Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik had die ochtend mijn 1e communie gedaan, en mijn peetante was er ook!!! Tante Mia. Ik was DOL op haar <3 Ze had een speciaal bosje bloemen voor me meegebracht om in mijn gevouwen handjes te kunnen dragen tijdens die 1e communie. Een minibosje Lelietjes van Dalen. Oefff wat voelde ik me mooi en trots. Veeeel te jong verliet mijn favoriete tante uit de Hofstad het aardse bestaan ☹ en de herinnering aan haar leeft voort in mijn Lelietjes van Dalen.
Bij het huis wat Wilbert en ik kochten zo’n 25 jaar geleden pootte ik dus ook mijn eigen lelietjes om ze zo ieder jaar opnieuw te zien opkomen en in bloei komen. En ieder jaar kwamen er meer bij op de meest verrassende plekjes. De een zal dat als woekeren benoemen, ikzelf vond het ieder jaar weer een verrassing waar ze zouden verschijnen. En zo hebben mijn lelietjes dus jaren die ondergrondse dans gemaakt om mij steeds weer die diepe zielenglimlach te gunnen waarbij ik steeds weer aan mijn bijzondere tante Mia mocht denken. Het vorig voorjaar van 2020 was dat wel vaste prik om te gaan kijken in de voortuin naar de lelietjes als ik even in Venray was, maar ik heb er dus niet dagelijks van kunnen genieten. En ja het was zekerrrr 1 van de dingen die ik ERG miste bij mijn voormalige thuis.
Nu ik binnenkort de sleutels van mijn nieuwe thuis ga krijgen en de lelietjes zich weer verrassend lieten zien besloot ik dat het vandaag HOOG tijd was een heel klein deel ervan met me mee te nemen. Voorzichtig heb ik ze met een spade en mijn blote handen uit de voortuin verwijderd om ze met al mijn liefde die in mij is een nieuw plekje te geven in een plantenbak. En terwijl ik daar ijverig mee bezig was voelde ik dat kleine meisje, die Emmeke in mij dansen en springen van blijdschap.
Voorlopig ga ik er weer iedere dag van genieten, als de ondergrondse dans moeten inboeten aan vrijheid. Maar daar komen we wel uit samen, die lelietjes en ik.