Met mijn stappers in de tas hoefde ik maar tot even na 2 uur te wachten om aan de terugreis te beginnen. De glazenwachthokjes op de perrons stroomde al snel vol met medereizigers want het was KOUD!! Maar achter glas en met het zonnetje er op was het wachten zeker geen straf. Ik genoot van een voorlezende moeder aan haar zoontje. Spannend verhaal in dat boek was het!! En van de dame die haar Engels sprekende gast naar de trein bracht en vertelde dat ze het dorp waar ze verbleven had zo anders vond dan ze gedacht had. Al was het dorp klein, ze had zich er in ieder geval niet eenzaam gevoeld zo vertelde ze. Een warm en geanimeerd gesprekje tussen zomaar 2 medereizigers dus. Een jong stel met koffers stond intiem dicht bij elkaar te fluisteren. Maar de rest van alle wachtende was vooral stil …… In stilte stond een nog jonge griet te huppen van het een op het andere been om haar voeten warm te houden ( zo vertelde ze me later ) Koud is het he, zei ik tegen haar om een babbeltje te kunnen maken. En zo werden wij dus het volgende stel reizigers die stonden te babbelen om de wachttijd te doden.
Eenmaal in de trein was het echt lekker warm!! De huppende jonge dame kwam tegen me over me zitten en vroeg toen we eenmaal reden of ik even op haar spullen wilde letten zodat ze even naar het toilet kon gaan. Natuurlijk deed ik dat want ik weet maar al te goed dat dat een van de lastige puntjes is als je alleen reist. Toen ze terug kwam babbelde we natuurlijk vrolijk verder!!! En zo werd de reis vandaag een aaneenschakeling van mooie ontmoetingen en gesprekjes. Sommige gezellig maar oppervlakkig, sommige warm van hart en diepzinnig. Ja heus, al waren dat maar gesprekjes van 5 of 10 minuutjes.
Op station Zwolle had ik een overstap met wachttijd. Ik zocht een plekje op het perron wat uit de wind zou zijn want ik zag zo snel geen glazen wachthokjes hier. En ja hoor, net naast de liftdeuren stond ik met mijn rug tegen de muur van de liftschacht, mooi uit de wind en in het zonnetje. Genietend deed ik even mijn ogen dicht en voelde de zonnestraaltjes prikken op de huid van mijn gezicht. Toen ik mijn ogen weer open deed zag ik hoe een dame naast me was komen staan. Nou ja….. naast me,….. Ze stond aan de andere kant van de liftdeur, ook tegen de liftschacht aan en in het zonnetje. Ze glimlachte naar me en zei ”lekker he”!! En zo begon opnieuw een mooi en warm gesprek in een mooie ontmoeting met een mooi mens. Ja zei ik dus; BESTE plekje van heel het station he!!! We stapte even later in dezelfde trein en gingen natuurlijk gezellig bij elkaar zitten om verder te kletsen over fietsend en treinend Nederland. Heel wat mooie plekjes die we met elkaar deelden. Een schat aan nieuwe inspiratie dus voor beide om de zomer mee te gaan vullen. Een jonge student sloot zich bij ons aan en dat maakte de treinreis alleen nog maar aangenamer . Wat een mooi jong mens!! Gestudeerd aan de Universiteit in thuisland Duitsland, nu woonachtig in Deventer en onderweg naar zijn broer om samen te gaan kijken in Leuven waar hij medicijnen wilde gaan studeren. De dame in ons gezelschap arriveerde op haar eindstationnetje en maakte plaats voor een oudere schotse dame met bijzondere verhalen over Tanzania en Dementie. Iedereen die binnen gespreksafstand zat werd betrokken in onze bijzondere uitwisseling van verhalen en ervaringen. En daar waar we even niet op het Engelse woord konden komen of een woord niet begrepen keken we een ander aan die meteen bijsprong natuurlijk. Je begrijpt dat mijn terugreis van ruim 3 uur omvloog!!!! Het laatste stukje trein van Nijmegen naar Venray kroop ik even lekker in mijn coconnetje om na te genieten van mijn zondagmiddag. Met een mooi paar stappers en een aantal bijzondere ontmoetingen rijker stapte ik voor het laatste stukje op mijn fiets. Het was met recht een zondagmiddag met een gouden randje!
