In mijn levensovertuiging en geloof is reïncarnatie een wezenlijk onderdeel van de Cyclus waarvan dit huidige Leven een onderdeel is.
Zo geloof ik ook in meer dimensies en worden in mijn overtuiging meerdere levens niet lineair beleefd. Dit zijn slechts enkele puzzelstukjes van mijn persoonlijke geloof en overtuiging. Mocht je je hier een voorstelling van kunnen maken of er in ieder geval voor open staan dan kan ik je misschien een beetje meenemen in wat me vandaag overkwam.
Ik zat dus samen met manlief bij het Omniversum en keek naar onderstaande film. Geweldig hoe je meegenomen word door het enorme beeld waar je als het ware onderdeel wordt van de film. Je wordt er in meegezogen. Ik genoot van de film en liet me ook meenemen inderdaad. Maar op 1 specifiek moment gebeurde er iets met me dat veeeeel verder gaat dan je “gewoon” mee laten slepen in een groot scherm/beeld film. In de film lieten ze beelden zien van een deel van de Grand Canyon, diep uitgesleten en in die diepte een kolkende rivier met hele kleine bootjes die wild rond geslingerd werden. Ik werd ineens overspoeld door een enorme golf aan emoties. De golf was zo enorm en intens dat al mijn spieren verslapten. De intensiteit was zo enorm dat ik meteen wist dat dit uit een ander leven moest komen, een herinnering ofzo. Ik zag het beeld op de koepel geprojecteerd en tegelijkertijd zag ik eroverheen een ander beeld met andere bomen langs de rotsen en het water. Er was meer water….. maar de pieken aan weerzijden waren hetzelfde. Ik zie het NU nog voor me, zo sterk werd het andere beeld op mijn netvlies gebrand. Een volgende golf overspoelde me, emoties maar t leek tegelijktijdig ook water.. Zo heftig dat t mijn keel leek te verstikken. tegelijk gaf de rafter in de film een enorme kreet van Triomf waar de adrenaline van af spatte. Ik voelde ook dit in de golven mee opgenomen worden die door me heen sloegen. Er ontsnapte een kreet aan mijn keel en ik barste in tranen uit. WAT een ontlading was dat zo ineens ff zeg. Ergens heb ik toen de film in het hier en nu voor een kort stuk gemist. Wel zag ik een man op n houten vlot die aan land krabbelde en moeizaam opstond en zijn armen in de lucht hief en ook bij hem ontsnapte een enorme kreet waar die van mezelf dus gesmoord mijn mond verliet echode de zijne door de Canyon.
Of je het nu een spontane regressie, herbeleving of WAT dan ook wil noemen……. t was ENORM en INTENS. Het was bijzonder en een kadootje om te mogen meemaken.
