Categorie: Activiteiten

Wat een prachtige zomerse dag was het vandaag. Met het plan mijn persoonlijk fietsrecord ( met trapondersteuning) te gaan verbeteren ging ik al op tijd op pad. Ik had een plan de campagne gemaakt omdat mijn ondersteuningsbatterij slecht 40 km meegaat. Of de ondersteuning nu hoog of minimaal staat dat maakt dus niet uit. Die conclusie trek ik na 500 testkilometers weggetrapt te hebben met allerlei testjes dus van hoog tot laag. Yes…. I know…. Een E’Anna-dingetje #grijnzzz
Mijn plan de campagne bestond uit vroeg op pad, en oplaad tussenstops.
Dus ging ik rond half 10 vanmorgen de deur al uit met in mijn tas een paar sneetjes oerbrood met frisse belegjes van wortelspread, kiemen, komkommer en kipfilet. Een flinke fles water en een heerlijk vruchtensapje. Over mijn zomerjasje nog mijn windjack die ik tot mijn kin dicht ritste, Brrr het was nog best koud hoor!! Het zonnetje scheen wel al en deed vreselijk haar best, maar de koude wind won het nog op dit vroege uur in de ochtend. Na 100 meter stopte ik om mijn handschoenen ook nog even aan te doen om zo mijn vinger- en handgewrichtjes wat extra pijn te besparen Al snel was ik op tempo en trapte de eerste kilometertjes weg met in mijn oren de muziek van Nahkobear, Medicine for the people. Een enorm lekker trapritme, het leek alsof het me vleugels gaf en zo zoefde ik nog over verlaten fietspaden , over smalle paadjes, onder bomen met net ontluikende frisgroene blaadjes. Ik snoof af en toe eens diep de boeren lucht van nog vochtig gras en natuur op. Voor ik het wist vloog ik Castenray voorbij en in een mum van tijd was ik al in Horst.
DAT ging dus lekkerrrrrr. Heeel even overwoog ik een stop in te lassen voor een kopje thee, maar voelde me zo heerlijk in mijn fietscoconnetje dat ik besloot door te trappen. Het stuk van Horst naar Venlo is een hele lannnngge rechte weg met hier en daar een bochtje, voordeel is dat ik verder kon vliegen…. Tot ik halverwege die lange weg ineens bedacht dat ik vergat van de vogels te genieten door de muziek in mijn oren die me vleugels gaf. En dus stopte ik midden tussen de velden met voor en achter me alleen in de verte wat boerderijen, Ja!!! Mooi stopplekje dus!! Daar ben ik dus maar even in het van de dauw nog natte gras gaan zitten  Om te horen hoe de vogels hun hoogste lied zongen, De een nog enthousiaster dan de ander, getjilp wisselde zich af met gekoer en gesnip. Een klein bruin gestippeld vogeltje kwam tussen het hoge gras vandaan, gevolgd door een zelfde familie lid en samen rende ze naar de grasrand aan de andere kant van het fietspad. Geen idee wat hun familie naam was, maar ze hadden hun vleugels even in ruststand net als ik.
Ondertussen had ik mijn plan de campagne al een klein beetje ingevuld en tussenstops bedacht. De allereerste was bij een lieve collega waar ik met meer dan een warm welkom ontvangen werd. Dank je wel voor je kopje thee, je gezelschap en een beetje stroom voor mijn accu. Daarna naar mijn lieve moedertje waar ik heerlijk in haar mooie tuintje kon lunchen met mijn meegebrachte paleo lunch. Even genoten van het inmiddels warmer wordende zonnetje. Dank je wel mam en D. voor jullie hartelijke ontvangst en dat we even samen de tuin konden delen. Mama had nog een heel gesprek met de plaatselijke vogelbewoners van de Tulpenweg. Samen koerden en stilpten ze er lustig op los en kwamen samen tot de conclusie wat een heerrrrrlijke dag het was. Genieten dus
Toen met de wind heel even in de rug en de warmer wordende zon op mijn snoet verder naar nog meer familie!! Wat heerlijk om mijn zus en nog meer  familie te zien!!
Inmiddels zat ik met mijn 40 kilometer bijna aan mijn persoonlijk wegtrap record. Maar was het tijd voor een ruime oplaadsessie wilde ik met de fiets terug kunnen ipv de trein. Om half 4 besloot ik de terugweg te aanvaarden en te zien hoe lang de accu me zou ondersteunen. Aangezien mijn weg bijna dezelfde was als die van de bus had ik er alle vertrouwen in. Mocht het onverhoopt nodig zijn kon de fiets op slot en de bus zou me naar huis brengen … toch??? Met de handschoenen weer opgeborgen, en de jas achterop genoot ik van de warme zon. Het was veeeeeel drukker op mijn pad dan eerder deze dag, maar geduldig bleef ik soms achter fietsende stelletjes hangen. Valt me wel op zeg… die oudjes horen vaak je fietsbel niet ( hihihihi) Met een BIG smile , een vriendelijke knik, dankje en nog een fijne fietszondag, groette ik iedereen die ik voorbij ging. En iedereen lachte en groette dan terug
Eenmaal thuis stond er 68,5 op de teller  Hmmm misschien dat ik dit record pas ga breken als ik bij een andere zus een middagje op de thee ga…. op haar nieuwe landgoedje  waar ook nog een heeel mooi huisje op staat wat ik heel graag wil gaan zien #grijnzzz

In de Boekenweek verzorgt Micha Hamel een mini-college over “Als we in woorden voelen”. Deze tentoonstelling is meer dan een poëtische beleving, ze is ook een experiment dat het medium virtual reality verkent, onderzoekt en bevraagt. Hamel gaat in op de verleidelijkheid van VR en de mogelijkheden die dit nieuwe medium de literatuur biedt.

Hoe is het om een gedicht te ervaren in 360 graden, poëzie te beleven met je zintuigen? Het kan in “Als we in woorden voelen”, een poëtische virtual-reality-ervaring van Hamel en kunstenaar Demian Albers.

En daar stond ik dan…. ruim op tijd voor het mini-college en nog tijd genoeg ook om de VR vooraf te ondergaan en ervaren. Er waren meer mensen natuurlijk die dat zo bedacht hadden en dus moest ik een kwartiertje wachten met 3 mensen voor me. Tijd genoeg om de folder nog eens goed te lezen.

(FOLDERTEKST o.a ) Instructies:
Betreed de tentoonstellingsruimte en neem plaats. Zet de VR bril op en druk op de startknop.
Voor je ogen ontvouwt zich het gedicht “Zonder Handen. Niet alleen in woord, maar ook in beeld en geluid. Kijk omhoog en omlaag, achter, links en rechts, overal gebeurd wel iets. Wordt onderdeel van het gedicht. De poëtische ervaring duurt circa 5 minuten, de installatie stopt uit zichzelf. Klaar? Plaats de bril terug op de houten bol en verlaat de ruimte.

En toen mocht ik de de geel geverfde box in, een zwarte cirkel met sterren op n muur en in het midden een stoel en een VR bril op een tafeltje ernaast met een groene knop. Voorzichtig legde ik mijn bril op het tafeltje en zette nieuwsgierig de enorme VR BRIL op mijn hoofd. Ik wilde op de knop drukken maar taste in het duister in het luchtledige. Zachtjes moest ik om mezelf lachen en tilde dus het gevaarte op mijn hoofd een klein stukje op om door het vrijgekomen spleetje naar de knop te zoeken. Het werd donker…. in het donker begon een zachte lichte stem te praten en samen met haar eerste woorden verscheen een wereld om me heen. Nieuwsgierig keek ik om me heen en zag hoe ik op n vreemde manier mezelf kon zien zitten, alsof ik met potlood getekend was, in gearceerde vlakken lichter of donkerder. Overal om me heen was wel iets te zien. Het was moeilijk de woorden echt te horen omdat de omgeving zo aan mijn aandacht trok. Dus luisterde ik wat beter en liet me meenemen in het gesprek wat ik in het gedicht met mezelf voerde. Ik , in gedachte, tegen mezelf. In gesprek met mezelf. Het was allemaal best wel warrig. Ik nam terwijl ik luisterde de omgeving in me op. Aan een soort plafond rechts van me hing een plant in zijn pot op de kop, links van me zag ik een enorme toiletpot. Voor me een laag tafeltje en in de getekende muur schuin voor me een raam met een blauwe hemel met wolken in kleur. Naast het tafeltje een ouderwetse houten keukenstoel met daarop een enorme wekker. Ik hoorde hoe ik in het gedicht met mezelf van gedachte wisselde over wat nu echt was, realiteit en wat nu binnen en buiten eigenlijk is, of zou kunnen zijn. Het gedicht liet me weinig ruimte voor eigen gedachte en daarmee versterkte het het gevoel dat dit echt MIJN gedachte waren die ik uitsprak tegen mezelf. En terwijl de woorden voortrolden tolde de wereld even hard om me heen mee, alles bleef in beweging. Langzaam brokkelde zo de realiteit af, tegelijk met de woorden en de beelden. Letterlijk zag ik om me heen de wereld langzaam afbrokkelen tot op de horizon. Mijn gedachte vertelde me dat als de wereld niet werkelijk was mijn lichaam dat misschien ook wel niet was en dan ook af zou brokkelen en vervliegen en terwijl ik dat aan mezelf vertelde ging mijn blik weer omlaag en zag ik mijn hand die ( zo leek het) werkelijk aan het afbrokkelen was, vlakje voor vlakje , streepje voor streepje verdween eerst mijn hand en daarna ikzelf, althans mijn lichaam…… En terwijl mijn hand verdween , verdween er ook steeds meer van de horizon en werd de getekende zwart wit wereld vervangen door blauwe hemel met witte wolken. De houten keukenstoel werd bv eerst in delen uiteen getrokken, plankje voor plankje, en vervolgens brokkelde die plankjes dan weg. De reusachtige wekker erop eerst in onderdelen uiteen, dansend en draaiend door de ruimte als in een soort van draaikolk verdwenen dan de afgebrokkelde delen. De woorden, de beelden, de bewegingen waar ik midden in zat gaven een bijzondere sensatie die ik niet goed benoemen kan in opnieuw weer woorden. Langzaam zag ik dat ook mijn gehele lijf verdween en er alleen een smalle lange pilaar overbleef waar ik ( zonder lijf) op zat. De pilaar ging de diepte in om te verdwijnen in het niets. Heel even draaide mijn maag zich een beetje om door de sensatie van enorme hoogte en diepte. En weer een moment later brokkelde ook de enorme lange pilaar af tot ik het middelpunt was van IETS en NIETS. In een golf ging een enorm gevoel van vrijheid door mijn niets heen en voelde ik waarom IETS dus NIETS is. Euforisch!!! Bijna net zo bijzonder als de droom die ik enige tijd geleden had waarin ik in het middelpunt van het Universum en alle Energy was. Het ALL is ONE gevoel. En terwijl de stem maar door ging dacht ik : hou nu alsjeblieft heeeeel even je mond!!! De laatste woorden werden gezegd, de stem stierf weg samen met het beeld om me heen. Met een ruk werd ik teruggetrokken in de realiteit en bij het zien van een aftiteling zette ik een beetje beduusd de VR bril weer af. En nu bereikte mij dus weer mijn eigen gedachten, dat deze ervaring NOG sterker had kunnen zijn als er geen blauwe hemel maar een Universum was geweest rondom me.
Later in de lezing begreep ik helemaal waarom er dus geen stilte ingebouwd was aan het eind….. want jeeeeetje WAT een prater is die man zeg!! Man ja….. want de schrijver van het gedicht was geen vrouw. En PRATEN dat die kon, hij ratelde maar door, even warrig en naar woorden zoekend als vooral in het begin van het gedicht het geval was. Toch vloog dat uur bijna net zo snel om als de 5 minuten in Virtual Reality <3
Misschien dat je bij het lezen van een aantal zinnen uit het gedicht, je ná het lezen van mijn avontuur je je er een heeeeel klein beetje iets bij voor kunt stellen.
En ja de VR technieken staan nog in de kinderschoenen, en de toepassingen binnen de Kunst dus ook. Maar wat mij betreft is het VEEEEL belovend. Ik heb er van genoten!!!

Delen uit het gedicht:

Het is niet ingewikkeld
als we in woorden voelen
noemen we het gedachten
En als we zonder woorden voelen
heet het een gevoel
‘Zonder Handen’ – Micha Hamel

Een van mijn wonderbaarlijke talenten is om dingen te organiseren die nauwelijks iets kosten, niet noemenswaardig in ieder geval. Je zou het bijna een hobby kunnen noemen.

Zo hing dus ook dit weekend aan elkaar van bonnetjes, kerstbon van mn werk, fletcherbon van kruidvat, veilinkje en nog n wauwdeal of 2. En om kerstbon en fletcherbon te matchen kwam ik dus in Heiloo terecht.

Vandaag kozen we er bewust voor niet naar stad Faro te gaan op onze laatste dag maar dat we relaxed zouden gaan wandelen op “mijn weggetje”. Het waaide wat harder dan maandag toen we aankwamen maar het was verder heerlijk weer!!! Nadat we over het smalle bruggetje op de landstrook aankwamen vonden we al snel ons parkeerplaatsje weer aan het einde van de verharde weg. Ik wist eigenlijk wel dat het niet haalbaar voor me was het einde van het looppad helemaal af te lopen, maar bedacht dat alles wat kon en mocht mijn avontuur zou zijn!! En dus liepen we zo het houten vlonder pad weer op en genoten we van uitzicht, vissershuisjes etc etc Hier en daar worden de touwen naast het vlonderpad onderbroken en kun je gewoon het zand/strand opstappen….. Iets wat ik veelvuldig deed dus steeds als er iets was wat mijn aandacht trok. Soms was dat een kluwen touw, soms een resterend deel van een watervogel …… en soms…. gewoon omdat mijn gevoel me ingaf van het pad af te stappen!!!
Naast alle rommel rondom vissershuisjes die wel heel erg divers waren lag er ook veel met een bedenkelijke afkomst, ruimte voor vraagtekens zullen we maar zeggen…..
Nadat we al eeen heeeeel eind gelopen hadden en ik eigenlijk dacht aan weer teruggaan zag ik iets verderop een rijtje … uh ja… hoe zal ik ze noemen….minivissershuisjes/hokjes en dus ging ik ipv terug het pad weer af en stond wat te dralen en draaien. Want iets riep me…. hield me hier…. Ik keek eens om me heen en hoorde op de achtergrond het bulderen van de golven aan de andere kant van de landtong, aan oceaanzijde.Stel je je even voor, aanrollende golven met zware klokken en trommels en daarbij een fijne harp…… heb je een idee??? zoiets voelde ik dus……. maar waar was de harp???? Ik draaide en draalde en duwde op n ingeving met de punt van mijn schoen in het zand…. en daar was ze……. de harp/ de schelp!!!! Ik kan het niet uitleggen, wie het begrijpt…. begrijpt het!!!
Heeeel voorzichtig raapte ik haar op, volledig intact, met slechts 1 gaatje in de kop ( om op te hangen???) Ze voelde robuust en stevig als de klokken en de trommels, aan de binnenkant wit, parelmoer wit. Aan de buitenkant diverse tinten bruin en geribbeld. De snaren van de harp. Ik voel de kwetsbare trillingen door me heen gaan als ik haar vastpak. WOW wat een mooie muziek voel ik via haar IN mij 🙂 LOVE IT Het ultieme souvenirtje ~~~~ <3

Onderweg naar huis nog even een stop in n vissersdorp waar ik net als anderen mijn merk op het strand achterliet .

In een piepklein dorpje in de Algarve, Almancil, ligt op n heuveltje een heel bijzonder klein kerkje. Igreja da Sao Lourenco. In 1672 werd het gebouwd en het is zoooo mooi voor ons bewaard gebleven.
Afgelopen maandag, onderweg van Faro naar Albufeira reden we er aan voorbij voor we het in de gaten hadden! Zo klein is het dorpje dus. Vandaag gingen we dus opnieuw op zoek en vonden we het in een zijstraat na een bocht….. Het zonnetje scheen veelbelovend en dus stapte in na wat buiten rondgekeken te hebben vol verwachting naar binnen.Het allereerste wat me verbaasde was de weldadige koelte op mijn toen al rooie toet door de zon. En terwijl manlief

 buiten op een muurtje de schaduw van een boom verkoos zat ik binnen met open mond rond te kijken in dit blauw betegelde kerkje. Een heel verhaal ontrolde zich voor mijn ogen vanaf de blauwe tegeltjes in prachtige afbeeldingen. En al snapte ik niet alle details….. het raakte me tot in mijn ziel! Eenmaal weer buiten liep ik nog eens naar de achterkant van het kerkje naar de blauwe tegelafbeelding daar, vol in de zon maakte de afbeelding daar de verbinding met wat zich binnen afspeelde. Rug aan rug met het gouden gedeelte binnen…… De verbinding die ik binnen gevoelde had en waar de zon mijn ziel gevonden had.