Vanochtend zit ik op kantoor en in de gemeenschappelijke ruimte zitten een aantal verpleegkundigen die na hun routes nog wat napraten. Ik geniet van de gulle lachjes in alle toonaarden die zo mijn kantoor binnen komen rollen. En ik bedenk hoe enorm fijn het is dat de sfeer van voorheen weer steeds vaker GEWOON aanwezig kan zijn.
Het lachen verstomd….. ik voel hoe de sfeer ineens omslaat. Intonaties en klanken veranderen. Een van de dames verteld over een terminale cliënt. Het valt me op met hoeveel zachtheid in haar stem de andere verpleegkundige vraagt hoe het nu gaat met deze oude dame. Een heel verhaal volgt waarin ik ook bij haar hoor hoe de emotie haar stem doet trillen. Een verhaal over weten dat je afscheid moet gaan nemen en nog niet los kunnen laten. En dat iedere dag van achteruitgang als het stelen van weken aan levenstijd wordt ervaren. Oefffff
’S middags op mijn fiets snuif ik de geur op van pas gemaaid gras. En geniet ik van een berm vol met ieniemienie volop bloeiende gele bloemetjes. Steeds is er wel weer iets om voor te stoppen en af te stappen. Een kleine rups die de weg oversteekt, een witte vlinder die in de varens aan het spelen lijkt te zijn. Ook geniet ik vandaag weer van de laagvliegende en enorme zwermen van zwaluwen. Wat zijn het toch prachtige vogeltjes <3 Hoe sierlijk en synchroon ze in hun vlucht zijn. Een grote witte ooievaar die met zijn enorme vleugelslagen hoog over vliegt. En dat alles maakt dan ook dat mijn fietstochtje van een half uurtje woon/werkverkeer uitloopt in ruim anderhalf uur.
Niet alleen door de wereld om ons heen die ons zo enorm probeert mee te sleuren in van alles en nog wat waar zovelen echt niet blij van worden, maar ook door de tendens en snelheid van het leven vergeten we zo vaak te genieten van kleine dingen. Zeker sinds ik verhuisd ben zoek ik de plekjes en momentjes om te vertragen en ja… soms zelfs doe ik een poging STIL te staan en te verstillen….. Het zijn die momenten waarop ook wel vragen voorbij komen.
Die vragen van vandaag wil ik met jullie delen.
Als ik zou weten dat vandaag mijn laatste dag zou zijn in dit aardse leven van me…….
– Waar zou ik de dag dan mee af willen ronden??
– En wat heb ik in dit leven NIET gedaan wat ik wel wilde doen maar de tijd niet nam ( of had, kreeg ,creëerde… nee geen smoesjes aan jezelf vertellen dus )
Terwijl ik verder fiets schuift dat leven van me in flarden aan herinneringen aan mijn geestesoog voorbij. Ik heb zeer bewogen jaren die achter me liggen. Jaren die me hebben gemaakt tot wie ik NU ben. En ik voel me een mooi en goed mens. Ik voel me zeker ook een heel rijk mens met al die mooie momenten, avonturen, reizen, de mooie mensen die in mijn leven kwamen. De dingen die we deelden. De gave en giften die me gegund waren. De ervaringen en innerlijke groei die me ten deel vielen. Ik vraag me nog maar eens oprecht en eerlijk naar mezelf af of ik daadwerkelijk iets gemist zou hebben als DIT mijn laatste dag zou blijken te zijn. Het JA en NEE kruisen elkaar tegelijkertijd door mijn hart en ziel. Een JA op het weten hoe ik deze dag af zou willen ronden en het NEE op de 2e vraag erna of ik iets gemist heb.
Ik ga dat hier niet in geuren kleuren verder vertellen hoor, dat blijft bij moooiiie plaatjes in my mind 😉 Soms moet je wensen en dromen ook NIET te letterlijk uitspreken he…. en alleen als wens der gedachte het Universum in sturen…
Stel jezelf ook eens zo’n soort vraag en als er geen NEE op volgt ga dan als de wiedeweerga aan de slag er alsnog een dikke vette NEE van te kunnen maken…… (zonder smoesjes)