Kleine dingen waar je intens van kan genieten, om lachen soms, of die het gewoon GROOTS kunnen maken. Het was een dag vol van deze momentjes en gebaartjes
Vanmorgen voor negenen was ik met mijn fiets al op pad richting zuid Limburg. In Roermond even een kleine onderbreking en omweggetje naar Robbelien om nog speksteen te kopen zodat ik aankomende week me weer creatief kan bezig houden. Aan de kassa vraagt de dame of ik een doosje wil om ze in mee te nemen. Nee hoor zeg ik, ze passen wel in mijn tas achterop. Oh, dan draai ik er een papiertje om anders wordt alles wordt alles in uw tas zooooo stoffig!! #smile
Terug op het station sta ik met in een hand mijn fiets en met de andere probeer ik de treindeur te openen. Achter me hoor ik voetstappen versnellen…. Een jonge dame die de deur van de trein voor me opent zodat ik met de fiets er in kon. #smile
Vanaf station Maastricht zoek ik mijn weg naar de rand van de stad en wordt daar beloont met prachtige heuvels en groene natuur. Velden strekken zich uit, afgewisseld met bossen. Ik heb de wind in mijn rug als ik de heuvels op ploeter en de wind suist met me mee als ik de heuvel na mijn work out getrotseerd heb en weer afzoef. Soms rust ik op een heuveltop die voelt als een ECHTE berg ook even uit en geniet ik van de wonderschone doorkijkjes die steeds als beloning op me liggen te wachten. #smile
Na heel veel stille wegen en rustige idyllische dorpjes kom ik in een megadruk Valkenburg. Er was een sport evenment gaande en overal in Valkenburg kon je de stem door de megafoons horen schallen, 4…3…2….1.. GO!!!!! Dus bewaar ik wat daar te zien is voor een ander keertje en fiets de drukke stad weer uit. Meteen buiten de stad lag weer een nieuwe uitdaging op me te wachten. Maar halverwege besloot ik dat alle soort van “Cauberg uitdagingen” niet voor mij waren weggelegd en stapte ik af om de berg te voet te trotseren. Ik moet een hoofd als een biet hebben gehad!! Toen ik bijna boven was stopte op een kleine inham naast de weg een zwart busje van een belgische wielerploeg. 2 mannen stapten uit en 1 van hen zei: amai mag ik een fotootje van uw trekken misschien? En hij sprong in de actie-foto-houding. Nadat we er samen hartelijk om lachten zei ik, ja hoor, ik schaam me er helemaal NIET voor dat ik deze berg niet kon bedwingen #grijnzzz. En we stonden nog even gezellig na te babbelen. Ik sloeg hun aanbod mee te rijden in de bus natuurlijk af. #smile
Ik fietste dus verder en genoot van alles om me heen, tot er ineens een wielrenster naast me kwam fietsen en afremde tot mijn tempo, ze keek me van opzij aan en zij: Mw uw “ oortjes” bungelen, pas op dat u niet valt he als ze tussen de spaken komen. En toen fietste ze weer door…. #smile
Met 50 k
ilometer op mijn tellertje kwam ik aan in Heerlen waar ik met mijn museumka art naar de Thermen wilde gaan. Het was er heel stilletjes en de 2 mannen aan de balie legde me alles op hun gemakje uit. Ik kreeg zelfs een jaarkaart gratis mee voor iemand om een keer mee terug te komen. En terwijl ik mijn tas in een kluisje aan het doen was kwamen 2 mensen binnen die gereserveerd hadden voor een rondleiding, waar ik dus zomaar bij aan mocht sluiten! #smile
Op
de terugweg in de trein zat ik op de fietsstalplaats in een hoekje te mijmeren over de mooie dag. Door de treinramen zag ik het landschap voorbij zoeven en ik dacht terug aan de momenten waarop ik de berg af zoefde eerder die middag en mensen inhaalde die me zojuist bergopwaarts voorbij waren gekomen. Voor ons zag ik ineens een andere trein opdoemen. Een rare gewaarwording. Ik kon een lach niet onderdrukken toen ik me bedacht dat ik vandaag met mijn fiets zelfs een trein ingehaald had!!! #grijnzzz
Op een volgend station stapte nog een dame met fiets in de trein ze zette haar fiets tegen die van mij aan zodat een oudere man ook nog kon zitten. #smile
In de coupe langs ons waren 2 Auti’s met een treinen fiep elkaar opgewonden allerlei treinfeitjes aan het vertellen . Toen we station Sittard in reden gingen ze bijna uit hun dak saampjes, er stond blijkbaar een bijzondere locomotief op een andere rails. Nadat deze bij het uitstappen uitgebreid gefotografeerd was riepen de jongens nog naar de machinist om hem een fijne werkdag toe te wensen. #smile
Terug in Venray kon ik nog net even langs de Aldi voor wat laatste boodschapjes. Eenmaal weer buiten stond ik wat te hannesen met mijn fiets om die te draaien en tussen de parkeerblokken door weg te kunnen. In de auto voor me startte de chauffeur zijn auto weer, reed een metertje achteruit, draaide zijn raampje open en zei, zo beter voor u mevrouw?? Met een BIG #SMILE bedankte ik hem natuurlijk.
dacht ik dus nog een keer terug aan de dag waarop ik haar vond, nog warm en met een gebroken vleugel lag ze langs de kant van de weg. En terwijl de vrachtwagen langs raasden raapte ik haar op en nam ik haar dus mee. Ze was bij Peter in heel goede handen om haar prachtige vleugels te prepareren voor een nieuw leven met een nieuwe functie. Bij leven zweefde ze er op boven het Brabantse en Limburgse land. En net na haar vlucht over de regenboogbrug liet ik haar via mijn ogen haar geliefde land nog een keer zien zodat ze afscheid kon nemen nadat ze zo plots van het leven beroofd was.
