1368 op mijn tellertje vorige week….. en toen stopte ie ermee……
Geen nood, ik haal gewoon even een andere dacht ik toen. Haha maar het bleek meer dan gewoon ff dus!!
Ik wilde wel een nieuw tellertje hoor, maar niet met grote spoed, dus ging er een weekend overheen.
Een klein beetje lastig vond ik het wel want ik weet nu het bereik van de ondersteuning in kilometers inmiddels en vond het toch best spannend rond Nijmegen te gaan fietsen zonder een kilometer tellertje, en met alleen de blokjes van de batterij indicator. Vol vertrouwen ging ik dus afgelopen zondag op pad met fiets en trein en zonder tellertje! Inmiddels zou ik met het oude tellertje wel over de 1500 zijn gegaan en dus vond ik toch dat het tijd werd voor een nieuwe. Misschien gewoon alleen al omdat ik van ronde getallen houd 
😉 De 1e 1500 zitten erop en dus een mooi moment om aan de 2e ronde te beginnen MET een nieuw tellertje dus.
Dus vanmorgen liep ik de Marskramer binnen op zoek naar hulpstuk 2e ronde en vond er zowaar een die draadloos was voor slechts 3 hele eurootjes, afgeprijsd. Een blaadje met inimini kleine lettertjes en een plaatje hoe e.e.a ingesteld en bevestigd moest worden. Dus ging ik aan de slag met het instellen. OK, eerst de bandmaat dus intypen en de omtrek. Dat leek goed te gaan. Niet moeilijk als je een cijfertjesgek bent he 😉. Toen tijd en km aanduiding, peace of cake!!!! Volgende ronde, censor op het fietswiel maken. Een beetje geprutst om de afstand tussen sensor en magneet inderdaad op 1,5 mm af te stellen, maar OK, ook gelukt!!! Alles deed het dus bevestigde ik het tellertje aan mijn stuur , en klaar is kees… uhhhmmm Emmy #grijnzzz
Nou…….. niet helemaal bleek dus toen ik de fiets op ging voor een boodschap. Alles deed het ja, behalve de snelheid en dus ook de kilometer teller. Zou de batterij in de censor leeg zijn dan? Het was immers een aanbieding en ik had de knoopcel batterij ook al moeten vervangen. Het was even zoeken omdat het maatje batterij een beetje afweek, maar OK, ik vond ze bij kijkshop en was er van overtuigd dat mijn tellertje zometeen zou gaan spinnen en rollen van geluk met een nieuwe batterij!!! …… NEE dus……
En dus zat ik thuis aan tafel met alle spulletjes om me heen. Puzzelen, ja… dat vind ik leuk…. Maar nu toch iets minder hoor. Waar zou het nu aan liggen dan? Alles afzonderlijk deed het. Nieuwe batterijen. En als ik de magneet langs de sensor streek zag ik de teller reageren ja!! Maar zodra alles op de fiets zat deed ie het niet meer. Op het kleine blaadje in inimini kleine lettertjes stond dat de maximale afstand tussen teller en sensor 60 cm was, dus met mijn 50 cm zou dat geen probleem moeten zijn dacht ik. Een normale afstand tussen stuur en bijna buitenkant wiel. Tot ik toch ook dat veranderde en de teller net boven het wiel naast de koplamp vastzette…. Opnieuw ff een testrondje gefietst en ja hoor!!! HEHE!!!! EINDELIJK, hij deed het.
Dus ga ik morgen na mijn werk met dat bijzonder mooie weer beginnen aan mijn 2e ronde!!! De teller weer op 0 en eerste tourtje wordt een retourtje Lidl Horst voor BBQ spullen en wat er meer aan de vingers blijft plakken he 
<3
Silence
Vandaag was ik op pad met mijn #vrijreizen.Vanmorgen zette manlief me onderweg naar zijn werk af op station Horst/Sevenum, zodat ik vandaar af in ’n mum van tijd in Tilburg zou zijn. Onderweg naar het Paleo Event wat in de koepelhal zou zijn in de spoorzone. Dezelfde plek als waar ik 3jaar geleden Xavier Rutt voor het eerst live zag en hoorde optreden op Festival Mundial. Vanaf het station liep ik dus in stilte genietend over het Mundial terrein, de spoorzone. En met mijn levendige fantasie waande ik me weer even daar. In mijn eigen bubble nam ik zo even opnieuw deel aan dat festival. Genoot ik van muziek. Zag ik voor me weer even de Street-art en rook ik de geur van de diverse foodtrucks. Ik kon een opgetogen huppeltje dan ook niet onderdrukken. En liep dus met een enorme BIG smile de koepelhal in. En of het nu was dat Xavier er niet was….of dat het echt aan mij lag??? Ondanks de hartelijke ontvangst bij de entree leek het of ik onder een koude douche gezet werd. Enigszins geirriteert schudde ik dat gevoel van me af en keek even rond in de hal waar het gezellig druk was. Zie je wel, stel je niet aan tuttebol dacht ik….. Een dertigtal kraampjes en veelal jonge mensen gaven de indruk van een gezellige markthal. Helemaal achteraan was een lezing bezig. In het midden stond een soort van open keuken waarvan de kook en bakluchtjes prima paste bij waar ik zojuist in mijn bubble nog langs de foodtrucks wandelde. Op mijn gemakje liep ik van kraam naar kraam. Ik zal niet teveel uitweiden hierover maar ruim een uur later stond ik weer buiten en besloot ook niet te blijven voor de workshop die meer een lezing leek te zijn.
Dus nam ik net na de middag al de trein terug. Omdat ik ook vandaag een upgrade kaartje 1e klas had zat ik weer prinsesheerlijk in een grote luie stoel. Een silence coupe, maar ach… Dat vond ik niet erg. 3 stoelrijen verder hoorde ik een damesstem die luid en vrolijk aan het vertellen was. Haar toehoorder kreeg geen enkele kans iets terug te zeggen. Maar misschien gebeurde dat wel in stilte met mimiek en lichaamstaal. Net als mijn treinbuurvrouw en ik dat deden. Schuin voor me zat een meneer te lezen, en ook zijn lichaams taal was overduidelijk. Een diepe zucht was echter het enige wat van hem hoorbaar was. De volume knop van de jonge dame ging nog wat verder open in een onverstaanbaar enthousiaste monoloog. De man schuin voor me legde zijn paperassen op het kleine tafeltje voor zich, schudde meewarig zijn hoofd eens en stond op. De dame viel zowaar even stil en keek hem aan. Met een vinger voor zijn lippen en de andere hand met een wijzende vinger naar het raam las hij zachtjes aan haar voor “silence”. Ssssttttt zei hij ook nog en ging weer zitten. Geschrokken begon de jonge dame in het engels zich te verontschuldigen. En terwijl ze op wel 10 verschillende manieren zich probeerde te verontschuldigen op een nog steeds erg luidruchtige manier voerden mijn treinbuurvrouw en ik weer ons woordeloos gesprek met big smiles. Een andere treinbuurman van de jonge dame dacht daar duidelijk anders over. Zijn maat was vol!!! Ik zag hoe hij overeind vloog en zich briesend iets vooroverboog en schreeuwde SHUT UP!!!! En met een rood aangelopen gezicht weer wilde gaan zitten. Daar dacht de jonge dame duidelijk anders over dus. Ook zij sprong met een rood aangelopen hoofd op ( wat overigens wel mooi kleurde bij haar haren 
????) en schreeuwde terug shut up yourself!! Met nog een hele onverstaanbare tirade erachter aan. Toen ze zo midden in het doorgangspad stond kon ik haar pas goed zien; geblondeerde haren met roze strepen in een (zelf-?)schuin geknipt model. Een kort vaal spijkerjack en een te strakke broek met sneakers eronder. Duidelijk een bezoeker in ons land die onze treinregels en klasses niet kent. Een beetje meewarig glimlachend keken mijn buuf en ik toe. Het duurde zeker nog 10 minuten voordat de jonge dame in een wat lager volume uitgefoeterd was. Wat een intens en temperamentvol mens zeg!!! Als ze dat toch eens op een liefdevolle manier kwijt zou kunnen he… Ik keek naar buiten en zag in de verte de hoge gebouwen van Denbosch. En mijn hart vulde zich met de intense liefde voor mijn 2 soulmates die daar in de buurt wonen. Onze 3eetjes 
???? En ik hoopte voor de jonge vrouw dat ze haar temperament snel in iets vergelijkbaars zou steken.
????
Bijna weer thuis liep ik te genieten van het zonnetje en voelde me een enorme geluksvogel, zeker toen ik ook nog eens een mooi groepje klavertjes vier zag. Onder de schutting weggekropen uit hun tuin deden ze daar in stilte samen heerlijk hun eigen ding 
????
Ik ga verhuizen!!!
Nee nee…. Niet van huis er haard hoor, maar met mijn werk. In het kantoor gebouw waarin wij zitten werd het steeds leger, en dus mogen we een paar maatjes kleiner met kantoor Dit komt door diverse reorganisaties en een aantal kleinere sub-locaties bv.
Verhuizen heb ik in mijn leven wel vaker gedaan…. Maar verhuizen met mijn werk? … NEE.
Kijk, verhuizen VAN werk is een ander verhaal, dan neem je alleen jezelf mee en begin je ergens anders gloedje nieuw. Vroeger kocht je dan bv zelfs een nieuwe blanco agenda #grijnzzz.
Dat gaat nu dus allemaal NIET op . Ook de bomvolle agenda gaat mee 😉 We tellen af!!! Nog minder dan een maand te gaan. Maar ik denk dat ik al zo goed als verhuisklaar ben hoor.
Gelukkig doe je verhuizen met je werk niet alleen natuurlijk. Want iedereen bij ons op kantoor gaat verhuizen. Ook de mensen die er alleen een soort van flexwerkplek hebben. Een hele verdieping die naar Horn verhuisd, Team Venray die natuurlijk in Venray blijven, en een flink aantal flexers die nog geen idee hebben wat het nu moet gaan worden. Gelukkig sta ik er niet alleen voor als het gaat om mijn werkgebied van thuisbegeleiding en krijg ik volop hulp van een lieve collega Elisabeth en heeft ook opruimwonder Dory me enorm geholpen toen ze tijdelijk bij ons op kantoor vervangend werk kon doen. Zo heb ik vandaag bv met mijn collega van team Venray heerlijk door het gebouw lopen “shoppen” wat we allemaal mee gaan nemen naar onze nieuwe kantoorruimtes. Tja…. Dat mag je natuurlijk niet iedere dag he!! Lijstjes gemaakt en briefjes geplakt. En het allermooiste schilderij in het hele gebouw van de muur gehaald en bij mijn bureau gezet!!
Langzaam raken de kasten leeg. Wordt er uitgezocht, opgeruimd en weggedaan…. Veeeeeel weggedaan! Net als bij een verhuizing van huis en haard hoort dat er hier ook echt helemaal bij. Terugblikken, keuzes maken, even stilstaan bij herinneringen etc etc. Zo vonden we bv een oude filmcamera van “voor mijn tijd” thuisbegeleiding. Ik nam de oude camera’s mee naar huis en bekeek de bandjes die nog te bekijken waren. De thuisbegeleiders maakte er een soort home video training mee binnen het werk bij cliënten thuis. Maar ook waren er opnames van vergaderingen en scholingen bij. Hoe mooi om te zien dat vragen zich door alle tijden heen blijven herhalen!!! En hoe mensen in teams toch steeds mee blijven denken en bewegen met wat er aan beleid wordt uitgezet.
De kogel is dus door de kerk, de (voormalige Vredes) kerk is verkocht en wij verlaten het schip 😉 NEEE niet het zinkende schip, maar het schip wat in ons binnen tuintje staat. En toen ik vandaag naar buiten liep draaide ik me nog eens om en keek naar het gebouw. Niet alleen heb ik daar alweer ruim 11 jaar gewerkt, ook kwam ik er vroeger toen het nog kerk was. Vooral voor kerst want dan was er zo’n mooie kerststal die een hele wand besloeg, daar keek je als kind echt je ogen uit!! En de liedjes die daar gezongen werden kende ik tenminste, en ik hoefde er niet te biecht. Een kerk waar je kon ontspannen. Ik kwam er graag!!! Dat gold toen, maar zeker ook nu nog. Want ik hou van mijn werk en van de mensen.
Never a dull moment dus bij ons op kantoor zo voor de grote MOVE.
Dolfijnen met zonnestraaltjes
Vandaag was een van de eerste echte zomerdagen en meteen ook tropisch warm met bijna 30 graden. Gelukkig was het mijn vrije dag en kon ik dus besluiten een slow down dagje ervan te maken. Een dagje waarop niets moet en alles mag. En dus ook een dag waarop ik me meer open kon stellen voor het contact met de spirituele wereld. Maar ik dus ook helemaal op kon gaan in creatieve energy. Voor mij gaan deze 2 dingen HEEEEL vaak samen J
Aan mijn verhaal van vandaag gaat echter iets vooraf……
2 Jaar geleden maakte ik uit speksteen een bijzonder huwelijksgeschenkje voor bijzondere vrienden. 3 dolfijntjes, papa, mama en baby to-come. En bij ieder beeldje voelde ik me verbonden met degene die erbij hoorde, mijn vriendin dus, de man waar ze mee zou trouwen en de baby die op komst was.
NU 2 jaar later wordt dat baby meisje van toen dus grote zus!! En hebben ze me gevraagd een dolfijntje erbij te maken zodat hun gezinnetje compleet blijft. 😉
Het kopen van de steen ervoor was al een verhaal apart! Ik bleef maar horen “duitsland”. Ja en ik woon dan wel vlak bij de grens….. maar koop mijn speksteen normaal wel in Nederland hoor. Ik besloot echter “te luisteren” naar die innerlijke stem en heb de steen voor deze dolfijn dus inderdaad in Duitsland gekocht. En wat bleek daarna het verhaal te zijn…….. Papa werd als klein kind door zijn opa the little German genoemd.
De steen bleef een aantal weken liggen, “opa” vond dat het de tijd nog niet was om eraan te beginnen. Tot vandaag dus!! En zo zat ik vanmorgen dus al op tijd buiten, in de schaduw van mijn party tent met een muziekje zachtjes aan zodat de vele vogels in de buurt niet overstemd werden. En terwijl ik aan de kleine scuptuur werkte voelde ik ook de energy van de kleine baby-to-come. Als een echte dolfijn voelde ik het tuimelen en draaien, spelen en lachen met zoooo veel plezier!!! En toen ik mama even appte in een korte pauze vertelde ze me dat haar kleine baby wel heeeeel beweeglijk was vandaag #grijnzzz. En terwijl ik haar berichtjes las op mijn telefoon hoorde ik op de achtergrond opa lachen. Ja het was GOED vandaag J En dus werkte ik na mijn korte pauze vrolijk verder.
Even na de middag werd het TE warm buiten, zelfs in de schaduw. En gaf de kleine baby spirit aan te willen spelen. Ik ging naar binnen en keek eens rond in mijn vitrinekastje vol met bijzondere schatten. En ik wist het meteen, de bergkristallen bal….. Dus gaf ik dolphin deze crystal ball en hebben we even gespeeld En ik wist dus ook toen, die horen bij elkaar!! Ik weet nog niet precies HOE…. Maar ik ga het zo maken dat ze bij elkaar horen, elkaar in evenwicht houden…. En opa voelde ik instemmend knikken op de achtergrond.
Paardenkracht
Vandaag was een werken-dag voor mij. En ik werk met plezier hoor!! Ik geniet van de vele dingen die ik als spin in het web mag regelen en zorgen voor. Maar eerlijk is eerlijk er zijn echt ook dingen die ik NOG fijner vind 😉 Zoals bv fietsen …..
En terwijl de uurtjes op kantoor voorbij gleden, en ik de buienradar in de gaten hield , zag ik tot mijn blijdschap dat de buien voorspelt vanaf een uur of 1 oploste in het niets en verdreven werden door zon naar een uurtje of 5 in de namiddag. WOW!!! Dus toen ik mijn TO-DO lijst zover klaar had dat er niets dringends meer op stond sloot ik om 13.00 mijn pc af, schoof mijn bureaustoel tevreden onder mijn bureau, zwaaide mijn collega gedag en liep bijna huppelend naar buiten ( kon me nog NET bedwingen, hihihi)
Eenmaal buiten stak ik een natte vinger in de lucht om te voelen van welke kant de wind kwam. Maar ja…. Vertelt dat iets dan? Ja…. Wat wind tegen is…. en dus koos ik die richting!! FF lekker trappen en uitwaaien, JA , daar had ik zin in!!!
En dus volgende ik mijn (fiets)pad in de richting van Horst. Met in mijn ene oor muziek van Nahko Bear en mijn andere oor vrij voor Veilig Verkeer Nederland, maar vooral voor alle fluitende vogels onderweg in de bomen en velden om me heen. Geweldig hoe dat samen gaat met de muziek die ik luisterde trouwens 😉
Eenma
al buiten de kern van dorpen en huizen zie je echt zoveel meer aan natuur en vogels die ik bij mij achter het huis echt niet tegen kom. Van veldmuisjes, tot eekhoorns. Van Grote roofvogels waarvan ik de naam niet durf te bepalen op zweefafstand tot reigers in een sloot. En dan al dat jong grut!!! Huppelend en spelend in de weides. Geiten, schapen met lammetjes en ook de kalfjes en veulens zag ik dartelen. Dus werd tegen de wind in trappen op tempo afgewisseld met langzaam uitrollen en genietend kijken naar wat er zich in de wei afspeelde.
Meteen vanaf Venray reed voor me een man met een grote sporttas achterop zijn bagagedrager. Je weet wel, zo eentje die dan ZOOO scheef kan hangen onder de snelbinders dat je denkt dat ie er ieder moment af kan glijden, hihi. Ik reed eigenlijk net iets harder als hij….. maar door het uitrollen steeds bleef ik achter hem. Al snel had hij dat in de gaten en bleef om de zoveel meter achterom kijken waar ik was. Hahaha Dus liet ik me nog een keer of 2 extra uitrollen om hem niet in te halen . En stopte ik vervolgens om mijn jas uit te doen. Hj had dus weer een flinke voorsprong!! In gedachte zag ik hem tevreden glimlachen In het volgende dorp echter was niet veel te zien en dus haalde ik hem uiteindelijk maar in. Ik vermoed dat ie toen een paar tandjes extra ingezet heeft om niet te ver achterop te raken, haha!! Want toen ik buiten het dorp een paar kilometer verderop me weer uit liet rollen voor een veld met 4 rennende paarden haalde hij me triomfantelijk in, draaide zich nog even om en lachte voldaan!! Geweldig!!
Ik had echter niet heel veel aandacht voor hem, want ik liet me niet voor niets uitrollen daar bij die wei met rennende paarden. Ongelooflijk!! 4 pracht paarden op geringe afstand in galop, ze renden rondjes achter elkaar aan, in een soort van 8 figuur. Het paard voorop stak fier haar hoofd in de wind en de anderen volgden. Ik zag hoe de spieren in de flanken trilden, hoe hun huid glom en de manen in de wind wapperden. Ik kon niet anders dan lachen en in gedachte sloot ik me bij ze aan en galoppeerde ik met ze mee. In de bocht voor het hek langs het fietspad besloot ineens het laatste paard het renmaatje niet meer te volgen in hun spel maar draaide abrupt bij en kwam recht op me af. Haar ogen strak op mij gericht. In gedachte steigerde ik van schrik. Maar bedaarde al snel en genoot van het contact met dit mooie grijze paard. De andere 3 galoppeerde verder zonder hun maatje. Zo stonden we dus aan het hek, en ze schudde haar 
hoofd naar me. Ik schudde mijn hoofd terug en lachte. Zo speelden we even ons spel samen van actie reactie en mijn hart vulde zich met pure blijdschap en liefde voor dit mooie paard en haar aandacht voor mij. Met een hartengroet nam ik afscheid.
En terwijl ik langzaam mijn fiets al trappend weer op gang bracht verwonderde ik me over het intense contact. Je moet weten , ik ben echt heel bang voor paarden. Ze zijn ZO groot, en ergens heb ik steeds beelden van paarden die me vertrappen onder hun hoeven….. al fietsend nam ik me voor misschien toch iets aan die aardse angst die zo onaards is te gaan doen. Misschien kan ik iemand vinden die me wil helpen….. misschien wel iemand die ik ontmoet op basis van de uitwisseling van dingen waar ik zo graag mee werk…….
Nog een paar keer die dag kom ik langs weides met paarden. Ik stop bij allemaal en steeds weer groet ik de paarden. En allemaal groeten ze terug, door hun hoofd op te tillen tijdens het grazen, me aan te kijken en met hun hoofd naar me te knikken. Een aantal kijken me echt na als ik weer verder fiets. Bijzonder!!! <3