Stilte
Vandaag heb ik in stilte genoten.
Vanmorgen al redelijk op tijd verliet ik dus enigszins oververhit van de afgelopen dagen ons ook warm geworden huis. De muren kwamen een beetje op me af en ik had behoefte aan afkoeling en aan ruimte, aan uitwaaien !! Dus ging ik naar het strand waar een stevige wind zou staan en het met de warmte wel mee zou vallen. Meestal maak ik op mijn #vrijreizen leuke contacten en heb ik leuke gesprekjes, vandaag echter verliep alles in stilte. Voor mij althans, want om me heen was zeker leven en rumoer genoeg. Ik heb dus heerlijk om me heen zitten kijken en meegenoten van jonge gezinnetjes ook onderweg voor dagjes uit, en vriendengroepen een dagje samen op tienertoer. Vriendinnen op leeftijd samen een dagje op pad hun gesprekken vullend met huis-,tuin- en keukenzaken en vergelijkend hoe warm hun huizen wel niet geworden waren , hahaha. Op enig moment zat ik in een 1e klas stilte coupe ( door dat upgradekaartje natuurlijk he ) en naast me zat een vrouw diep te zuchten. Ze had het er moeilijk mee! 2 stoelen voor ons zat dus zo’n vriendinnenstel heerlijk te babbelen. Weer een diepe zucht die uit d’r tenen leek te komen. Jeetje dacht ik nog, ze heeft t echt moeilijk. Ineens ging ze staan. Goh… dacht ik, zou ze last van d’r rug hebben??? … uhhh NEE stelde ik vast. En 2 minuten later werd het me duidelijk! Na nog wat te staan draaien stapte ze ineens zeeerrrr kordaat het gangpad in en draaide zich resoluut richting dames. In een fractie dacht ik “nu gaan haar handen in haar zij of ze gaat met d’r vingertje zwaaien”. En inderdaad, de kwebbelaars kregen een veeg uit de pan!! STILTE graag!!! Etc etc etc ging de tirade. Ik zag hoe de dames niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk in elkaar krompen. Ik voelde hoe een lachje kriebelde wat ingehouden werd….. De kordate dame rechtte haar rug en liep triomfantelijk terug naar haar stoel. Het bleef vervolgens MUISstil in de coupe, zo stil dat de diepe zuchten die nog uit haar stoel kwamen oorverdovend leken te weerklinken. Duidelijk dat ze nog heeeel iets anders op d’r hart had wat zeeeer zwaar op de maag lag. Ocharm dacht ik…. En stuurde haar een portie liefde en whitelight. Het zal wel toeval zijn mag je denken, of ik was bijna bij mijn overstap, ook OK!! Ik heb haar in ieder geval niet meer zo oorverdovend horen zuchten wink-emoticon;-)
Nog steeds had ik behalve mijn tapas bestelling van die middag geen enkel woord gesproken die dag. Met de conducteur had ik een glimlach en een knikje uitgewisseld en met de kwebbeldames een meewarige blik. Met wat kinderen wat steelse blikken en kleine glimlachjes die langzaam steeds groter werden. Aan lichaamstaal geen gebrek vandaag In de trein terug zat een jonge kerel met een enorme rugzak die vermoeid ook nog zijn vouwfiets de overvolle trein in gesjord had. Hij keek een keer om zich heen en ging een moment om het hoekje bij zijn spullen naast me in de 1e klasse zitten waar nog plaats genoeg was. Hij zag er vermoeid uit maar schonk me een warme glimlach toen onze blikken kruisten. Ik glimlachte terug. Blijkbaar zat hij niet op zijn gemak en dus stond hij op om weer om het hoekje te gaan zitten op de klapstoel bij zijn spullen. Weer kruisten onze blikken en weer stroomde de warmte uit zijn ogen mee met zijn glimlach. Vrijwel meteen erna kwamen we aan in Venray en dus stond ook ik op en draaide me om naar hem en sprak mijn eerste woorden van die dag tegen een medereiziger. Moet je nog ver? vroeg ik. Ja zei hij , helaas nog helemaal naar Maastricht. En dus terwijl de treindeuren open schoven nadat ik op het knopje had gedrukt ondertussen, gaf ik hem mijn upgrade kaartje 1e klas. Hier, dan kun je lekker 1e klas gaan zitten! En ik schonk hem dezelfde warme glimlach als hij mij geschonken had. Zijn mond viel open en hij stamelde wow!! Bizar wat fijn!!! En terwijl ik uitstapte zwaaide ik en wenste hem in stilte met een warme glimlach nog een goeie reis.
