Vandaag stapte ik na diverse huishoudelijke klusjes in de vroege zondagochtend uurtjes op mijn fiets richting Deurne. Ik wilde naar de spirituele beurs in het hotelklooster daar om een knuffel te gaan halen en brengen aan mijn soulsister Eli. Tomtoma heb ik daar inmiddels niet meer bij nodig! Dus begeleid door mijn muziek-held in mijn oren, mijn neus in de wind en mijn allerbeste humeur in mijn denkbeeldige rugzakje ging ik op pad. Toen alle onbelangrijke muizenissen mijn hoofd uit waren geblazen bleef slechts 1 ding over. Centraal, helder en klaar stond daar mijn reeds gemaakte keuze. Ik kan er niet meer om heen. Ik WIL er niet meer omheen. Ze schitterde en straalt als bergkristal. Helder en puur. Maar ik weet dat ze in het oog van de storm staat, net als ik heel even in alle rust, gewoon mogen ZIJN.
Na een uurtje op de beurs stap ik opgewekt weer op mijn fiets. Ik ga weer terug naar dat lekkere rustige plekje in t oog van de storm. Af en toe stap ik af om mooie plaatjes te maken. Ik geniet intens van de rust op dit stukje van mijn pad nu. Ik denkt na over de randvoorwaarden die ik wil scheppen voor als de tijd daar is. Ik fiets langs een enorme boom die daar gewoon staat te staan.. te midden van wat eerst een enorme vijver was maar nu treurig opgedroogd rondom de boom gedrapeerd ligt. Ik stap af en bewonder de kracht en uitstraling van de boom temidden van de treurnis van die vijver. In gedachte kruip ik onder de laaghangende takken door en zoek een plekje tegen de enorme stam. Mijn rug daartegen sluit ik mijn ogen net als dat ik aan de andere kant in de berm dus ook doe, om zo de boom mee te kunnen nemen naar mijn plekje in t oog van de storm. JA… die had ik nog nodig!
Vanavond eens kijken of ik dit kan vangen in weer n mozaiekschaal! Nieuw creatief project ideetje geboren, moooiiiii
