Soms krijg je van die voor aankondigen dat er een bijzondere dag te wachten staat……
Zo ook voor deze dag. Na een onrustige en heftige nacht werd ik al vroeg wakker. (Ik zal de details niet met jullie als lezer delen….) Met in mijn dromen gezichten en plaatsen die me onbekend waren maar met emoties die sky high gingen bij tijd en wijlen. En toen ik wakker werd voelde ik dat aloude welbekende gevoel van jaja…. Laat de dag maar komen, DIT wordt er weer zo een!!! Ik heb dan geen enkel idee wat me te wachten staat hoor, alleen dat het bijzonder zal zijn.
Ik was voornemens vandaag op pad te gaan met trein en fiets. Mijn reisdoel was Utrecht om me daar oa onder te dompelen in de creatieve energy van Rietveld. Een mooie fietstocht door de stad langs een aantal van zijn voormalige woonhuizen, zijn voormalige werkplaats uit zijn timmermanstijd en huizen door hem ontworpen. Ter afsluiting een bezoek aan het Centraal Museum om al zijn werken in stoelvorm te bewonderen. Het beloofde een prachtige fietsdag te worden voor wat betreft reisdoel en fietsweer ook!!! Zo stapte ik dus met mijn fiets vanmorgen in Venray op de trein. Al bij het eerstvolgende station stapte nog 2 fietsers in met hun fiets en dus maakte ik plaats van mijn stoeltje naast mijn fiets zodat ze er bij konden en nam ik plaats tegenover mijn fiets in een 4 zits tegenover een jonge man. Hij keek op van zijn telefoon, en zoals vele gesprekjes beginnen in de trein met medereizigers hadden we het even over koetjes en kalfjes en het prachtige weer. De jonge man vertelde dat hij na een pinkpopdagje en familie van moederskant in Limburg onderweg was naar familie van vaders kant in het Drentse. Hij had mijn zoon kunnen zijn met zijn 24 lentes maar zo voelde dat dus niet. Binnen enkele minuten gingen we van koetjes en kalfjes over in zeer diepgaande gespreksonderwerpen over het leven. Met een wijsheid en diepgang die niet passend lijkt bij een 24 jarige. Alles om me heen in de trein leek weg te vallen, alsof hij en ik in een soort vacuüm bubbel zaten en samen genoten van ons gesprek. Af en toe werd mijn aandacht afgeleid door een speelse lok op zijn voorhoofd die eigenwijs precies de andere kant op krulde dan de rest van zijn volle bos kort blond haar. Zijn blauw-groene ogen sprankelden bij ieder woord wat vol vuur en enthousiasme gesproken werd. Ons geanimeerde gesprek wisselde zich af met wat grapjes waar we samen om lachten. Een half uur vloog zo om en we kwamen aan in station Nijmegen. Al babbelend liepen we samen richting coupe uitgang. Hij hielp me met mijn fiets de trein uit. Op het perron daarna draaide hij zich om, keek me aan, legde heel licht zijn vingers een moment op mijn schouders…. Even leek het alsof de bliksem bij me insloeg en een golf aan elektriciteit ging door mijn lijf…. En op zachte toon zei hij: “ik wens je een bijzondere en fijne dag”. We schonken elkaar nog een warme glimlach en ik zei “ja, jij ook he” Toen draaide hij zich om en liep weg, en ik keek hem na……
Ik liep naar het eerst volgende bankje en ging met een diepe zucht zitten naast mijn fiets….. pfff ja….. dit kende ik wel ja……… Een paar jaar geleden ontmoette ik op gelijksoortige manier ook een man die dit bij me teweeg bracht. Onwetend als ik toen nog was vroeg ik me af of dit een soort van verliefdheid was. Inmiddels weet ik wel beter en ben ik zielsgelukkig te weten dat Eric een van de mensen is die ik als ziel al zoveel langer ken en in dit leven heb mogen her-ontmoeten en leren kennen als de mens die hij NU is. Dat onderzoek bij mezelf heeft me destijds veel onzekerheid en onrust gebracht. En dus is dat dan meteen ook de reden dat ik deze jonge man liet “gaan”…… IK weet immers wat het betekent en kreeg de bevestiging door de subtiele aanraking. En dat is genoeg!!! En de elektriciteit van die subtiele aanraking die trilt nog wel even na…… om nog even van na te genieten dus terwijl de dag zich voltrok als menig andere dag. Een om nooit meer te vergeten <3
