Over ik, mijn voeten en leermeester Roel en zijn Joy

Mijn voeten en ik zijn al heel lang een verhaal apart. Lopen is nu eenmaal niet mijn grootste talent door de diverse fysieke problemen die zich daar voordoen.  Meestal laat ik me niet weerhouden toch mijn stappen te zetten en ben ik een KEI in het fantaseren en buiten de box denken om zo toch te komen tot de gewenste resultaten!! Zo ook vorig jaar bv. Na een moeizame winter bleek in het voorjaar dat het lopen voor mij beperkt was tot een maximum van 1 kilometer. Tja…. En als je dan voor het najaar een rondreis USA heb staan met de diverse nationale parken, dan wil je wel heel graag naar een ander resultaat he!!! Dus ging ik naar een nieuwe podoloog, startte met een nieuw soort steunzool en zocht stad en land af naar goeie wandelschoenen en hoopte ik op genoeg tijd om het lopen op te kunnen bouwen. De zooltjes wenden… en de schoenen vond ik, Wolky’s in een zomermodel. Eenmaal in USA heb ik mezelf geheel overtroffen door in Zionpark zelfs verdeeld over de dag 15 kilometer te lopen!!!!!! DAT record heb ik in ieder geval in the pocket!!! Je begrijpt dat de schoenen gewoon echt heel fijn zaten en in het afgelopen jaar me dus naar vele plaatsen heeft gebracht met die voeten van mij.

Maar ja…… de uitdaging herhaalt zich…… Mijn zooltjes waren versleten, evenals de schoenen en opnieuw staat een reis naar USA in de agenda!!! Dus ook dit voorjaar startte mijn zoektocht naar de juiste onderdelen van opnieuw een succes story!!! Maar geen jaar is het zelfde, geen verhaal kan zich steeds weer herhalen, zo ook dit voeten en schoenenverhaal niet. Mijn voetproblemen zijn groter geworden en dus werd bij de podoloog opnieuw maar eens genoemd dat ik rekening moet gaan houden met de noodzaak aangepaste schoenen te laten maken. Pfff, nou…… dat is dus echt iets wat ik niet zo graag wil horen……. Met heel veel aandacht en meerdere afspraken had ik uiteindelijk wel weer nieuwe zooltjes die redelijk acceptabel zijn. Maar dus geen schoenen om ze in te doen die het wonderduo voor mijn voeten zouden vormen. Mijn nieuwe wolky’s vielen ERG tegen en mijn oudjes … tja daar moest ik toch ECHT afscheid van gaan nemen was het advies. Want ja… idd, afgesleten zolen die hier en daar echt DUN waren en stiksels uitgescheurd. Heel af en toe trok ik ze nog stiekem aan als ik naar het bos wilde om te wandelen…. Want serieus echt waar, ze liepen nog zo lekkerrrr.

Vorige week, met nog maar 2 weken op de kalender over tot aan vertrek nam ik een wanhopige beslissing. Want Immers….. we gaan naar New York City!!! DE wandel en loopstad van USA!!!! En ik moet toch IETS he!!!!! Tegen het advies in dus, besloot ik mijn oude vertrouwde wolky’s aan te gaan bieden bij een lederzaak in het dorp. Om in ieder geval de kapotte stiksels te herstellen en zo een aller-aller-laatste mid-loop-week te gunnen voor mijn voeten in deze schoenen. En terwijl ik mijn verhaal doe aan de man achter de werk- en toon-bank zie ik hoe zijn warme lach steeds breder wordt. Ik denk nog eventjes… hoe kun je daarrrr nu zo breed bij glimlachen ……. Hij neemt de schoenen van me aan, draait ze eens om, bekijkt ze nauwgezet, duwt, buigt en trekt en zijn lach wordt er alleen maar groter van!!!! Dus ik vraag nog een keertje bijna smekend, kun je ze nog herstellen voor 1 korte wandelvakantie????? En bij zijn antwoord wordt het me geheel duidelijk dat ik hier te maken heb met een waarlijke LEERmeester.  Hij legt me uit dat herstellen voor een week jammer zou zijn…. Slik ☹…. Maar dat hij wel de hele zool voor me kan vervangen!…. huh??? Dat kan toch helemaal niet reageer ik heel verbaasd. En dan volgt een uitleg en toelichting die me dus duidelijk maken met welk een vakmanschap ik hier te maken heb!!! WOwww. Dat stikken hier en daar, ja natuurlijk kan dat!!! En dat het stiksel langs de zolen nog ongeschonden is is vooral heeeel mooi meegenomen!!, Kijk dan snijd ik dat er gewoon af en dan komt daar….. etc etc etc…. Wowww

Dussssss….. vandaag mocht ik ze ophalen, geheel klaar voor een nieuwe ronde met nieuwe kansen en heeel veel wandelplezier voor mijn voeten en ik. En kijk eens hoe superrrr goed ze er uit zien he!!!! En deze zool zo verzekerde de LEERmeester me, is zelfs lichter EN slijtvaster dan de vorige en kan nog heeeeel wat kilometertjes mee!!! New York City!!! Here we come!!!!

Mijn dank is natuurlijk ENORM en al ben ik recent verhuisd uit Venray…… Joy en Roel hebben er een vaste klant bij!!! Ik kom graag terug om nog eens van gedachte te wisselen over schoenen die hij voor me heeft die een stapje voooorrrr de aangepaste schoen kunnen zijn #grijnzzz En jaaaaa daar wil ik NA mijn NYC-wandel-vakantie heeeeel graag meer over weten!!

Dit is hun website https://jr-schoenen.nl/

en dit hun facebook <3 https://www.facebook.com/JRsvenray/?ref=br_rs

Met hoofdletter G van bv Genieten

Dit hele afgelopen weekend stond in het thema hoofdletter G en was een aaneenschakeling van Genieten! En echt wel met n hoofdletter G hoor!
Deze Limburgse dame met haar zachte G ging op avontuur in het westen des lands. Na een treinreis van bijna 3 uur wachtte ik Geduldig in het bushokje op mijn hoogtepunt van de dag, of eigenlijk… zeg maar gerust het hoogtepunt van dit weekend! Mijn ontmoeting met Jelle ! Hoe Groots in de kleinheid en fijngevoeligheid van ieder moment. Met zijn prachtige lach die zijn licht van binnenuit deed stralen als hij over zijn passie sprak en ik zag dat het zijn aura deed oplichten en stralen. Zo genoten we van een overheerlijke lunch in restaurant Anders, geheel passend binnen mijn nieuwe eetstijl, ketogeen. Daarna wandelde we samen door de straatjes van Bodegraven…op weg naar de schrijversworkshop waar we ons voor opgegeven hadden. Maanden geleden al gaf ik me op voor deze schrijfworkshop bij Michelle. En ja dat was best gek eigenlijk want al schrijf ik graag ik was werkelijk niet van plan n boek te schrijven of uit te gaan geven. Gaandeweg ontdekte ik dat ik dat misschien toch verkeerd had en ik best wel n bijzonder verhaal te vertellen heb. Het verhaal over de zielen in mijn tempel, over zielsverwantschap. En mijn ontmoetingen van die zielen in dit leven hier en nu. De zilverblauwe zielen familie dus waar Jelle er 1 van is. En terwijl we zo samen voor t eerst in dit leven ergens naar onderweg zijn zie ik de tuinen en het water waar we al vaker samen liepen. En weet nog net mijn tranen van emotie weg te slikkende. Eenmaal op de schrijversworkshop krijgen we een schrijfopdracht en komen de tranen weer terug. Ik heb ze niet diep genoeg weggeslikt blijkbaar. Maar ik heb al gezien en ervaren dat n traan hier volkomen begrepen wordt. En ja…. jeetje. … dan is Jelle pas een van die zielen uit mijn verhaal……
Voldaan en Gelukkig neem ik aan het einde van de middag afscheid van Michelle, Geert en de andere workshop deelnemers maar ook met een warm gevuld hart dus van Jelle. Dank je wel mooi mens dat ik je ook in het hier en nu mocht ontmoeten en kennen. Je hebt n speciaal plekje in mijn hart en ziel.
Ik mijmer nog even na op weg naar Amsterdam waar ik de rest van het weekend me ga onderdompelen in die hoofdletter G. Gastronomie bv in de keuken van mijn vriendin Carolien. Alles geheel ketogeen, soja-gluten- en lacto-free. En zeg nou zelf als je die fotootjes zo ziet doet dat zeker niet onder voor de lunch die ik zaterdagmiddag had #Grijnzzz
Over de inhoud van onze avond en dagbesteding zal ik maar geen woorden vuil maken, die is Geheim, jaja, ook met hoofdletter G 😉 over Genot, Geliefde en G-spots, over Grenzeloos, Geluk en Groeien en over Gewoon en Goed Genoeg.

Transformatie en geboorte

Ik hield het niet heel erg lang vol in de vlindertuin vandaag , de combi met mijn innerlijke hitte was een beetje teveel van t goeie. Maar ik was er blijkbaar toch op precies t goeie moment om de geboorte van een vlinder mee te maken. Ik zag hoe ze zich uit haar pop worstelde, schrok even toen ze ineens naar beneden viel, en gaf een zucht van opluchting toen ik zag hoe ze zich staande hield en opkrabbelde. Ik voelde de worsteling en herkende het als de mijne. Alleen al voor DAT moment fietste ik vandaag met liefde en plezier mijn 65 kilometer. Eenmaal thuis was ik toch wel heel benieuwd welke vlinder dit nu precies was. En ik geloofde mijn ogen niet toen ik haar vond met google en las: Blue Moon Butterfly. Dat is wel heeeeel symbolisch dacht ik deze transformatie. Ik heb van het beeld materiaal een kort minifilmpje gemaakt en mijn eigen Koshi Air gong gebruikt als achtergrond muziekje.
 

In het licht

Zoals je misschien wel gezien hebt als je ons dit weekend een beetje gevolgd hebt, zetten wij elkaar of onszelf niet zo heel vaak op de foto. Het is dan ook niet gek dat ik van deze foto kan zeggen dat het de meest bijzondere is van dit avontuur weer saampjes. Mijn lief en wederhelft, degene waar ik zoveel mee deel al bijna 30 jaar. Hij kan lachen om mijn puberstreken en ik om zijn wijsneusdingetjes.
Ergens op een terras vanmiddag raakte ik in een bijzonder gesprek met een Finse man. Ruim een uur liet mijn lief me de ruimte me geheel daarop te richten. En na zijn vertrek was er weer alle ruimte voor ons. Bijzonder toch?! Sinds ik het boek van Geert Kimpen las; het meisje wat aan de oever verscheen, en t boek van Michelle Shanti Godin op hoge hakken, kijk ik anders naar de bijzondere relatie die we hebben. De manier waarop we elkaar leerden kennen… 1 blik en het oogcontact over de hoofden van een overvolle kroeg was genoeg. De ruimte die we elkaar laten om te ZIJN en de avonturen die we samen beleven…. doorleven!!!
Morgen weer naar onze eigen veilige thuishaven. En daarna….. klaar voor weer een volgend avontuur!!!!!

Over een bijzondere (zielen)ontmoeting vandaag……

Soms krijg je van die voor aankondigen dat er een bijzondere dag te wachten staat……
Zo ook voor deze dag. Na een onrustige en heftige nacht werd ik al vroeg wakker. (Ik zal de details niet met jullie als lezer delen….) Met in mijn dromen gezichten en plaatsen die me onbekend waren maar met emoties die sky high gingen bij tijd en wijlen. En toen ik wakker werd voelde ik dat aloude welbekende gevoel van jaja…. Laat de dag maar komen, DIT wordt er weer zo een!!! Ik heb dan geen enkel idee wat me te wachten staat hoor, alleen dat het bijzonder zal zijn.

Ik was voornemens vandaag op pad te gaan met trein en fiets. Mijn reisdoel was Utrecht om me daar oa onder te dompelen in de creatieve energy van Rietveld. Een mooie fietstocht door de stad langs een aantal van zijn voormalige woonhuizen, zijn voormalige werkplaats uit zijn timmermanstijd  en huizen door hem ontworpen. Ter afsluiting een bezoek aan het Centraal Museum om al zijn werken in stoelvorm te bewonderen. Het beloofde een prachtige fietsdag te worden voor wat betreft reisdoel en fietsweer ook!!! Zo stapte ik dus met mijn fiets vanmorgen in Venray op de trein. Al bij het eerstvolgende station stapte nog 2 fietsers in met hun fiets en dus maakte ik plaats van mijn stoeltje naast mijn fiets zodat ze er bij konden en nam ik plaats tegenover mijn fiets in een 4 zits tegenover een jonge man. Hij keek op van zijn telefoon, en zoals vele gesprekjes beginnen in de trein met medereizigers hadden we het even over koetjes en kalfjes en het prachtige weer.  De jonge man vertelde dat hij na een pinkpopdagje en familie van moederskant in Limburg onderweg was naar familie van vaders kant in het Drentse. Hij had mijn zoon kunnen zijn met zijn 24 lentes maar zo voelde dat dus niet. Binnen enkele minuten gingen we van koetjes en kalfjes over in zeer diepgaande gespreksonderwerpen over het leven. Met een wijsheid en diepgang die niet passend lijkt bij een 24 jarige. Alles om me heen in de trein leek weg te vallen, alsof hij en ik in een soort vacuüm bubbel zaten en samen genoten van ons gesprek. Af en toe werd mijn aandacht afgeleid door een speelse lok op zijn voorhoofd die eigenwijs precies de andere kant op krulde dan de rest van zijn volle bos kort blond haar. Zijn blauw-groene ogen sprankelden bij ieder woord wat vol vuur en enthousiasme gesproken werd. Ons geanimeerde gesprek wisselde zich af met wat grapjes waar we samen om lachten. Een half uur vloog zo om en we kwamen aan in station Nijmegen. Al babbelend liepen we samen richting coupe uitgang. Hij hielp me met mijn fiets de trein uit. Op het perron daarna draaide hij zich om, keek me aan, legde heel licht zijn vingers een moment op mijn schouders…. Even leek het alsof de bliksem bij me insloeg en een golf aan elektriciteit ging door mijn lijf…. En op zachte toon zei hij: “ik wens je een bijzondere en fijne dag”. We schonken elkaar nog een warme glimlach en ik zei “ja, jij ook he” Toen draaide hij zich om en liep weg, en ik keek hem na……

Ik liep naar het eerst volgende bankje en ging met een diepe zucht zitten naast mijn fiets….. pfff ja….. dit kende ik wel ja……… Een paar jaar geleden ontmoette ik op gelijksoortige manier ook een man die dit bij me teweeg bracht. Onwetend als ik toen nog was vroeg ik me af of dit een soort van verliefdheid was. Inmiddels weet ik wel beter en ben ik zielsgelukkig te weten dat Eric een van de mensen is die ik als ziel al zoveel langer ken en in dit leven heb mogen her-ontmoeten en leren kennen als de mens die hij NU is. Dat onderzoek bij mezelf heeft me destijds veel onzekerheid en onrust gebracht. En dus is dat dan meteen ook de reden dat ik deze jonge man liet “gaan”…… IK weet immers wat het betekent  en kreeg de bevestiging door de subtiele aanraking. En dat is genoeg!!! En de elektriciteit van die subtiele aanraking die trilt nog wel even na…… om nog even van na te genieten dus terwijl de dag zich voltrok als menig andere dag. Een om nooit meer te vergeten <3