Tja…. En wat doe jij op een dag als vandaag waarin het maar eindeloos blijft regenen?
Met bakken viel het uit de hemel! Goten liepen over, grasveldjes stonden blank en behalve zeiknat worden van de vallende regen, werd ik NOG natter door het opspattend water van fietspaden die blank stonden en auto’s die fonteinen veroorzaakten met hun wielen door enorme plassen langs de kant van de weg. Als een verzopen kat kwam ik thuis na een ochtend werk op kantoor. Maar in mijn hart scheen de zon en dus keek ik glimlachend naar mezelf toen ik stond uit te druipen op de mat bij de achterdeur. Voor me lag een droog huis en een lange vrije middag home alone J Wat is er meer nodig om de zon te laten schijnen????? En ik had een heleboel plannen…… Ik zou op reis gaan vandaag !!!
Nee…… niet ECHT natuurlijk, maar in gedachte. Na een snelle lunch kroop ik met een lekker kopje thee achter mijn laptop. De reis kon beginnen!!! Vanmiddag zou ik op zoek gaan naar bijzondere plekjes in, op of bij de route die we in November zouden gaan afleggen rondom de Middellandse zee.
Ik liet me leiden door google en wat er maar uit mijn vingers of brein op plopte aan zoekwoorden bij de plaatsnamen. En zoals me vaker verteld is, het is bijzonder waar ik soms dan bij uit kom. Zomaar……
In Barcelona klim ik de berg op, naar de top van Montjuïc. Ik voel hoe de warme zon op mijn zwoegende rug brand en veeg het zweet van mijn voorhoofd, nee dat moet anders kunnen en gelukkig vind ik de kabelbaan. Ik raak de weg kwijt in het Labyrinth in Park Horta en neem de metro terug naar de Ramblas en bezoek de levendige Mercato daar. Ik geniet van de geuren van verse kruiden en lach tals ik zie hoe Manlief zijn neus dichtknijpt bij de hoek met verse vis. We genieten van verse tapas op een terrasje en ik voel de energy in me groeien als ik luister naar de muziek van Freddie Mercury & Montserrat Caballé – Barcelona; bij de opening van de Olympische spelen 25 jaar geleden in 1992. Het jaar waarin we trouwden en wat we dus dit jaar vieren in Barcelona!!!
Mijn hart zwelt en loopt over, net als mijn ogen binnen en de goten buiten……..
Het wordt een mooie en bijzondere reis!! Maar ik reis thuis in het nu al even verder…….
We komen aan In Genua, een havenstad die op het eerste oog niet zo veelbelovend lijkt….. Maar google laat me gelukkig iets anders zien. Terwijl ik beneden nog in de haven sta kijk ik om me heen en zie de bergen die de stad omsluiten. Daar MOETEN toch mooie uitkijkpunten te vinden zijn kriebelt het van binnen. En ja hoor!!! Ik vind oude treinsporen die naar de top leiden en me op de stad neer laten kijken, over haven en zee laten kijken, soms in open wijdse blikken, soms door takken van bomen en struiken heen. In ieder hoekje van oude platforms is iets verborgen. Ik proef het avontuur en zoek verder!! En ik vind Nervi Parks, met 3 ancient Villa’s en een oude romeinse weg die Aurelia heet. Mijn hart staat even stil…. WEER die naam!! En ik weet dat ook dit op onze keuze lijstje MOET komen staan.
Ik arriveer in Messina en denk terug aan de eindeloze avontuurlijk wandeling die we er een paar jaar geleden maakten. Nee, dat zit er dan misschien niet meer in dat lopen tot in het oneindige naar de toppen van de heuvels in deze stad. Dus begin ik rond te snuffelen in het stadsdeel naast de kades van de haven. En al snel vind ik ook in deze stad zo dicht bij de haven de bijzondere hoekjes, straatjes en pleintjes. Met een bijzondere kathedraal Protometropolitana en klokkentoren. En op het plein Fontein van Orion gemaakt door een leerling van Michelangelo. En nog geen kilometer verderop de Fontein van Neptunis. En terwijl ik luister naar de bijzondere manier waarop de klokkentoren zich laat horen en zien om 12.00 waan ik me in het najaars zonnetje van Messina, ruik ik de zilte zeelucht van de nabijgelegen haven, het verse Italiaanse brood van de bakker op de hoek en flarden van geuren van een versmarkt een straat verderop.
Ik schrik op uit mijn virtuele reis….. het is stil….. het regent niet meer!!! Ik zet de deur open en hoor de vogels fluiten. Een frisse bries vult nu ons huis. Mijn maag knort en dus klap ik tevreden de laptop dicht. Tijd om te gaan koken!!! Een volgende vrije middag voor een volgend stuk van onze reis dit jaar.
