Het was vandaag een intense dag. Echt zo’n dag waarin je KEI hard je best doet, en dan uitgeput tot bepaalde conclusies mag komen.
Ik merkte vandaag nog meer dan gisteren wat de laatste persconferentie weer met ons als burgers gedaan heeft…… Blijkbaar was de woensdag nodig om de nieuwe boodschap weer in te laten dalen…. En voelde mijn vrienden, collega’s en familie pas vandaag weer ten diepste de bijbehorende angst en paniek. Ik kan slechts zeggen…. Phoe he….. het is ze weer gelukt…… Job “Well”done……. Ik zal hier niet op de inhoud ingaan in ieder geval. Dat doet men op andere plaatsen al meerrrrrr dan genoeg!!!
Maar na een kantoor dag waar diverse collega’s ff binnen liepen, een praatjes met gesloten deuren even perspectief kon bieden, telefoontjes waarin bemoedigende woorden konden worden gesproken , tja en daarnaast dan ook nog gewoon mijn werk he!!!! Het was even stil, de deur dicht om ook de geluiden van de collega’s V&V buiten te sluiten, kijk ik dan naar die grote foto aan de muur. Mijn “andere”familie…. Mijn lieve en dierbare collega’s!! Sommige geheel overtuigd van wat er gezegd wordt in MSM, sommige wakker maar zich gaan raad wetende met de waarheid en het vinden van je eigen weg daarin. En ik probeer eenieder te respecteren in zijn overtuiging en standpunt en slechts een beetje licht en liefde te bieden in woorden, gebaren en dat luisterende oor. Mijn hart huilt…..
Ik heb een grenzeloos vertrouwen in een goeie afloop. In een mooiere wereld….. Maar ook ik kan soms de tranen in mezelf niet voorkomen als ik aan mijn kleinkinderen denk en de hel waar ze doorheen moeten in deze wereld van het moment.
Rond het middaguur was daar ineens een collega die ik ook enorm weet te waarderen, van ICT….. Hij kwam even om de hoek van mijn kantoortje kijken…. Of ik het ECHT was???!!! Hij werkte vele jaren geleden ook vaker in Venray op kantoor en ik had altijd al een klik met hem. Hij kreeg een andere baan….. maarrrrr zo’n 1,5 jaar geleden was daar die comeback, hahah Oprecht BLIJ was ik hem weer als collega te kunnen ontmoeten ja. Digitaal, dat wel ja….. want met alle verschuivingen en verhuizingen bleef het daarbij, zeker toen daar een jaar geleden ook nog eens Corona bij kwam!!! Toen hij zo in die deurpost stond vroeg ik hem zijn mondkap af te doen zodat ik meer dan alleen zijn ogen kon zien. Wowwww wat was het FIJN ook zijn smile te kunnen zien daarna. Wat is er mooier dan een glimlach op het gezicht van een mens onder ogen die kunnen stralen. En ik moest echt een paar keer slikken om mijn tranen van blijdschap terug te kunnen dringen en geen verkeerde indruk te maken. We babbelde er even gezellig op los en namen afscheid met een grapje; “tot over weer een paar jaar he!” DUS NIET HE!!!!
Halverwege de middag besloot ik dat mijn werkdag wel weer KLAARRRR was en stapte op mijn fiets om naar huis te gaan. Niet voor het eerst deze winter zorgde ook nu de koude wind dat de tranen over mijn wangen rolden. En ook NU vermengden deze tranen zich met tranen van blijdschap en intens geluk. Ik dacht terug aan het deurpostgesprek met mijn collega Sam en hoe ik hem vertelde dat ik van Emmy1.0 naar Emmy 2.0 gekomen was , de letterlijke helft van 150 naar 75 kg in waarde verdubbeld ???? En het besef dat DAT de reden is dat de wind tranen bij me weet los te maken. Want door het zoveel gezonder leven en ZIJN heb ik nog nauwelijks last van mijn auto-immuun waarin oa traanvocht verdwijnt. En terwijl de koude wind doorgaat tranen bij me los te maken, Terwijl de kou zich door mijn handschoenen probeert te dringen om mijn gewrichten te plagen, voel ik een warme golf aan dankbaarheid en geluk door me heen stromen. Ja….. zelfs op een moeilijke dag als deze voel ik me een gezegend mens en besef ik “Tranen mogen… van allerlei soorten……”
