Ik zit vandaag niet op kantoor maar op mijn eigen werkplekje thuis aan tafel. Het is niet alleen de extreme hitte buiten die me thuis houd, maar ook de onrust en onbalans van de laatste dagen. De interne hitte doet nog een extra duit in t al veel te warme zakje en zware hoofdpijn plaagt me en maakt t werken moeilijk. Mijn Koshi water windgong hangt net boven de ventilator en tingelt er heerlijk ontspannen op los. Na een uurtje of 2 besluit in de boel de boel te laten en sluit mijn werklaptop af. En omdat ik weet dat creatieve energy me altijd helpt bedenk ik wat ik vandaag wil doen. Mijn mozaïek is klaar dus ruimte voor nieuwe ideeën.
Ik sta vandaag op de 1e tegel van weer een heel nieuwe periode van de maya kalender, Witte tovenaar op 1. Een wandeling op het witte pad die 13 jaar in dat teken zal staan. Een pad waar ik mijn bijdrage aan mag gaan leveren vanuit mijn eigen wijsheid en kracht die ik vooral de afgelopen 13 jaar op het rode pad ontwikkeld heb lees ik. Ja dat kan niet anders dan over mijn spirituele ontwikkeling gaan weet ik. Ik hoef slechts de deur te openen naar het weten dat voorbij gaat aan denken, lees ik vervolgens. Ja….. dat is inmiddels deel van mijn eigen wijsheid en die deur is geopend!! Ik ontdekte namelijk dat ikzelf de sleutel was waarmee die deur gesloten leek. En niemand die me bij die open deur tegen zal houden. Ik wordt er verwelkomt door de meest zuivere energy die ik tot nu toe ervaren heb. JA!!! Daar kan ik over tekenen, en hmmmm ja de pastel past daar zeker heel mooi bij!! Aan de slag dus #grijnzzz
Water is altijd wel al mijn “ding” geweest. Als ik rust zoek, zoek ik het water op, Of het nu op de fiets naar de Maas is of met de trein naar zee….. Maar het is ook niet voor niets dat ik zo graag naar thermen, wellness etc ga waar dan ook. Ik kan heerrrlijk ontspannen in water. En zo ontwikkelde ik bv geheel intuïtief mijn eigen watermeditatie die me niet alleen innerlijke rust bied maar ook verlichting van pijnklachten in nek en/of rug. Tja… krijg je als dat lijf een dagje ouder wordt he ???? Maar helaas kwam ik op de koop toe ook nog eens in een enorm versterkte overgangsfase met alle interne fysieke hitte die daar bij hoort maar ook de verhitte euforische buien en de diepe dalen met het vagevuur. En je begrijpt het al…. Opnieuw is water een van mijn oplossingen. Ik vond een geweldige mix deze keer in alle manieren die bij me passen en aansluiten. En begon aan een nieuw creatief project, “Mijn watergolven” die voor verkoeling zorgen. Het toeval wil dat ik in dezelfde week een nieuwe sing &songwriter ontdekte via internet. Man man man… wat een inhoud, wat een licht, WAT een boodschap via teksten!!! The Wanderer. Ook Hij zorgde in de afgelopen week vele malen voor de healing die ik zo broodnodig had. En als ik aan mijn project werkte luisterde ik naar zijn muziek natuurlijk. Ik zeg “ZIJN”muziek….. maar eigenlijk is het HUN muziek, want die gitarist…… jeetje wat een licht verspreid die beste man, zo moooiiiii <3 Ik ga ze zekerrrrr weten ergens dit jaar ontmoeten en een warme en mooie HUG uitwisselen <3 Onderstaand de 2 nummers die op dit moment mijn rode draad zijn.
Dan nu naar de toelichting bij mijn project water….
De meermin, ME, als een vis in t water , met het gezicht naar de maan, want ze is een maanmeisje. Haar gezicht is een mini universum op zich, want in mij bevind zich ook een heel universum waar ik soms in vertoef en zwem. Het water brengt verkoeling zoals in de meditaties. Maar het water is ook in beweging en beweegt mee in de spiraal van het leven. De schuimkoppen op het water zijn mooi en intens en mogen er zijn. En al is de nacht nog zo donker , er is altijd het licht van maan en sterren.
Het werken aan dit project bracht me veel rust te midden van een woelige en onrustige week.
Het is mijn manier om me via de creatieve energy te kunnen uiten, beeld te geven aan wat ik voel en ervaar. Symbolisch.
Het voegen is letterlijk en figuurlijk weer het samenvoegen van wat er afgelopen week zo voorbij kwam, de diepte punten, de hoogtepunten, de oplossingen. En het kan geen toeval zijn dat het vandaag de dag buiten de tijd is. Morgen begint een heel nieuw zonnejaar van 13 manen. Een wit pad deze ronde, Een nieuw begin!! Hopelijk ook voor mij nu de laatste acupunctuur behandeling voor NU in ieder geval me de balans weer bracht.
The Wanderer – These Waters
In these Waters
I’ll live, i’ll love and i’ll taste
The Sun has risen
And i’ll take one breath a day
In these Waters
I’ll try, i’ll feel and i’ll face
An Angel has fallen
To turn scars into Grace
I’m safe in these Waters
I drift and i flow
Accepting the Darkness
I’ve learned to let go
When nothing makes everything
And everything makes sence
I am making amends
In these Waters i roam
In these Waters
I’ll cry, i’ll grow and i’ll change
The Wind is howling
A flood is on its way
In these Waters
I’ll fear, i’ll fight and i’ll wait
The blind will see
The dead will hear my name
In these Waters
I’ll die, i’ll rise and i’ll grieve
In these Waters
I will return back to Me
The Wanderer – We’re all going home
I will seek and I will find
While i’ll try to keep a steady mind
I will follow all the signs
This healing takes time
I will find my way back home
We’re all going home
Listen to the beat of your heart when you don’t know where to go
We’re all going home
Listen to the song that’s playing on your own souls radio
Change will come, change will go
I’m on the right track but a different road
I’m gonna go where the wind blows
Till the end, till my heart knows
Till I find the place called home
And what I need, I never lost
While I’ll keep my fingers crossed
What I want is what I’ve got
What is true and what is not
I know i’m not alone
We’re all going home
Listen to the beat of your heart when you don’t know where to go
We’re all going home
Listen to the song that’s playing on your own souls radio
Het is stil in mij….. vreemd stil….. want dit is een ander soort stil in mij dan ik ken.
Tot vandaag kende ik alleen het stil in mij als een soort van ZEN toestand, niet hoeven denken… rust, en dat voelde altijd weldadig goed!!!
De stil die ik nu voel is het gevolg van mijn acu-behandeling bij Rob vandaag. Na een rollercoasterweek met vooral fysieke kenmerken van de overgang, volgde een diepe emo golf gisteren en vandaag waar ik erg van geschrokken ben.
De geplande afspraak van vandaag was dus ook noodzakelijk om dingen weer richting balans te coördineren. En Rob zou Rob niet zijn als hem dat niet zou lukken natuurlijk. Ondanks mijn eigen angsten, verdriet en onmachtgevoelens zag ik hoe hij als Arts keihard aan het werk was voor me. Alle info paraat op zijn bureau, opengeslagen boeken en op zijn beeldscherm. Ik zag hem soms zelfs letterlijk achter de oren krabben of zijn kin tussen zijn vingers houden. Ik was zwaar mismoedig binnen gestapt, de wanhoop letterlijk nabij…… En het is niet dat ik fluitend naar buiten liep hoor!! Maar ik kon het consult voor mezelf iig afsluiten met een anekdote die ik nog wilde delen met hem en voelde me figuurlijk zeker 100 kilo lichter ook!!
En nu, vanavond, thuis voel het dus stil in mij. Stil op een manier die ik eigenlijk alleen maar uit kan leggen als de afwezigheid van de emotie. Geen blijheid maar ook geen pijn, verdriet of boosheid meer op mezelf. Zoonlief en mijn lief lijken het wel op te merken…. Ze vragen me waarom ik toch zo “moeilijk kijk”. Ik heb geen idee wat ze dan aan me zien, ook voor hen zal het gezicht wat bij mijn huidige binnenkant hoort nieuw zijn neem ik dan maar aan.
Ik vermaak me met het leggen van nog een golfje mozaïek en beloof mezelf een fijne nachtrust straks. En al lijkt het dan heel vlak en plat met dat nieuwe soort van stil…… Ik voel me wel veilig. Zeker met de Homeopathische “nood” korreltjes die Rob me meegaf. Het vertrouwen in mezelf zal misschien wat meer tijd nodig hebben om te herstellen. Maar ook DAT komt vast en zekerrr weer goed. Ik VOEL me dan misschien wel “stil”en heel alleen, ik BEN het niet.
Met mijn grote muziekhelden in mn oren stapte ik vanmorgen al vroeg op mijn fiets. Nog even genieten van wind en frisse lucht langs mijn opnieuw verhitte lijf nu de buitentemperatuur nog aangenaam is. Het fietsdoel was de vlindertuin Klein Costa Rica in Someren.
Terwijl ik luister naar ED, Xavier, Passenger, Nakho en natuurlijk ook The Wanderer voel ik een golf aan enorm geluksgevoel door me heen stromen en denk ik terug aan de vele concerten die al mocht beleven van deze talentvolle artiesten met hun mooie zielen. Ik weet dat ook dit sterke gevoel onderdeel is van de golf waar ik op mee surf dit moment. Het kan geen kwaad dus ik geniet van mijn geluk in het moment.
Ik passeer vele fietsers en wandelaars , en iedereen krijgt een begroeting van me, een glimlach, een knikje of een vrolijk Morge!!! En ja hoor, zoals altijd levert het vele mooie en warme glimlachjes op. Heerlijk om zo je licht te laten schijnen en de lach van de dag als een rimpel in het water te laten verspreiden. <3
Ik houd wel van een uitdaging , dus ook vandaag ging ik er weer eentje aan #grijnzzz , met de Google maps dame Tomtoma. Voor vertrek liet ze me zien dat de route van vandaag 35 km zou zijn. Nou…… dat kan korter dacht ik eigenwijs!!! En dus nam ik hier en daar een andere afslag dan wat er in mijn oor geadviseerd werd door Tomtoma. In mijn oren hoor ik hoe ze niet zomaar 123 opgeeft….. Maar ik volg mijn eigen wijsheid totdat ze het opgeeft en wijselijk haar mond weer even houd en me niet meer herhaaldelijk maant om te keren. En ik won mijn eigen weddenschap!! 33,3 km Haha
De terug weg zal ik naar haar luisteren….. of toch niet??? Terug bleek dat ze van me geleerd had, route 32 km las ik. Ok… Ik deed braaf wat ze in mijn oren zei… tot op n punt dat ik dacht huh??? Rechtsaf??? Echt niet!!!! Opnieuw volgde vele pogingen me terug op t rechte pad te krijgen. Maar ik gaf niet op, en mijn route was uiteindelijk 31,7 haha 0,3 korter dus!!! Het is wat met al die drietjes vandaag.
Maar niet alleen de wielrenners in Frankrijk houden zich bezig met het fietsen van hun Tour de France… Ik had vandaag mijn eigenste Tour de Limbrabia en naast de kilometer uitdaging van Tomtoma stond er ook een “fiets m eruit” op het programma bleek op diezelfde terugweg ???? Mijn tijdrit van vandaag. Fiets m er uit!!! Ik fiets natuurlijk wel meer dan gemiddeld en jaja ik heb natuurlijk trapondersteuning, en dat triggert mannen heb ik al vaker gemerkt!! Iets in ze verteld ze blijkbaar dat ze toch echt harder kunnen trappen dan die middelbare vrouw die daar net voor hen fietst. Zo ook vandaag dus weer. Ik “voel” hoe iemand in mijn kielzog fietste, keek om en zag dat ik gelijk had. Een man van een jaar of 40 schat ik zo. Hij bleef achter me “hangen” tot een moment waarop ik afremde om rekening te houden met een ander fietsend paar weggebruikers. DAT was het moment dat de man achter me de sprint inzette!!!! Hij suisde langs ons 3 heen en sneed een bochtje af waardoor ik NOG meer op de rem moest. Ik glimlachte en dacht, hahah daar heb je er weer een #grijnzzz Als de man geweten had dat mijn trapondersteuning laag stond zou hij het vast niet gedurfd hebben ???? Ik zette hem een standje hoger maar niet maximaal, en zette de achtervolging in. Zin in een lolletje ging ik dus niet meteen naar mijn maximum, oooohhhhh gemeen he ???? Ik ging dus in ZIJN kielzog hangen. Hij fietste dus alsof de duivel hem op de hielen zat, en in de bochtjes keek hij steeds achterom of hij me er al uit gefietst had. NIET dus!! Het toeval wil dat hij blijkbaar dezelfde route had als ik, van Someren naar Deurne via Asten en Ommel en Vlierden. Een achtervolging dus van zo’n 15 kilometer. Net voor Deurne heb ik hem toch maar gewoon ingehaald want ik wist dat ik na het spoor rechtsaf wilde gaan ???? Ik keek om nadat ik hem ingehaald had, schonk hem nog een lach en zag hoe hij gestopt was met trappen.
Zo werd mijn euforie surf golf van vandaag dus prachtig omgezet in fiets energy!! En kom ik zonder kleerscheuren of gekke dingen weer veilig thuis in een golffase van rust zonder pieken. Tijd om in alle rust en enige balans mijn verhaal in ieder geval weer te kunnen doen hier???? <3
Ik hield het niet heel erg lang vol in de vlindertuin vandaag , de combi met mijn innerlijke hitte was een beetje teveel van t goeie. Maar ik was er blijkbaar toch op precies t goeie moment om de geboorte van een vlinder mee te maken. Ik zag hoe ze zich uit haar pop worstelde, schrok even toen ze ineens naar beneden viel, en gaf een zucht van opluchting toen ik zag hoe ze zich staande hield en opkrabbelde. Ik voelde de worsteling en herkende het als de mijne. Alleen al voor DAT moment fietste ik vandaag met liefde en plezier mijn 65 kilometer. Eenmaal thuis was ik toch wel heel benieuwd welke vlinder dit nu precies was. En ik geloofde mijn ogen niet toen ik haar vond met google en las: Blue Moon Butterfly. Dat is wel heeeeel symbolisch dacht ik deze transformatie. Ik heb van het beeld materiaal een kort minifilmpje gemaakt en mijn eigen Koshi Air gong gebruikt als achtergrond muziekje.
