Net na de middag besloot ik nog even op pad te gaan. Het was immers MOOI weer en zelfs buienradar beloofde droog weer tot zeker na zessen. Een klein kriebeltje vanbinnen zei me wel in de buurt te blijven. En dus deed ik dat.
Ik fietste op mijn gemak door heel veel binnenwegen en slingerpaadjes van Venray, via Oostrum, de Geysterse bossen naar Wanssum. 
Onderweg kwam ik nog bijzondere momentjes tegen om even af te stappen.
Zo zat er bv een patrijs midden op het zandpad waar ik niet afdraaide maar dus wel even stopte en zag hoe de patrijs eerst plat op zijn buik ging liggen in het gras op de middenberm. Toen hij in de gaten kreeg dat dat niet hielp stak hij voorzichtig zijn kopje boven het gras uit, liep aarzelend een rijspoor in het zand op, draaide zijn kopje, keek me recht aan en dook toen de bosrand in. Glimlachend en genietend stapte ik weer op mijn fiets om mijn weg te vervolgen. Even voor Geijsteren stonden een groep koeien te grazen en 2 dames hadden een soort van conflictje. Met hun voorhoofden tegen elkaar waren ze aan het duwen en draaiden om elkaar heen. Natuurlijk stapte ik ook hier even af om te zien wat de reden van het conflictje kon zijn. Al snel kreeg ik het in de gaten. Een dame had haar dolle 5 minuutjes blijkbaar. Na wat geduw met haar voorhoofd rende ze een rondje, maakte wat bokkesprongen en vond een volgende vriendin om even met haar hoofd tegen te kunnen duwen. Weer een rondje met een sprong waarbij haar 4 poten even los waren van moeder aarde, ze schudde een keer met haar hoofd en het leek wel alsof ze ook haar kont even uit moest schudden. Haar uiers wiebelde er vrolijk op los. Toen ze bedaarde stapte ik weer op en vervolgde mijn weg.
Ik zag een bospad met een bordje stiltegebied en bedacht dat ik heeeeeel stil kon fietsen 
😉 en dus ging ik daar landgoed Geijsteren op waar ik nog niet eerder geweest was. Halverwege het pad zag ik een bordje vogelreservaat. En omdat er inderdaad volop vogels aan het zingen waren besloot ik ook daar even af te stappen en in stilte te genieten van wat er om me heen te zien en te horen was. Zo fietste ik dus verder over voor mij nieuw terrein, weggetjes die ik nooit eerder gefietst had. In de verte zag ik de kapel aan de rand van Geijsteren.
Mijn fascinatie voor paarden lijkt dit jaar sterker dan ooit en dus stopte ik bij een weide vol met grazende relaxte paarden. Een kwam naar me toe en bleef op 3 meter afstand staan. Misschien voelde hij hoe mijn angst groeide toen hij op me af kwam? 😉
Na nog wat kronkelweggetjes kwam ik in Wanssum en besloot daar even pauze te houden op het terrasje bij het haventje. Ik maakte een foto van de mooie wolkenlucht boven alle bootjes. Toen ik me even omdraaide en in de richting van Venray keek zag ik een diepblauwe steeds donker wordende lucht. Dat blauw wat zo intens en tegelijk zo dreigend kan zijn, een blauw waarbij het groen van de bomen zo af steekt dat het lijkt alsof de randen van de bladeren bijna licht geven!!
Ojeee!! Geschrokken pakte ik mijn telefoon om naar buienradar te kijken. Thuis had ik alles zo achter gelaten en ook de partytent stond gezellig wagenwijd open….. hmmmm niet echt handig als er een plensbui met rukwinden komen he, bedacht ik me. Ik keek op mijn horloge, ik keek nog eens op mijn telefoon naar buienradar en maakte een inschatting…. Als ik NU aanfiets ben ik misschien net op tijd, dacht ik. Ik sloeg mijn glas in 3 slokken achterover en liet een bodempje staan. Stelde samen met de gastheer nog even vast dat we van een beetje regen niet smelten. Hoorde zijn advies nog even aan vooral NIET onder een boom te gaan schuilen, en vertrok.
Ik trapte de pedalen zo stevig weg dat de ondersteuning op 0 bleef staan in de hoogste versnelling. Met ruim 25 kilometer per uur zoefde ik over het fietspad. In een mum van tijd had ik 7 van de 8 kilometer afgelegd en was ik slechts enkele honderden meters van huis. Net voor café halfweg zag ik enorme dikke druppels voor me uit op de weg neerspatten, grote natte circels achterlatend op het wegdek. Daarna vielen de eerste dikke druppels op mijn hoofd en bril. Ik verminderde vaart, daar was het viaduct en er stonden mensen onder te schuilen die de bui aan hadden zien komen. Ik besloot dit NIET te doen!! Want stiekem genoot ik van die eerste vallende druppels. Het herinnerde me aan vroeger en het gaf ook een enorm gevoel van vrijheid.
En alsof er een soort van startschot gegeven werd viel het ineens met bakken de hemel uit. Meer dan er ooit in korte tijd een douchekraan uit zou kunnen komen werd ik overgoten met regenwater, lauw regenwater. In een mum van tijd was ik doorweekt! En voelde hoe de straaltjes water langs mijn nek door mijn hb sijpelde en via mijn billen en benen zo mijn schoenen in. Ik liet mijn snelheid varen, rolde als enige fietser over het fietspad. De auto’s die me inhaalden reden langzaam, hun ruitenwissers op hoge snelheid. Ik zag hoe een bijrijder me door het zijraampje van de auto meewarig aankeek. En ik lachte, hardop en voluit!!! Geweldig zeg, je gewoon lekker ZIJKnat laten regen ,Whahahahaha
Even later reed ik mijn fiets achter het huis onze tuin in, ritste de partytent helemaal dicht, opende de achterdeur en stond daar toen in huis bij de achterdeur stil om heel even te bedenken, “wat nu”. Ik zag hoe zich een plasje water vormde om mijn voeten wat snel groter werd. Ik moet er echt uitgezien hebben als een veeeel te grote verzopen kat #grijnzzz. Maar dan wel een die nog steeds stond te lachen en genoten had!!!
En terwijl het buiten regende maakte ik mijn appelcrum
ble toetje voor op de BBQ klaar. Lekker voor na de mini-sateetjes. Want na regen komt ook weer zonneschijn en kon de bbq weer aan voor het eten
