In een piepklein dorpje in de Algarve, Almancil, ligt op n heuveltje een heel bijzonder klein kerkje. Igreja da Sao Lourenco. In 1672 werd het gebouwd en het is zoooo mooi voor ons bewaard gebleven.
Afgelopen maandag, onderweg van Faro naar Albufeira reden we er aan voorbij voor we het in de gaten hadden! Zo klein is het dorpje dus. Vandaag gingen we dus opnieuw op zoek en vonden we het in een zijstraat na een bocht….. Het zonnetje scheen veelbelovend en dus stapte in na wat buiten rondgekeken te hebben vol verwachting naar binnen.Het allereerste wat me verbaasde was de weldadige koelte op mijn toen al rooie toet door de zon. En terwijl manlief
buiten op een muurtje de schaduw van een boom verkoos zat ik binnen met open mond rond te kijken in dit blauw betegelde kerkje. Een heel verhaal ontrolde zich voor mijn ogen vanaf de blauwe tegeltjes in prachtige afbeeldingen. En al snapte ik niet alle details….. het raakte me tot in mijn ziel! Eenmaal weer buiten liep ik nog eens naar de achterkant van het kerkje naar de blauwe tegelafbeelding daar, vol in de zon maakte de afbeelding daar de verbinding met wat zich binnen afspeelde. Rug aan rug met het gouden gedeelte binnen…… De verbinding die ik binnen gevoelde had en waar de zon mijn ziel gevonden had.
Meer dan 500 jaar geleden was er in de Algarve een bijzondere plek, hoog boven op een heuvel waar men naar zeggen toen al eeuwen de grote Moeder vereerden. Toen de katholieke kerk “voet aan de grond” kreeg werd deze heilige plek meteen aangegrepen om er een kerkje neer te zetten. Het staat er nog steeds! Wat een prachtige houten beschilderde panelen moeten het destijds geweest zijn. En de houten rondlopende zoldering bijna NOG mooier! Genietend heb ik binnen staan rondkijken.