En zoals altijd gaan dingen in ups en downs, waves. En ik weet zo hoort het ook want in heel het Universum komen deze golven voor , in en om ons heen. Dus verbaasd het me ook echt niet dat er na een intensieve verhuizing van mijn werk en een SUPER intens weekend er nu even pas op de plaats gemaakt moet worden. The Wave is going Down ~~~
Bij een misstap en bijna, maar net geen val afgelopen zaterdag wist ik me staande te houden. Het moet er allesbehalve gracieus uit hebben gezien hoe ik met zwaaiende armen van links naar rechts stappend mijn verloren balans probeerde te hervinden voor ik ter moeder aarde zou storten daar zo voor het altaar in de Anna kerk. Maar gelukkig hoefde Moeder Aarde en de granieten vloer me niet op te vangen en wist ik me ter nauwer nood overeind te houden. En dat was na 2 fysiek intensieve verhuisweken dus blijkbaar de druppel die de emmer deed overlopen voor mijn lijf. Ik voelde hoe een scheut door mijn schouderblad ging. Maar zoals al gezegd wist ik de balans te hervinden en maakte ik de bijzondere dag zonder echte problemen af. Pas toen ik ‘s avonds nog na resonerend thuis op mijn vertrouwde eigen plekje zat voelde ik hoe de pijn langzaam bezit nam van mijn lichaam. Als een warme golf verspreidde het zich vanuit mijn schouderblad. Te moe om er echt aandacht aan te besteden zette ik mijn “Pijnknop” dus op maximaal gesloten en sliep vervolgens als een BLOK.
Normaal wordt ik rond 5en wel wakker van het eerste licht en de vogels buiten, maar nu schrok ik dus pas even na 8ten wakker. Van het bed uitspringen was geen sprake vandaag en dus begon ik in tempo slow down and relax aan de nieuwe dag en ging ik weer op pad. In de trein merkte ik wel hoeveel pijn ik had en hoe sterk ik beperkt werd door stijve en pijnlijke spieren in arm, nek en rug. Tijd genoeg in de trein voor zelf behandeling, en ook de Reiki die middag hield me op de been. Mijn rechter arm gunde ik de rust en zo genoot ik ook van deze mooie dag. Tegen de avond werkte mijn pijnknop echter niet meer naar wens en wist ik dat het weer tijd was om echt actie te ondernemen. Pas op de plaats en hulp van een “echte” dokter en Fysio was het enige verstandige natuurlijk.
Na een zeer pijnlijke behandeling bij de Fysio en een advies wat ik inmiddels na jaren wel kan dromen ging ik vanmorgen weer naar huis. Maar al kon ik het advies dromen, voor het eerst kon ik er ook bij glimlachen en voelde ik me niet verdrietig of wat dan ook. Want immers, This is LIFE met al haar waves <3 En ik was weer even op de TOP geweest en een volgende TOP zou ook wel weer komen
Ik ga deze week in slow Motion aan de werkelijke verplichtingen voldoen. De verhuisrestjes laat ik aan anderen over. Mijn koelkast staat vol met zomerse salades dus ook de warme week ga ik overleven. En over een week hebben we samen een weekje vrij en gaan we relaxen in een wellness huisje in Ermelo. Wat wil een mens nog meer in het dal van een wave….. toch????
