Doodmoe maar voldaan zit ik thuis op mn vertrouwde plekje aan onze bar. Terwijl een hand door mn haren strijkt om ze te ontwarren van alle wind voel ik het strandzand schuren over mn voorhoofd. Het zit echt overal!! Zelfs onder de neusvleugeltjes van mn bril en in mn oren! Og van alles vraag ik me af wat ik morgen eigenlijk moet doen…. Moet ik werken? Heb ik nog vrij? Uhhh … oja!!! Het is met recht een dag buiten de tijd geweest vandaag. Zoveel kwam voorbij, waar zal ik eens beginnen? Het wordt een lang verhaal
Vanmorgen nog in alle vroegte schrok ik wakker en schoot meteen overeind. Terwijl ik door de kieren van ons rolluik zag dat het pas net dag begon te worden en hoorde hoe de vogels ook al wakker waren ondanks de regen die ik hoorde kletteren op de koepel van de serre net onder ons slaapkamerraam, wist ik meteen, “Vandaag IS de dag buiten de tijd”!!! Ik liet me terug vallen in mijn kussens, t is nog TE vroeg wist ik. Dus gaf ik mn lijf alle tijd even los te komen uit de verstijfde spieren en gewrichten zodat ik bijna net zo soepeltjes als vroeger ( maar niet heus 
😉 ) een half uurtje later mn benen buiten t bed kon zwaaien om zachtjes op te staan zonder iemand wakker te maken. En terwijl ik even later op dezelfde plek zat als nu, met een kopje koffie en een boterham, verheugde ik me op de komende dag. Al jaren ga ik op deze bijzondere dag op pad. Om met anderen op een feestelijke manier de dag buiten de tijd te vieren. Als afsluiting van een jaar, terugkijkend op…. En met een open en vooruitziende blik naar wat in het nieuwe jaar weer komen zal aan verrassingen en ontwikkelingen. Zo ging ik dus een aantal jaar naar Utrecht en zou ik dit jaar deelgenoot zijn van een mooi evenement aan het strand. Helaas gooide onverwachte weersveranderingen roet in het eten en werd het evenement een paar dagen geleden afgelast vanwege het weer. Weeronline wist me te vertellen dat het idd bar en boos zou worden. Veel regen, en harde wind. Tot windkracht 5 en enkele uurtjes misschien wel 6. Ach…. dacht ik….. MIJ blazen ze daarmee niet om en dus besloot ik toch te gaan en oa de pier die sinds een week weer open is te bezoeken. Er kwam vanmorgen wel een melding voorbij op facebook van weeronline, “Storm” jaja schreven velen al “in een glas water”. De code stickers waren nog niet op??? Toen ik om 9.00 op de bus stapte was het wel bewolkt, maar ik kon zelfs t zonnetje er nog doorheen zien. Op mn dooie akkertje reisde ik via Nijmegen
naar Utrecht en vervolgens naar Denhaag. En met de kilometers die de treinwielen over hun rails rolde rolden ook de donkere wolken steeds meer met ons mee. Na Utrecht was t zonnetje nauwelijks nog te vinden en pakte echt steeds meer donkere wolken zich samen tot een donkere dreigende lucht. Zo donker en dreigend dat ze omlaag leek te komen. Vette druppels vielen tegen het raam van de trein en al snel veranderde ook dat in een eindeloos lijkende stroom aan miniriviertjes die van boven naar beneden langs de ramen stroomden. Gek genoeg duurde dat slechts een klein half uurtje. Het bleef donker maar droog. Zie je wel…. Komt goed… dacht naïeve Ikke… Mijn OV planner had me beloofd dat ik even na Enen op t strand zou kunnen staan. Met mijn spoordeelkaartje kon ik gratis mee met tramlijn 9. Dus liep ik na aankomst op Denhaag Centraal vol vertrouwen naar de zijkant van het gebouw om daar deze tram te kunnen nemen. Nog voor ik door de schuifdeuren naar buiten kon stappen voelde ik het al. WOW wat je noemt een straffe wind!!!! Dus daarom stond iedereen binnen!!! Net voor mn neus zag ik een lijn 9 vertrekken. Maar na een paar minuten kwam er al een nieuwe tram de hoek om. Helaas was dat tram 1. Deze ging wel naar Scheveningen, maar op mijn kaartje stond tram 9 dus…….. stapte ik niet in! En t zal mijn geluk wel geweest zijn….. want wat bleek later, de lijn 9 die voor mn neus vertrok kon ternauwernood op tijd remmen voor een grote boom die dwars over het tramspoor viel, vlak bij Madurodam en kwam met al zijn passagiers stil te staan . En dat was het eerste noodgeval wat heel de OV lam legde in grote delen van Denhaag. De windkracht 5 en even 6 die “beloofd” was werd een 8 en zelfs een 9!! Net na t vertrek van tram 1 hoorde ik van medewerkers op het station wat er zojuist gebeurd was op lijn 9 en dat het wel even duren kon. Ik besloot vooral niet midden in de wachtende en ongeduldige menigte te blijven staan en ging op zoek naar een lunch. Na een half uurtje zag ik dat de menigte verdwenen was en ging polshoogte nemen. Net om de hoek was een aparte halte in t leven geroepen voor de vervangende tramlijn werd me verteld. “Uhhh ja maar op mn kaartje…” zei ik terwijl ik mn spoordeelprintje omhoog hield. De man gaf me een brede glimlach en zei dat NIEMAND daar naar zou vragen vandaag Ik liep door de schuifdeuren naar buiten en moest echt tegen de wind in gaan hangen om te kunnen lopen en voor ik om de hoek was, was ik drijfnat van wat eigenlijk niet meer was dan een miezerregentje. Gelukkig kwam daar de tram al aan, geen nummer of niks erop maar ik wist dat t ok was en dus sprong ik bijna naar binnen , zo blij! En dat was ik niet alleen!! WAT een ervaring zeg. Een gezellig geroezemoes klonk door de tramwagons, een vrolijke tramchauffeusse bevestigde door de intercom nog eens dat we goed zaten en dat ze ons veilig en droog naar t strand zou brengen. De rit die normaal 20 minuten duurt nam ruim 3 kwartier in beslag. Heel vreemd, zonder de tussen stops en in en uit stappende mensen, jongens die vrolijk riepen” wij wilde bij strandslag er al uit kan dat mevrouw”?? En het vrolijke antwoord van de goedgemutste dame achter het stuur. Hier en daar klonken lachsalvo’s en een jonge man had een wel heeeeel aanstekelijke lach. Al met al een gezellige boel terwijl ze door de stad manoeuvreerde over de tijdelijke route tussen bestaande tramroutes en haar tijd dus nam om alles veilig te laten verlopen. Hier en daar af ze nog toelichting over wat er te zien was buiten …. Als je heeel goed keek door de beslagen en beregende ramen, hahahaha.
Eenmaal aangekomen bij het Kurhaus leek het mee te vallen na de reeds opgedane ervaringen met de straffe wind buiten het station Centraal. Uit voorzorg had ik in de tram mijn regencape al over mn jas gedaan die door de warmte in de tram al weer iets aan t opdrogen was. T kleine stukje oversteken naar het overdekte winkelcentrum was piece of cake!!!! Zo ook de oversteek naar de Pier dacht ik. Maar dat was andere koek! DE wind sneed in mijn gezicht door het fijne zand en het zout wat in iedere windvlaag meegenomen werd. Ik proefde het zout op mn lippen en voelde het zand ondanks mn bril in mn ogen komen die ik dus beschermend dichtkneep tot spleetjes. Ook hier moest ik tegen de wind in gaan hangen om vooruit te komen. En terwijl ik daar zo tegen de wind in worstelde naar de ingang van de Pier bedacht ik me hoe ik het afgelopen jaar ook tegen de storm in geworsteld had met mn pa bv en nog wat andere zaken. En dat ik er vol vertrouwen en zonder kleerscheuren steeds weer uitgekomen was, soms gegroeid, soms veranderd, soms geheeld en soms verschoond van vele dingen die ik achter me kon laten.
Bij de Pier stond een portier in de luwte naast het toegangshek van het overdekte gedeelte. Omdat vandaag vanwege harde wind boven gesloten was, maar bij uitzondering mocht je dus door het overdekte deel lopen als je naar het pannekoekrestauarant wilde wat open was. JA NATUURLIJK meneer, DAAR wilde ik naar toe ja. En zo wandelde ik samen met een aantal anderen langs de beregende ramen en zag ik hoe op het strand de wind echt voortgejagen werd door de wind. En hoe diezelfde wind enorme golven veroorzaakte met prachtige schuimkoppen. En hoe verder ik liep hoe meer ik t idee had midden in die woeste zee op te gaan. Maar wel op een hele veilige manier .
Aan het einde van het overdekte gedeelte stond weer een portier naast de deur. Een open stuk om te overbruggen voor je het pannekoekrestaurant binnen kon gaan. Ik zag al voor ik naar buiten stapte hoe enorm hard de wind trok aan alles wat was vastgesjord op het terras wat vorige week nog in de zon had liggen baden. Bemoedigend knikte de man me toe terwijl hij zei, deze kant op mevrouw. En toen ik naar buiten stapte voelde ik hoe de wind aan me trok en rukte. Ik greep mezelf vast aan de vastgesjorde tafels en boog wat voorover. De wind, gevuld met zout en zand sneed in mn gezicht, Harder nu dan op de boulevard. Ik tilde mijn kin iets op om door de spleetjes van mn ogen te kunnen zien waar ik heen wilde lopen. Wow, WAT een kracht!!! De zee kolkte beneden me en raasde luid in mijn oren, alle andere geluiden verdwenen in het enorme kabaal van wind en water. Voetje voor voetje legde ik mn weg af, vervolgde ik mijn pad. Aan de overkant gekomen trok ik meteen aan de eerste de beste deuren die ik tegen kwam. Op slot!! , Nog een…. OP SLOT. Een rust daalde over me, ik was veilig en hoefde nergens voor te vluchten kwam er in me op. Dus pakte ik mn toestel en ging eerst schuin tegen de wind inhangend en me met 1 hand vasthoudend wat beelden opnemen van dit natuurgeweld, de enorme kracht die me zo imponeerde en overweldigde. Alle sores van t afgelopen jaar, alle moeilijke momenten, alles werd letterlijk weggeblazen uit hoofd en hart. Opgeschoond. Daarna draaide ik me om en zag ineens achter de 2 gesloten deuren een deur die wagenwijd openstond!!! In de luwte van de ronding kon dat ook. Ik moest erg lachen om mezelf en de dame bij de ingang lachte vrolijk terug toen ik naar binnen stapte. Zowaar een tafeltje aan het raam, al was de tafel erg groot…… En terwijl ik genoot van een hapje en een drankje kwam er een stel binnen wat vertwijfeld rondkeek, op zoek naar een vrije plaats…. Maar inmiddels waren alle tafels vol. Met een handgebaar en een glimlach maakt ik duidelijk dat er ruimte genoeg was aan de tafel waar ik zat. En zo ontstond een mooi en warm gesprek met de dame die een prachtige boedha-chakra ketting om had. Ondertussen vertelde haar manlief van alle problemen in OV en op snelwegen en zeiden wij vrouwen lachend tegen elkaar “komt goed!!”
Het liep tegen vieren toen de lucht langzaam wat lichter werd en de wind wat afnam. Een strandwandeling zat er ECHT niet in vond ik, maar de boulevard af lopen en weer terug moest kunnen!! En zo heb ik ook nog wat extra strandzand verzameld in ondergoed en oren, want echt waar….. t kruipt overal in, zelfs in je poriën!! Als ik thuis alles uitschud kan ik een prive ministrand aanleggen in mn tuintje
Op de terugweg besloot ik weer door het overdekte winkelcentrum te gaan en kwam daar bij een kunstgalerie waar een blauwe Jingyang in de etalage wel heel sterk bij me binnen kwam. Bij de koffie had ik net zitten lezen over sirius, onze 2e zon die sinds lange tijd vandaag weer aan de horizon zou staan naar de Zon. Ik keek de galerie in en zag daar warempel een goudkleurige versie staan. DE ZON voor mij dus BIZAR. In de maanmaand waar het gaat om de zon, en om verbinden, versmelten. Ik mijmerde even verder op wat dit met me deed en liet t gevoel door me heen stromen. Ik smolt letterlijk mee weg in de verbinding en versmelting in mn zielenstuk. In de galerie nog draaide ik me om en mn blik werd gevuld met GOLF, de golf die me letterlijk ook zuiverend overspoelde. Wat een heftig maar mooi proces was ik in verzeild geraakt. IK zag en voelde Golf en besefte dat die de JingYang was met Golf op mn ocean drum, t spiegelbeeld ervan ook. De een had me iets gebracht en wat dingen losgemaakt, de ander overspoelde me en nam t overbodige mee, reinigde, schoonde op. Hoe kun je t verzinnen he…. Dacht ik nog
Daarna heb ik in krap 3.5 uur mijn weg terug naar huis gevonden. ( 10 minuutjes meer dan de standaard reistijd) Glimlachend heb ik me mee laten nemen op de golven richting huis. Kletsend en babbelend met de mensen die allemaal onderweg waren in enorme vertragingen, mijn positieve energie verspreidend…
En ik, die zo gek is op lavendel, werd bij thuiskomst in mijn eigen straat verwelkomd in een wolk van lavendelgeur. Gedragen door de lucht vol regen en vochtigehid wordt de lavendelgeur opgenomen en meegedragen. T hing in wolken om me heen toen ik de straat in en door liep. Genieten!!!
En nu zit ik dus hier , op mn eigen vertrouwde plekje aan de de bar, na te genieten, vol verwondering maar ook dankbaarheid. Voor wat het leven me geeft, voor het intense voelen en ervaren. Vol vertrouwen kijk ik uit naar het nieuwe jaar wat morgen begint in de mayakalender.
