Vanmorgen even na 10 trok ik de deur van ons vakantie huisje in Groenlo achter me dicht. Op weg naar huis weer. Het regent….. Nog maar net het vakantie park af en de straat uit reden we langs het hoofdkantoor van Nedap. Het systeem wat op mijn werk dus gebruikt wordt, ook door mij. In gedachte zwaaide ik naar alle mensen daar en groette zo indirect ook al mijn collega’s. Daarmee besefte ik ook meteen dat we wel onderweg naar huis waren, maar dat mijn vakantie zeker nog niet voorbij was. Met die gedachte en een glimlach verdween nedap achter ons en uit mijn spiegel ook. Ik heb nog een heel vrij weekend voor me om van te gaan genieten 
Maar voor dat moment 2 uurtjes de tijd om mijn gedachte de vrije loop te laten. Ik zal je als lezer van dit stuk een klein inkijkje geven waar die gedachte van mij zoal heen kunnen drijven.
Het is alweer 2 weken geleden dat een enorme storm over ons land raasde en heel erg veel aan schade veroorzaakte. Enorme bomen die als luciferhoutjes geknakt werden of zich compleet ontworteld neer legde op moeder Aarde. Terwijl de auto zijn weg vervolgt zie ik nog steeds de resultaten van die storm. Want behalve hier en daar de nette stapels op maat gezaagd boomstammen en takken zie ik ook nog steeds heel veel gevelde bomen liggen. De vergelijking met mijn leven dient zich in gedachte aan. Want ja, inderdaad soms lijkt je leven even in een storm te geraken en kom je er gehavend uit. Ik zie in het voorbijgaan een boom met in haar hoge takken haar eigen geknakte kruin, alsof de boom haar zo nog even in de armen wil dragen om nog niet los te hoeven laten. Ook zie ik vele bomen, half ontworteld maar steunend op de bomen er om heen. Of ze het gaan redden? Wie zal het zeggen…. De een wel, de ander misschien niet. En niet iedere boom zal de kans krijgen te vechten voor zijn leven of niet, want door menselijk ingrijpen kan die keuze ontnomen worden. Hier en daar zie ik bomen voorbij komen die gedeeltelijk gehavend zijn. Een grote zijtak afgerukt door felle windstoten, of afgebroken door een omvallende boom ernaast. Nu zijn dat nog grote gapende wonden, maar ik weet dat de tijd dit kan helen en het geen reden hoeft te zijn om het leven van de boom te verkorten. Want net als de bladeren die ieder jaar in de herfst mogen vallen en er in de lente daardoor weer plaats is voor nieuw leven, zo kan een afgebroken tak eerst een verlies zijn en dat later blijkt dat er in de nieuwe ruimte voor de boom ernaast juist groeiruimte ontstond.
De ruitenwissers vallen stil, het regent niet meer, zelfs de zonnekleppen gaan naar beneden want de zon breek door de wolken heen. Net als in mijn eigen leven schijnt toch steeds opnieuw wel weer de zon, hoe donker de wolken soms ook waren. We rijden door een groen gebied, ja zelfs in de winter kan het groen zijn 
Het ene bos na het andere afgewisseld met natte modderige velden en groene graslanden met koeien en schapen. Of een troep eenden even rustend op een natte plas midden in het veld, ontstaan door de vele regen die we hadden. Soms moet je gewoon gebruik maken van dat wat je wordt aangereikt he Ik zie in de verte hoe midden in een bos 1 enorme boom met zijn kruin ruim boven de rest uitsteekt. Je kop boven het maaiveld uitsteken maakt kwetsbaar zeggen ze, maar deze boom heeft zich niet om laten blazen als was zijn kruin onbeschermd. Ze staat fier en centraal. Alhoewel ik zelf vaak liever aan de rand sta voel ik vaker ook diezelfde fierheid. Want al laat ik in een storm de kop ook wel eens hangen, altijd weer gaat toch die kin weer ophoog en kan ik genieten van de wind door mijn haren en laat ik me nooit echt helemaal omver blazen, hoe hard de storm ook woedt in mij of om mij heen.
Gisteren was de dag van Imbolc, vandaag van Maria Lichtmis. Onze moeder Maria die de Keltische Godin Brigid op mocht volgen. Beide gaan over de winter en ook de belofte van de lente, het los laten en achter je laten, zuiveren, het licht voor nieuw leven, de beloftes van wat weer komen gaat. Mijn gedachtespinsels passen hier wel bij. Terugkijkend op wat was, mijn eigen stormen en zien hoe gehavend ik ook soms was, net als die bomen, ik steeds weer fier overeind kan gaan staan met een open blik en vol vertrouwen in wat weer gaat komen op mijn pad. En ja met enige regelmaat zijn er wel dingen om los te laten, maar soms is het ook OK als je iets nog even bij je houd en niet meteen loslaat. Soms raak je ontworteld en moet je op zoek naar nieuwe houvast. En dat kost dan vooral ook tijd. En soms mag je daarbij ook even leunen op de mensen om je heen.
Even voor 12 draait de auto onze eigen straat weer in. De tijd is omgevlogen!!! Ik steek de sleutel in het slot van onze voordeur maar moet een enorme stap nemen om binnen te komen door de stapel enveloppen die er ligt en een brievenbuspakje bovenop. Mijn nieuwe 13 manen boekje. Wat een geweldige manier om thuis te komen. Thuis, bij mezelf Dank jullie wel lieve familie, vrienden en collega’s voor de opkikkers, knuffels, kopjes thee en meer mooie gebaartjes en kadootjes. Dank jullie wel
