Met een zwaar hart , een dichtgeknepen keel en de tranen heel hoog liep ik rond de middag mijn kantoor uit. Het waren niet alleen de werk gerelateerde zaken die me verdrietig maakten, ook mijn eigen worstelingen speelden me vandaag parten. En dus besloot ik de middag te gebruiken om eens heerlijk uit te waaien om daarna met een frisse blik weer naar het leven te kunnen kijken wat zich voor en door mijn ogen afspeelt.
Natuurlijk mogen dingen soms ook best moeilijk zijn!!
Sommige moeilijke dingen kun je niet veranderen en kun je dus slechts aanvaarden.
Andere moeilijke dingen zijn ook om slechts te aanvaarden maar brengen je ook nieuwe inzichten.
En soms ook zorgen die nieuwe inzichten dat moeilijke dingen niet langer meer moeilijk zijn! <3
Ik probeer in mijn werk de dingen zo goed mogelijk te doen, zelfs als daarmee de moeilijke dingen geen spat veranderen. Maar ook in mijn persoonlijke leven doe ik mijn best de dingen goed te doen, voor mezelf en voor de ander. De balans daarin zoeken is de uitdaging die ik dagelijks aanga.
En al lijk ik groot, en sterk, en soms zelfs heel wijs, ik ben slechts een mensenkind op moeder Aarde met een hart voor al wat leeft en ieder die ik lief heb heeft een plekje in dat hart.
En dat mensenkind op moeder Aarde is soms ook heel onzeker en dan vraag ik me af of de dingen die ik doe wel goed zijn zoals ik ze doe.
Nadat ik de wind zijn kans had gegeven mijn muizenissen het hoofd uit te blazen, en ik merkte dat fietsen vandaag niet de oplossing was, liep ik vanmiddag de grote kerk in die open was voor bezichtiging met al die vragen in mijn hoofd en hart. Vast van plan een stil hoekje te vinden bij Maria om mijn vragen met haar te bespreken. En terwijl ik daar in een hoekje stond bij Maria en naast me in de vitrine een prachtig oud beeld van Anna te Drieën zag voelde ik hoe de zwaarte via de koele grote stenen tegels op de vloer moeder Aarde in zakten. Ik heb geen idee waarom de vrijwilligster naar me toe kwam lopen en waarom ze me vroeg of ze iets voor me kon betekenen…….. maar ik vertelde haar dus dat ik wist dat er in de kerk NOG een beeld van Anna moest staan maar dat ik dat eigenlijk nog nooit opgezocht had. Dat wilde ze me wel wijzen en dus liepen we samen al babbelend door de kerk helemaal naar voren. En vroeg ze me hoe ik dat toch wist en waar mijn interesse vandaan kwam. Een bijzonder en mooi gesprek ontstond en al gauw werd ook een andere vrijwilligster betrokken in ons geanimeerde gesprek over Anna, Frankrijk en de black Madonna oa.
En zo stapte ik een half uurtje laten weer naar buiten het stralende zonnetje in, heel veel denkbeeldige kilootjes lichter. Opgelucht en gevuld met nieuw licht fietste ik dus naar huis en las een mailtje wat te maken had met de moeilijke dingen……. En daarin stond dit:
Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.
Het is ons licht, niet ons duister dat ons het meest beangstigt
– Marianne Williamson
En JA!!! Dat resoneert. Dank je wel lieve Ine Boesten dat je het mij op deze manier onder ogen hield zodat ik het mee kan nemen in het leven wat zich voor en door mijn ogen afspeelt.
