1 januari 2018, Path of Souls

De 1e dag van dit nieuwe jaar. En vannacht  weer een super moon die vol is(2e van 3). Ik lees in mijn nieuwe boek; Path of the Souls, over Native American star myths.

Het verhaal wat hoort bij path of souls gaat oa over Orion. Over de 3 star belt, die ook de bovenkant is van de hand constellation die vanuit de 3 sterren naar beneden hangt met een oog in de palm van de hand. Het oog is  een zwart gat  oftewel een afwezigheid van sterren binnen dit handsterrenbeeld. De portal to Heaven. Door dit oog vind de ziel zijn weg naar The Milky Way. De ziel gaat via deze melkweg (vanuit het het zuiden naar het noorden) tot aan de splitsing die  Great Rift of Cygnus rift genoemd wordt , Daar staat de ster Deneb als helderste ster van het sterrenbeeld Cygnus, the celestial bird of northern sky ( wij noemen dit ook wel het noorderkruis). Op deze splitsing wordt de ziel door de vogel beoordeeld of deze vrij is van zonden of niet. En of de ziel naar de andere wereld mag of niet.

En terwijl ik lees kijk ik af en toe naar mijn 3 super moons project en valt me op dat er wel een enorme gelijkenis zit in dit verhaal en mijn projectresultaat tot nu toe. De houten “wichelstaf”met een ster in de splitsing van de tak die gedragen wordt in de vleugels van mijn uiltje. In de ster zit het hele Universum verwerkt met op iedere punt een chakra steentje en in het midden de meteoriet  en door de hele ster maansteentjes.

 

 

En terwijl ik in mijn leespauzes zoek naar mooie plaatjes met hulp van Google voor bij dit verhaal kom ik bij iets uit wat me met stomheid slaat!!! Misschien ken je het verhaal dat de Pyramides en de Nijl een afspiegeling zijn van de sterren en de melkweg aan onze hemel. En hoe de ziel van de Farao over de melkweg moest reizen om in het hiernamaals te komen. Er is niet alleen de overeenkomst met het verhaal uit het oude Egypte dat de ziel via de melkweg reist.  En dat is dus precies wat ik  vind terwijl ik naar mooie plaatsjes zocht. Echter…. Met 1 klein verschil. De afspiegeling ligt niet alleen in Egypte maar dus ook in en om Grand Canyon!!!! En  het zou me eigenlijk niet eens moeten verbazen, maar daar waar de sterren gespiegeld worden liggen de oude Anasazi ruïnes die nu door de Navajo’s beschermd worden. En zie ik dat we precies daar komen door mijn keuzes om af te wijken van de standaard routes die door en voor de vele toeristen gemaakt worden.  Zoals ons verblijf in Canyon de Chelly bv. En dat is maar 1 voorbeeldje uit een hele lijst aan overeenkomsten in onze route en de spiegeling van Orion. Toeval???

Gisteren schreef ik nog dat ik vol verwachting uitkeek naar wat er weer op mijn pad mag komen, gepland en zeker ook ongepland. En zie hoe snel al op de 1e dag van dit nieuwe jaar zich nieuwe dingen aan me openbaren. Het LIGT al op mijn pad, ik hoef het pad alleen maar te gaan. WOW

WIT

Vanmorgen al voor 5 uur was ik wakker…. Wakker wakker dus!! Ik bedacht me dat ik nog lange niet op hoefde te staan, maar kroop toch mijn bed maar even uit om het toilet te bezoeken. Ook al wist ik dat ik daardoor NOG wakkerder zou worden. Ik kroop terug in mijn bed en draaide even links, even rechts om mijn draai weer te vinden. Naast me klonk een gestaag geronk… iets waar ik aan gewend ben en geleerd heb te negeren. Want weet je…. Als je je gaat liggen ergeren wordt het alleen maar erger, harder en meer, lijkt het. Ik verstop dan 1 oor in mijn kussen en richt mijn aandacht op iets anders. En ja, DAT helpt. Toch lukte het me vanmorgen niet zomaar om weer in slaap te vallen. Na een ruim uur van pogingen tot ontspannen ging ik op mijn rug liggen en besloot dat het tijd was om te gaan surfen. Surfen op de golven van Energy. Voor mij beginnen die met gesloten ogen in een soort van waves. En ja natuurlijk, als je je ogen sluit is het meestal donker, ook voor mij J Eerst voel ik de bewegingen van de waves IN mij, langzaam zie ik ze dan ook achter mijn gesloten ogen en als ik het voor elkaar krijg dat NIETS me afleidt dan ga ik de waves ook zien in tinten van kleuren achter mijn gesloten ogen. Ik ben dan nog steeds wakker in die zin dat ik me bewust ben van mijn lijf in bed. Ik geniet van de golven en laat me meenemen. In de waves van kleuren ontstaan dan een soort van vuurwerk, van energy puntjes die exploderen en niet alleen de kleuren bepalen maar ook de waves. Het wordt dan ook steeds lichter achter mijn gesloten ogen. Ergens daar komt dan het punt waarop ik in slaap val en mijn meditatieve staat over gaat in slaap.

Ik weet niet hoe lang ik sliep, een half uurtje misschien, toen ik wakker werd van een bliepje van mijn telefoon die naast mijn bed lag. Het is immers ook mijn wekker. Ik was alleen vergeten het blieb geluid op 0 te zetten gisteren avond…… blijkbaar……
Ik kijk niet eens wat voor bliebje er binnen kwam maar draai me om. Ik voel hoe mijn hart tekeer gaat als een idioot. Goh…. Had ik weer een abneutje misschien?  Ik probeer bewust alles tot bedaren te brengen. Ik draai en draai tot ik weer een gemakkelijke lighouding gevonden heb. En terwijl ik weer op zoek ga naar de waves achter mijn gesloten ogen merk ik dat het anders is…… mijn ogen zijn dicht maar het is niet zo donker als anders… ( ja buiten nog wel). Ik kalmeer mijn ademhaling om zo  ook mijn hart tot bedaren te brengen.  Het wordt steeds lichter om me heen. Tot ik me in een enorme witte massa bevind, een golvend wit veld, intens WIT. Hier ben ik nog nooit zo bewust geweest. Ik ben nog wakker, voel mijn hoofdpijn maar ook mijn hart wat rustiger word, mijn ademhaling die nu heeel langzaam gaat. Ik geniet van het WIT, WOW wat is het intens!!! Ik zie en voel de golven en patronen in en achter het witte veld. Alsof er iets drijft in het witte melkveld en net niet boven de melk uit komt. Ook dit is surfen maar dan in slow motion. En ook nu gaat deze nog enigszins bewuste fase over in slaap.

Dankzij al mijn slaap en droom oefeningen weet ik er woorden aan te geven en verwonder ik me wederom, bizarrrrr zooooo moooiiiiiii

Restjes….

2e Kerstdag, zou half Nederland vandaag aan de restjes zitten van het kerstdiner?
Ik in ieder geval wel!! De lekkerste restjes ooit moet ik zeggen. Ik heb gisteren geminiwrapt met mijn jongste en oudste zoon en zijn wederhelft en wat ik liefdevol mijn “aangewaaide” kleinzoon noem.
En terwijl ik het laatste restje van mijn film van vanmiddag kijk, over een stoere jongedame Stardust, eet ik niet alleen kerstrestjes maar geniet ik na van de dag van gisteren, met een BIG smile die maar niet van mijn gezicht af wil. #grijnzzz Toevallig geplaatste opmerkingen staan gegraveerd in mijn hart.  Waren ze wel “toevallig”??? 😉 En in welke volgorde? Er rest mij niets anders dan geduldig afwachten terwijl de laatste restjes van dit jaar aan me voorbij trekken.  Nog een beetje werken, vast nog een filmpje hier en daar ,en een bezoek aan onze jarige kleindochter is wat me dus nog rest in 2017. 2 jaar is de jonge dame alweer geworden vandaag!!! En ze doet niet onder voor de stoere jonge dame in mijn film van vanmiddag. Ik geniet van een laatste restje wijn en brei het laatste restje wol op voor de fluffy poppendeken. En ik ben intens dankbaar, voor alles wat me nog rest…….

Midwinter

En wat als je nu geen kerst wil vieren op de moderne westerse manier??? Met veeeeel te veel aan eten, teveel aan lawaai van alle kerstborrels en een lege portemonnee door alle commerciële kerstacties.

Maar je  wel wil open staan voor de input van Moeder Aarde en dat wat voorbij komt in deze tijd van het jaar? Midwinter……

Ik zie hoe de ochtend nog donker is zo net voor en na 8.00. Het werd de laatste dagen steeds weer een beetje donkerder zo net na het tijdstip van opstaan en vertrek naar mijn werk. En ik weet het duurt slechts enkele dagen en dan zal alles op zijn retour gaan en de dagen en ochtenden weer meer licht tonen dan nu. En waar anderen kijken naar kerstverlichting in hun kerstboom, kijk ik naar het ochtengloren….. de mooiste tijd van de dag in deze tijd van het jaar. De belofte van “nieuw” in vers en lieflijk nieuw en zacht daglicht. Soms gehuld in mistig licht, soms in het licht boven verse sneeuw, en altijd weer  het licht van de nieuwe dag. Geweldig hoe kleuren kunnen breken en zich dan nog alsnog mogen tonen. Met kleurschakeringen die je echt op geen enkel ander moment te zien krijgt dan in het ochtendlicht van midwinter. De langste nacht is weer voorbij. En vanaf vandaag zal het in de ochtend weer lichter worden. Onderweg van nieuwe maan naar volle maan net na nieuwjaar, de 2e supermoon van 3.

Ik geniet van deze kerst tijd met zijn sterren, maan en licht en tegelijk kijk ik ook uit naar de westerse manier om dit te vieren, met familie en/of dierbaren en daarna oud en nieuw!!! Maar dan zonder al te veel drukte en phoeha.

Afscheid nemen……

Afscheid nemen doe je als mens op vele manieren en om vele redenen. Om er gewoon eens een paar te noemen…..

  • Van een periode in je leven, na een scheiding bv, of als je je 1e kind krijgt, of juist als je kinderen het ouderlijkhuis hebben verlaten…
  • Van een vriend of familielid die komt te overlijden
  • Van een collega die ander werk vindt en de organisatie waar jij werkt gaat verlaten.
  • Zelfs van een kledingstuk wat je graag droeg maar nu toch ECHT versleten is 😉

En over welke vorm van afscheid je het ook hebt, triest of juist heel blij, je laats iets achter je wat niet meer op dezelfde manier terug komt. En vaak gaat het dan ook op een periode van rouw, van iets kwijt zijn geraakt…. En dat mag een plaatsje krijgen.
Afscheid nemen doe je op verschillende manieren. Niet alleen ieder mens doet dat op zijn eigen manier, ook bij ieder mens apart zijn er nog verschillende trajecten die je emoties af te leggen hebben. Een stukje gaat via je hoofd, maar een ander stuk via je hart en ziel. Een stukje verwerk je bewust, maar een stuk ook heel onbewust.

Ik wil graag een stukje van mijn afscheid waar ik nu mee moet dealen met jullie delen……..

Afgelopen weekend bereikte mij het bericht dat een dierbare collega TB de strijd met slokdarmkanker verloren had en aan de gevolgen ervan was overleden. En ja….. natuurlijk schrok ik enorm van dat bericht!!! Want zelfs al worden me soms dingen “ingefluisterd”, ik houd hoop dat het leven soms anders kan en mag lopen.  Dus toen na een heftige periode van behandelingen ook na de zware operatie afgelopen week er geen berichten kwamen was ik opgelucht, HEEEEL opgelucht. IK merkte aan mezelf dat ik in eerste instantie bij het slechte nieuws na de 1e schok op de automatische piloot ging en de werkgerelateerde zaken begon te regelen zondagavond. Een half uur nadat dat gedaan was en ik ff niets kon betekenen in het hele verhaal werd ik ziek, doodziek! Ik kreeg koorts en ging letterlijk finaal over mijn nek, en hoe!!! Voor het eerst in ruim 10 jaar want sinds mijn galblaas verwijdering heb ik niet meer overgegeven. De koorts nam me mee naar een warrig dromenland en gaf me de kans alvast een stukje onderbewust te gaan verwerken. Maar maandag kwamen in een golf dan toch alle bewuste emoties in alle hevigheid bij me binnen. Verbaasd over mijn heftige verdriet vroeg ik me af waar dat vandaan kwam. En begon ik met hulp van mijn hoofd samen met gewoon goed “voelen” te bedenken hoe het nu in elkaar zat voor mij.

Bijna 12 jaar geleden begon ik als relatiebeheerder bij Proteion en was ik het grootste deel van mijn werk betrokken en bezig voor thuisbegeleiding – TB. Een machtig mooi team mensen en machtig mooi werk!!! Niet alleen vanuit mijn hart maar vooral ook vanuit het hart van deze dames en heer. Ruim 70 mensen die werk deden waar ik me erg betrokken bij voelde en dus niet gek dat ik ook steeds meer betrokken raakte bij deze mensen ZELF. Ik was dan ook SUPER blij toen ik hun teamondersteuner mocht worden en zo nog nauwer betrokken was bij werk en mensen. Niet gewoon collega’s maar mijn TB familie. En dus noem ik ze ook altijd mijn dames en heer JEn ja, natuurlijk vertrokken er soms collega’s, want zo gaat dat nu eenmaal. Maar de meeste vormen van vertrek hadden ook een deel blijdschap voor die ander die een nieuwe uitdaging vond bv.
Ik moet zeggen dat in mijn hele werkende carrière ik nog nooit zoveel te maken heb gehad met zieke collega’s als bij Proteion. En natuurlijk hoort dat misschien ook wel bij een grote organisatie als Proteion….. maar er waren periodes waarin ik dacht “houd het nu nooit op??” De een na de ander die met slechte diagnoses kwamen, zware behandelingen ondergingen en echt heeeeeel erg ziek waren.  De meeste die na zo’n zware periode van dokters hoorden dat ze “genezen”waren, “schoon”……… Maar eerlijk is eerlijk, toch altijd enorm ingeleverd hadden. En meestal dus ook afscheid namen als collega om met nieuwe levensvreugde de draad weer op te pakken die er nog was. Ik was dan als collega blij dat deze mensen dat stukje levensvreugde nog gegund was en dat maakte afscheid een stuk makkelijker voor mij. Soms liep het ook niet goed af met een “genezen of schoon” verklaring en volgde er een scala aan mogelijkheden via de organisatie om afscheid te nemen. En ja, natuurlijk gaat je dat niet in de kouwe kleren zitten, het gaat om een collega immers……. Maar ik merk nu dat het meer is dan in mijn kouwe kleren, het zit me onder m’n huid, het is niet zomaar een collega, het is mijn TB-familie lid!! Een van mijn dames. Of moet ik NU al ‘was’ gaan zeggen…… ja zelfs dat soort kleine dingen als gebruik van een woordje zorgt al voor tranen in mijn ogen. Onze stoere, liefdevolle, spontane lieve Nicole WAS maar zal voor altijd mijn TB familie blijven.

<3 Lieve Nicole , ik ga je enorm missen!!! Dank je wel voor al jou mooie werk en gewoon jou ZIJN. Dag lief mooi mens <3