Schrijven is altijd mijn reddingsboei en overlevingstechniek geweest. Al heel jong gaf ik woorden aan wat ik voelde en verborg mijn dagboekjes heeeel erg goed. In die tijd was het schrijven vooral iets van en voor mezelf en wist niemand DAT ik schreef. Ook als puber bleef ik dit doen. Compleet met slotjes op m’n dagboeken. Ik heb er nog steeds een aantal van. Dan schreef ik over mijn verliefdheden, of over alweer een tijdje ziekenhuis. Of over die keer dat ik op vakantie stiekem er tussenuit was gepiept met de dochter van onze vakantiewoning verhuurder die van mijn leeftijd was, oeffff spannend!! Dat schrijven in dagboeken werd minder toen ik trouwde en kinderen kreeg. Maaarrrrr toen begon ik met het schrijven van ellelange brieven aan vriendinnen die wat verder weg woonden. Je had toen nog niet zoiets als whatsapp. Hele blocnotes schreef ik vol. Ja…. Ook daarvan heb ik nog het een en ander weten te bewaren. Althans…. Het ligt in mijn voormalig thuis “veilig” op zolder bij elkaar in een grote doos te wachten tot ik een eigen huurwoning gevonden heb en wellicht een eigen zolder ook zal hebben ????
Mijn vaardigheden om de dingen goed onder woorden te brengen kwamen me prima van pas bij alle hulpverlening die voor onze boys noodzakelijk was, en al helemaal toen voor de PGB’s ook nog eens verslagen toegevoegd moesten worden. Nee, DAAR is nooit ook maar een vraag over gesteld, dat was altijd ruim voldoende toegelicht en helder.
Toen de boys wat meer op eigen benen kwamen en er dus ruimte ontstond voor mezelf kreeg ook het schrijven weer een andere invulling. Mijn persoonlijke ontwikkeling op het spirituele vlak ging in sneltreinvaart. En om dat soms te kunnen behappen werd het weer heel belangrijk voor me de dingen die ik voelde, beleefde en ervaarde onder woorden te brengen, of anders gezegd, er woorden aan te geven. Want daardoor zette ik het voor mezelf in de realiteit en kreeg het meer body en inhoud en zat het niet meer alleen als herinnering in mijn hoofd om vervolgens te gaan twijfelen aan de echtheid er van. Ergens in dat proces van ontwikkeling ontdekte ik mijn zielennaam en ook toen duurde het weer even voordat ik onder deze naam mijn blog startte. En speciaal voor deze blog tekende ik een logo met een mooie schrijfveer die vanuit het spirituele de inkt laat vloeien naar het aardse. En opnieuw gaf ik hier woorden aan mijn belevingen, ervaringen, en gedachtespinsels.
Ik vond via internet een mooie plaktattoo die voor mij mooi symbool stond voor dat schrijven… en dus plakte ik dat veertje steeds weer op mijn rechter pols als ik weer eens op pad en avontuur ging en ik wist dat ik er daarna vast en zeker over zou gaan schrijven. Het werdt bijna een schrijversritueeltje, #grijnzzz en ik had echt stapels van die plak tattoo veertjes besteld hoor.
Deze zomer kwam mijn leven in een stroomversnelling en ja , je begrijpt het al he…… toen was schrijven ook weer enorm belangrijk. Maar ja….. wat denk je….. plaktattoo’s ineens spoorloos verdwenen!!! OEFFFF ja dat maakte het hele proces er niet gemakkelijker op, maar gelukkig kon ik mijn ei in de juiste woorden inmiddels ruim op mijn blog wel kwijt. Maarrrr eerlijk is eerlijk…. Zonder die schrijfveer op mn pols was t niet compleet.
Ik nam de beslissing alleen verder te gaan en bij die keuze sloot al heel snel aan dat ik dan daarna ook over zou gaan stappen van de plaktattoo’s naar een echte…. Mijn schrijversveertje op mijn pols om nooit meer naar te hoeven zoeken, altijd bij me, onderdeel van mijn ZIJN. In het kader van lief zijn voor mezelf, ontvangen in zachtheid etc etc, als symbool voor het schrijven vanuit spirit in het hier en NU wat ik zo graag doe. Een tattoo die ik mezelf cadeau zou gaan doen. Tja…. En toen werd 2020 toch ineens al NU omdat mijn oudste zoon en zijn vrouw vonden dat het tijd was voor een tussendoor Cadeautje. En jeetje mina wat was ik zenuwachtig zeg!!!! En al voordat de 1e tattoo dus gezet was ik al gevangen in wat men een tattoo verslaving noemt. Hahhaha Want ik bedacht me….. als ik dat nu aan de zijkant van mn pols doe in het verlengde van mijn duim……. Dan kan ik deze kleine over laten gaan in een andere. Door bij de punt van de veer 3 kleine vlindertjes te doen, symbool voor onze 3 vlinder-engel kindjes , Daphne, Dylan, Dwayne, die soms meeschrijven vanuit Spirit. Om in 2020 op mijn onderarm een echte 3Dvlinder te laten zetten!!!
En terwijl ik deze tekst nu zit te schrijven kijk ik steeds weer even naar rechts… ja hoor… daar staat ie… mijn schrijfveer!!! Ik had geen betere tattoo shop kunnen treffen!!! Al bij binnenkomst werd mijn spanning gebroken door een hilarisch moment rondom een woordspeling die “klinkt als BIER” hahahha echt waarrrrr precies wat ik nodig had!! Nee nee , niet dat bier…. Maar de hilarische lachsalvo’s. Werkelijk ongekend zo als ze me daar op mijn gemak wisten te stellen!!! Dus je begrijpt wel dat ik alleen nog maar DAAR inhoud aan mijn nieuwe verslaving zal gaan geven!!
Hier nog even hun facebookpagina natuurlijk!!
En wat fotootjes!!!
