Vastbesloten om van deze dag een bijzondere dag te maken stond ik voor dag en dauw al naast mijn bed. En terwijl de maan pas net op was wachtte ik op de zon zodat de dag kon beginnen. Bij de eerste zonnestralen stond ik dan misschien niet op Stonehenge om de zon te begroeten op deze midzomerdag en zonnewende….. Maar ik stond wel in mijn tuintje toen ik de eerste zachte gloed aan de hemel zag gloren en even later de eerste zonnestralen de dag vrolijk en nog heerlijk fris aankondigde, en ik met mijn eigen ritueeltje de zon kon verwelkomen. Na de kortste nacht van 2017 was nu de langste dag dus aangebroken(5.19-22.04). Vandaag zal de zon zijn hoogste boog aan de hemel beschrijven. En samen met haar zou ook de maan de hele dag meereizen aan de hemel om pas vroeg in de avond weer onder te gaan.(3.45-18.35)
Op deze langste dag ga ik mijn bijzondere uiltje weer ontmoeten en mag ze met me mee naar huis.
Vanmorgen
dacht ik dus nog een keer terug aan de dag waarop ik haar vond, nog warm en met een gebroken vleugel lag ze langs de kant van de weg. En terwijl de vrachtwagen langs raasden raapte ik haar op en nam ik haar dus mee. Ze was bij Peter in heel goede handen om haar prachtige vleugels te prepareren voor een nieuw leven met een nieuwe functie. Bij leven zweefde ze er op boven het Brabantse en Limburgse land. En net na haar vlucht over de regenboogbrug liet ik haar via mijn ogen haar geliefde land nog een keer zien zodat ze afscheid kon nemen nadat ze zo plots van het leven beroofd was.
Dus niet alleen de zon ontving vandaag mijn kleine ritueeltje, ook voor uiltje en haar vleugels was vandaag tijd en ruimte voor bijzondere momenten.
Afgelopen week ontmoette ik weer een bijzonder mens, een soulsister. Ze is een echte dochter van de zon. En omdat ik een maanmeisje ben heeft het me aan het denken gezet, en het moment is daar om naast de maan ook ZON meer ruimte te geven binnen mijn belevingen van dit leven. En dan bedoel ik niet alleen de zon op mijn huid als ik fiets bijvoorbeeld 😉 want dat doe ik al jaren, maar het leggen van de verbinding met ZON zoals ik dat al jaren met MAAN doe. En Uiltje mag deze verbinding symbolisch voor mij gaan dragen met aan haar vleugels een zon en een maan steen.
Ik had nog een mooie minidrum liggen van de Nanai dag vorig jaar met een nog lege zijde om te beschilderen. Een mooie klus dus om vandaag in mijn koele huis aan te beginnen. Het plaatje wat daarbij in mijn hoofd opkwamkreeg ik zowaar ook nog met potlood naar wens op het gespannen drum huidje. Tevreden kon ik beginnen aan de achtergrond en onderlaag van de dag en de nacht in de Yin-Yang van zon en maan. Met daartussen verweven de veren van uiltje.
Ik kwam door dorpjes als Schandelo, Hanik en Lingsfort, en vond een terrasje waar mijn lunch bestond uit een vispalet. Ik fietste verder langs landgoed Arcen en door de Maasduinen en dacht toen in de verte op het pad een paard te zien. Even twijfelde ik aan mezelf en mijn bril. Een paard wat mijn weg overstak, zonder berijder!! Maar toen was ie alweer uit het zicht en schonk ik er dus verder geen aandacht aan. Even later en dichterbij nu zag ik opnieuw het paard de weg oversteken. Ik kon nu duidelijk zien dat het een bruin paard was met van die brede poten en donkere wollige onderbenen. Zo’n paard als dat ik me kon herinneren van vroeger als trekpaarden. Ik ging dus wat langzamer fietsen en liet mijn fiets vervolgens uitrollen. Ja hoor!! Ik had het goed gezien dus. Het paard was UIT de wei waar zijn vriendinnetje nog wel stond. Een stuk kleiner dan hij zag ik toen ze met de neuzen tegen elkaar aan stonden boven de afrastering die tussen hen in stond. Ik keek naar het hek. Nee,….. dat was hermetisch en degelijk afgesloten. Ondertussen stak het paard weer even over, at daar wat vers gras in de schaduw van de bosrand en liep weer terug om weer even te neuzen. Zolang ik op afstand bleef leek het hem niet te deren dat ik er was. Af en toe keek hij een keer en ging verder met zijn ritueeltjes van open neer, neuzen en eten. Het leek me duidelijk dat hij genoot van zijn vrijheid. Van de andere kant kwam een groepje Duitse mountainbikers. Ze stapte af om het paard terug in zijn weide te helpen. Maar het paard sputterde tegen, galoppeerde weg en liet hinnikend weten niet van die hulp gediend te zijn. Zegt een van de fietsers in het Duits tegen zijn maat, “hij zal wel alleen Nederlands verstaan, laat hem maar “ en ze fietsten weer verder. In de verte zag ik een boerderij waar ik even melding wilde maken van het paard in vrijheid 
