Vanmorgen op de fiets naar mijn werk besefte ik, het worden de aankomende dagen heel veel laatste en eerste keren…..
Vandaag fietste ik dus voor het laatst vanuit mijn huidige woonplekje naar kantoor. De laatste workout van 13 kilometer waar ik bij het ochtendgloren lekker mee kan bleren met mijn muziekhelden als ik daar toevallig zin in heb. Want op het vroege tijdstip van de dag is er nauwelijks iemand die de weg met me deelt.
Nog 2 nachtjes slapen, dus morgen is de laatste keer dat ik in dat bed slaap en de nacht erna de eerste keer dat ik in mijn nieuwe bed ga slapen, en de eerste keer daar wakker worden dus ook. Op de drempel van samen naar alleen.
Gisteren zat ik in het zonnetje op het terras en nam al afscheid van de gemeente waar ik ben geboren en getogen en mijn hele leven gewoond heb. Ik ga verkassen!!! En voor de eerste keer mezelf op een ander nieuw plekje nestelen. Een stekje wat echt helemaal alleen van MIJ is. Ik groeide op in een groot gezin, ging al erg vroeg op kamers wonen en trok toen al heel erg snel bij mijn vriendje in. We trouwden, huisje boompje beestje, kinderen, en na de scheiding was ik alleen met mijn kids. Nieuwe liefde werd nieuw huisje boompje beestje, nog meer kinderlijk geluk erbij, tot waar ik NU dus sta….. en jaaaaa het is dus echt voor het eerst in mijn leven dat ik gewoon helemaal alleen voor MEZELF ga zorgen.
Ik deed natuurlijk al mijn hele leven heel erg veel alleen. Dat is ook wie ik ben….. Ik heb binnen mijn relatie de ruimte gekregen en genomen zoveel voor mezelf te doen. Soms omdat ik de dingen alleen wilde doen, maar vaak ook omdat ik kon kiezen tussen het NIET doen OF alleen doen omdat SAMEN doen geen optie was. En nu sta ik dus op een drempel van Samen naar Alleen. En dat voelt als een bevrijding, hoe erg dat voor sommigen ook zal klinken. Ik hoef me niet meer eenzaam te voelen in het samen-zijn. Ik hoef mijn keuzes niet meer te overleggen en rekening te houden met die ander die ik lief heb. Oja hoor … ik heb hem nog steeds lief…. Als een beste vriend! Als de vader van mijn zonen. Als de man waarmee ik 30 jaar het leven deelde. We hebben lief en leed gedeeld, en zullen vast nog dingen mogen gaan delen in een stukje wat we samen willen blijven doen. Samen genieten van opa en oma dag bv. Een laatste vakantie samen……
Je kent elkaar natuurlijk door en door als je al 30 jaar een leven hebt gedeeld. Ik ben een open boek in heel veel dingen. Hij weet bv van mijn vlinders ( haha hij wel en die ander niet) en mijn wens daar toch voor nu echt niets mee te doen. In het kader van wat vanzelf kwam gaat ook vanzelf weer weg ???? …. Maar over mijn kleine tattoo plannen volgende week weet hij niets…. Haha raar he!! Ik ben dus blijkbaar al veel langer betekenis gaan geven aan “Alleen” en het “Samen” los aan het laten. Ook dit stukje schrijven hoort bij het loslaten van Samen en vooruitkijkend in de open deur vanaf mijn drempel naar het Alleen.
Maar voor nu….. nog 2 nachtjes slapen dus
