…… Wereld ERFgoed
Oja mijn reizen en de vraag van gisteren…..
Ik ben vanmiddag via het boek de wereld over gereisd en ontdekte hoeveel van de bijzondere plaatsten ik al bezocht had. En ik kon opnieuw het contact leggen met moeder aarde en haar herinneringen van die plek, NET als toen ik er zelf was op een van mijn reizen. En meteen wist ik een deel van het antwoord op de vraag en ook dat deze gekoppeld is aan “waartoe ben ik op aard”. Want het ging niet alleen om herinneringen van moeder Aarde, ook om herinneringen van mijn ziel in andere levens. En twijfelend voel ik dat het antwoord op de vraag te maken heeft met het verbinden van “zielenankers”.
WAUW!!!!! Een golf aan emotie overspoeld me en dan weet ik JA, DIT is JUIST.
Niet dat ik het nu meteen SNAP hoor Maar ik voel wel heel helder dat t hier dus om gaat. En om de rest van het antwoord te onderzoeken reis ik gewoon nog ff verder!!  En voor ieder die t wil weten of horen, voelen of mee wil reizen in gedachte….. wordt vervolgd

Terugkijkend op n mooi weekend zijn we nu terug onderweg van zuiditalie naar t noorden. En dat is geen enkel probleem met de huurauto die we meekregen zaterdag, een grote Audi A3 op diesel. Spiksplinternieuw met slechts 280 km op de teller. Dat zijn er morgen bij inleveren 1650. Vooral Wilbert geniet van t rijden in deze mooie auto, ik op een heel andere manier zeker ook! Onderweg picknicken op de achterbank met zelfgemaakte broodjes gezond van Italiaans brood. Dat rijd lekker door. Vanmorgen vertrokken we met prachtig weer en volop zon. De navigatie stuurde ons net buiten Ortona over smalle hobbelige weggetjes door een gebied vol van glooiende heuvels bezaaid met wijngaarden. Een jong hert met n prachtig nog klein gewei springt voor ons de weg over en verdwijnt meteen weer in de wijngaard. Omdat de wijnranken flink gesnoeid zijn zie ik hoe het witte staartje op en neer gaat als het hert zigzaggend zijn weg zoekt. Ik geniet van binnenweggetjes en alle uitzichten. We volgen daarna een heel stuk de tolweg langs de kustlijn. De middellandse zee strekt zich uit zover je maar kunt kijken. Met langs de hele kustlijn waar huizen staan steeds stukken golfbrekers die gemaakt zijn van flinke brokken steen en rots. Ze steken wit en grijs af tegen de aanrollende blauwe golven. De zon weerspiegeld glinsterend op t kalme wateroppervlak. Het lijkt wel vloeibaar zilver! Halverwege onze route veranderd ineens het weertype. Door de laaghangende bewolking prikt nog steeds af en toe een zonnestraaltje. Het resultaat is n prachtig defuus licht wat op n bijzondere manier voor weer nieuwe lichteffecten zorgt. De huizen hier zijn vaak vrolijk van kleur, soms zie je groen of roze met meestal rode daken. Maar het meest zie je rode aardetinten, oker en geel. En met dat geel doet de zon in dit defuus licht dus iets bijzonders. Op deze geel getinte huizen, maar ook op het vele geelgetinte riet langs de wegen, lijkt t defuus zonlicht te weerkaatsen. Als n soort spiegel effect wordt t licht terug gekaatst in een poging de laaghangende bewolking te verjagen lijkt het wel. Een prachtig licht en kleurenspel om te bewonderen. Ik kijk mijn ogen uit en geniet. Mijn gedachte dwalen af naar t voorbije weekend. De reden dat we hier nu rijden door dit prachtige land Italie. Mijn 1e ontmoeting met een heel bijzonder mensenkindje , net 2 weken oud maar al maanden voel ik het contact met haar. Zielsconnectie. Hoe bijzondere haar vast te kunnen houden. …. en ik bedank in gedachte haar beschermengel, haar oudtante. Een bijzonder mens bij leven en n bijzondere spirit nu ze weer aan de andere zijde is. Ik ben dankbaar voor mijn mogelijkheden in deze bijzondere contacten en communicatie vormen. Intens gelukkig met mijn leven. Ik laat de traan die in mijn ooghoek opwelt over mijn wang rollen. Die hoeft niet weggepoetst wat t is n traan van puur intens geluk en dankbaarheid te zijn wie ik ben.