On my way….
Vanmorgen even na 7 stapte ik op mn fiets richting station. Het is echt duidelijk Herfst. Het is nog kil en klam en de schemer doet erg hard zijn best om over te gaan naar helderder daglicht. Het eerste stuk van mijn pad vandaag voert me door het bos. Het licht van de straat lantaarns gaat bijna geheel verloren in het groen en geel gekleurde bladerendek. Maar eenmaal door dit donkere stuk wordt ik verwelkomt door het ochtendgloren tegen een blauwgrijs met roze getinte wolkendek. Zonder me al te veel te haasten sta ik n klein half uurtje later mooi op tijd voor m’n trein op het juiste perron. Ik verbaas me hoe druk het al is op dit vroege uur van een vrije dag. De rugzakken en het soort schoenen vertellen me dat de meeste van hen wandelaars zijn die net als ik op pad zijn voor een dagje ontspanning.
Mijn 1e overstap is een easy one. Ik spring zo de trein uit naar de aan de overkant klaar staande trein. Dat zou echt iedereen kunnen in die 3 minuten overstaptijd! Ook in deze trein is het gezellig druk en zitten groepjes mensen lekker te babbelen en lachen. Ja…. Een fijne sfeer om deze dag mee op pad te zijn. Terwijl ik mijn tekst hier op mijn tablet typ klinkt een klaterende lach van n jonge vrouw en even later een vriendelijke conducteursstem door de luidsprekers. Een opgetogen kind die van mama blijkbaar even mag bellen met hun reisdoel over aankomsttijd. En een salvo aan welkoms groeten en geknuffel als de groep voor me aangevuld wordt met nog 2 reizigers die op het nieuwe station waar we zojuist stopten zijn ingestapt. Heel even zijn de 2 nieuwe reizigers het middelpunt van de groep en worden de laatste nieuwtje uitgewisseld. Maar al snel vervalt de groep in vele vrolijke gesprekjes en gelach.
Ik richt mijn aandacht weer even op mezelf en bedenk dat over een week mijn vakantie echt begonnen is. Met op vrijdagavond eerst het concert van de Wanderer, op zaterdag een dagje stad en op zondag vertrek richting de park-sleep-fly in Brussel om op maandagochtend naar New York te vliegen. Ik moet nog even gaan kijken of mijn reisblog nog ergens in bijgewerkt moet worden. Misschien straks op t strand eens even naar kijken. En onze versie van n roadbook vraagt nog wat puntjes op de welbekende I ook….
In Breda stroomt de trein echt VOL. Nog n uurtje, dan sta ik op t strand bedenk ik opgetogen. Mijn interne hitte door de hormonen is vandaag erg hoog, dus ik kan wel n wat frisser zeebriesje gebruiken. Ik vermoed dat de drukke en hectische week die ik achter de rug heb van invloed was bij het opstoken van dat interne vuurtje. Ik ben trots op mezelf en waar ik nu sta… nog werk zat aan de winkel hoor…. maar vandaag even niet. Eerst weer even mijn balans herstellen Eens kijken of een dagje chillen aan t strand daar aan bij kan dragen
I’m on my way
