E'Anna

Vandaag kozen we er bewust voor niet naar stad Faro te gaan op onze laatste dag maar dat we relaxed zouden gaan wandelen op “mijn weggetje”. Het waaide wat harder dan maandag toen we aankwamen maar het was verder heerlijk weer!!! Nadat we over het smalle bruggetje op de landstrook aankwamen vonden we al snel ons parkeerplaatsje weer aan het einde van de verharde weg. Ik wist eigenlijk wel dat het niet haalbaar voor me was het einde van het looppad helemaal af te lopen, maar bedacht dat alles wat kon en mocht mijn avontuur zou zijn!! En dus liepen we zo het houten vlonder pad weer op en genoten we van uitzicht, vissershuisjes etc etc Hier en daar worden de touwen naast het vlonderpad onderbroken en kun je gewoon het zand/strand opstappen….. Iets wat ik veelvuldig deed dus steeds als er iets was wat mijn aandacht trok. Soms was dat een kluwen touw, soms een resterend deel van een watervogel …… en soms…. gewoon omdat mijn gevoel me ingaf van het pad af te stappen!!!
Naast alle rommel rondom vissershuisjes die wel heel erg divers waren lag er ook veel met een bedenkelijke afkomst, ruimte voor vraagtekens zullen we maar zeggen…..
Nadat we al eeen heeeeel eind gelopen hadden en ik eigenlijk dacht aan weer teruggaan zag ik iets verderop een rijtje … uh ja… hoe zal ik ze noemen….minivissershuisjes/hokjes en dus ging ik ipv terug het pad weer af en stond wat te dralen en draaien. Want iets riep me…. hield me hier…. Ik keek eens om me heen en hoorde op de achtergrond het bulderen van de golven aan de andere kant van de landtong, aan oceaanzijde.Stel je je even voor, aanrollende golven met zware klokken en trommels en daarbij een fijne harp…… heb je een idee??? zoiets voelde ik dus……. maar waar was de harp???? Ik draaide en draalde en duwde op n ingeving met de punt van mijn schoen in het zand…. en daar was ze……. de harp/ de schelp!!!! Ik kan het niet uitleggen, wie het begrijpt…. begrijpt het!!!
Heeeel voorzichtig raapte ik haar op, volledig intact, met slechts 1 gaatje in de kop ( om op te hangen???) Ze voelde robuust en stevig als de klokken en de trommels, aan de binnenkant wit, parelmoer wit. Aan de buitenkant diverse tinten bruin en geribbeld. De snaren van de harp. Ik voel de kwetsbare trillingen door me heen gaan als ik haar vastpak. WOW wat een mooie muziek voel ik via haar IN mij 🙂 LOVE IT Het ultieme souvenirtje ~~~~ <3

Onderweg naar huis nog even een stop in n vissersdorp waar ik net als anderen mijn merk op het strand achterliet .

In een piepklein dorpje in de Algarve, Almancil, ligt op n heuveltje een heel bijzonder klein kerkje. Igreja da Sao Lourenco. In 1672 werd het gebouwd en het is zoooo mooi voor ons bewaard gebleven.
Afgelopen maandag, onderweg van Faro naar Albufeira reden we er aan voorbij voor we het in de gaten hadden! Zo klein is het dorpje dus. Vandaag gingen we dus opnieuw op zoek en vonden we het in een zijstraat na een bocht….. Het zonnetje scheen veelbelovend en dus stapte in na wat buiten rondgekeken te hebben vol verwachting naar binnen.Het allereerste wat me verbaasde was de weldadige koelte op mijn toen al rooie toet door de zon. En terwijl manlief

 buiten op een muurtje de schaduw van een boom verkoos zat ik binnen met open mond rond te kijken in dit blauw betegelde kerkje. Een heel verhaal ontrolde zich voor mijn ogen vanaf de blauwe tegeltjes in prachtige afbeeldingen. En al snapte ik niet alle details….. het raakte me tot in mijn ziel! Eenmaal weer buiten liep ik nog eens naar de achterkant van het kerkje naar de blauwe tegelafbeelding daar, vol in de zon maakte de afbeelding daar de verbinding met wat zich binnen afspeelde. Rug aan rug met het gouden gedeelte binnen…… De verbinding die ik binnen gevoelde had en waar de zon mijn ziel gevonden had.

Meer dan 500 jaar geleden was er in de Algarve een bijzondere plek, hoog boven op een heuvel waar men naar zeggen toen al eeuwen de grote Moeder vereerden. Toen de katholieke kerk “voet aan de grond” kreeg werd deze heilige plek meteen aangegrepen om er een kerkje neer te zetten. Het staat er nog steeds! Wat een prachtige houten beschilderde panelen moeten het destijds geweest zijn. En de houten rondlopende zoldering bijna NOG mooier! Genietend heb ik binnen staan rondkijken. Als je het kleine kerkje uitloopt kijk je uit over een schitterend gebied. Vrije natuur omzoomd de groeiende stad Loule. Als je je dan omdraait zie je net achter het kerkje een enorme witte koepel. Ook een kerk. Een Mariakerk. Nog nieuw en bijzonder in vorm en uitvoering! Voor mijn gevoel werd de grote Moeder daarmee een klein beetje in haar ere hersteld. En zoals zo vaak was de deur open die gesloten hoorde te zijn. Een man was binnen aan het vegen…. en dus kon ik de serene stille ruimte in gaan en liep ik mijn tenen naar voor om deze stilte niet te verstoren . Helemaal tot voor aan bij het enorme Mariabeeld. Daar stond ik even stil en sloot mijn ogen en leek het even alsof de stroom mensen uit de vroegere jaren eeuwen geleden zich vermengden met de huidige gelovigen in hun Maria processie. Ik sloeg mijn ogen open naar haar op, Maria voor me….. en een fractie van een seconde leek het alsof ze naar me knikte. Een golf aan ongeloof en emoties overspoelde me….. en ik deed enorm mijn best weer “vaste grond onder mijn voeten” te voelen. Helemaal natintelend met iedere stap (vanuit Moeder Aarde) die ik daarna richting auto zette….. voelde ik het in de auto langzaam wegebben. Wow wat moet dit al eeuwen inderdaad een bijzondere plek geweest zijn en hoe mooi deze via Maria in ere is hersteld. Een bijzonder Anker gevonden weer!

En dit is het dan!…… “mijn weggetje”!!!
Ik schreef er 4 januari al over hoe dit onder mijn aandacht werd gebracht
Mijn weggetje staat niet eens op de kaart! Het is slecht houten vlonderpad wat overgaat in een zandpad. Langs de harde weg ruimte voor toeristen en horeca, maar hier slechts nog vissershuisjes en natuur. Nu heel dicht aan de kust met in het achterland ook veel water, maar ooit lag de kust hier kilometers verderop waar nu slechts zee en rotsen zijn. Een natuurgebied wat nog precies zo is als eeuwen geleden als je de stad Faro even wegdenkt.
Om hier te komen moesten we een heeeeel smalle brug over waarna je via een minirotonde links en rechts af kon. Ik wist meteen dat we links moesten zijn! Het is moeilijk onder woorden te brengen wat er met me gebeurde toen we aan het einde van de verharde weg stopten en ik uitstapte. Ik ging bijna door mijn knieën en moest me vasthouden aan de deurstijl van de auto. Enorme trillingen vlogen vanuit de aarde door mijn lijf. Gevolgd door een vlaag van blijdschap die me overspoelde. Het inmiddels bekende welkom thuis gevoel van weer een ankerpunt. Ik genoot dus van de wandeling. In de verte op het natte achterland zag ik een man schelpdieren rapen, met 2 emmers schuifelde hij gebogen steeds een stapje verder met in 1 hand n klein schepje wat steeds weer wroetend de natte grond in ging. Het leek even of ik er met mijn neus bovenop stond, tot mijn rug een venijnige pijnscheut gaf en ik weer met 2 benen op het pad stond. Heel even leek het nog of ik de rammelende schelpdieren in de emmers kon horen. Het jubelende
welkom thuis gevoel bleef de hele wandeling bij me en hielp me zelfs het strand op te gaan en daar te zien wat iemand van aangespoelde drijf(hout)bamboe had gebouwd. Maar ja, mijn lijf blijft mijn lijf, en genoeg is genoeg. Dus toen mijn benen me aangaven tot hier en niet verder zijn we omgedraaid en terug naar het pad gegaan. “Mijn weggetje”