Leesbeleving van “Dolen”
Na de korte omschrijving waar ik mezelf al zo in herkende opende ik zondag het boek en las de zin die me zeker de laatste maanden op het lijf geschreven staat. “Als ik iets wil dan doe ik het (Het liefst meteen)” Daarna las ik de Bijsluiter en deze wist per direct een laag toe te voegen aan mijn verwachting van dit boek.
Het duurt slechts enkele pagina’s voor ik in Roy kan kruipen als hij door Spanje wandelt. En ik wandel met hem mee op het pad wat ik ook al jaren zo graag zou bewandelen!!! ( volgend jaar eindelijk!! Heb ik mezelf beloofd, bucketlist!!)
De bruggetjes naar vroeger, heel subtiel in een iets lichtere tint tekst, zoveel meer onderdeel daardoor van het verhaal. Het schuingedrukte als de stem van zijn innerlijke wijze Ik die tegen hem spreekt in zijn gedachten. Zo speelt deze schrijver met de verschillende rollen in het verhaal. Dat leest prettig!! Maar helaas wordt dat verderop in het boek minder duidelijk wat de rol en functie is van de druk en lettertype verschillen.
Na ieder hoofdstuk leg ik het boek even weg om wat het met me doet even goed te voelen, me te verbazen en vervolgens met een volgend kopje thee weer snel het boek op te pakken en aan het volgende stukje te beginnen. En zo lees ik door de hoofdstukken heen, soms huilend van de ellende of paniek die ik meevoel, de verscheurdheid, onmacht, en soms is het zo zinnenprikkelend dat ik wenste dat er een man in mijn buurt was …… Oeffff…. En ook surf ik mee op de tsunami’s aan emoties, diepe liefde en intens verdriet die werkelijk zoooo mooi en diep beschreven worden dat ik ze tot in de diepte mee kan voelen. En ja… steeds weer met tranen in de ogen toch doen wat je innerlijke IK je zegt te doen….. ja…. DAT herken ik dus wel ja.
De omschrijvingen zijn soms to the point, inclusief de rauwe randjes, en de woordkeuzes maken de totaalbeleving er een van het enige echte leven zoals het nu eenmaal ook ECHT is of kan zijn…..
Halverwege het boek besef ik dat ik op blz 170 pas klaar ben met het lezen van de Proloog en daar moet ik enorm om lachen. Ja….. Het versterkt mijn gevoel dat deze Roy/Alex zeker geen doorsnee kerel is. Daar start dus ook het begin van zijn levensdroom, die wereldreis
Dat 2e deel van het boek lees in mijn beleving toch anders…… Er zit meer rust en een soort van balans in de teksten, ondanks dat de inhoud echt wel heftig is af en toe. Misschien omdat deze bewust voor dat blog geschreven werden en daarna gebruikt als onderdeel van dit boek?? Voor nu gaat mijn voorkeur dan uit naar de schrijfstijl in het eerste (en laatste) deel, wat rauwer en dynamischer….
Het is vooral in dit 2e deel dat ik af en toe UIT de rugzak van Roy kruip op alle plaatsen waar ik zelf ook geweest ben en dan in gedachte mijn eigen herinneringen aan die bijzondere plekken ophaal. Weer even terug naar die momenten en de avonturen die ik er zelf beleefde…. Om vervolgens het boek weer op te pakken en terug in de rugzak van Roy te kruipen. Het zijn nu niet alleen de emoties van Roy die ik meebeleef maar zeker ook die van mezelf. En dus pink ik regelmatig een traantje weg. Het zijn ook de reacties op de blog in het boek die me herinneren aan mijn eigen reisblogs en het gevoel echt vrienden te hebben die in je digitale koffer hun plekje gevonden hebben.
Blz 321, ik sla de bladzijde om en lees: “In Extremis”
Owwwww, een soort van 3e deel? Ik spreek het in mijn stille huis hardop uit. De zware energy van het woord blijft in de stilte hangen, pffff dat beloofd wat…….. en ik lees verder want ik wil het vandaag echt uitlezen deze story of a lifetime.
Dit laatste deel gaat gestaag op alle mogelijk manieren naar een climax, De schrijfstijl uit het eerste deel van het boek is weer terug. Lijkt me helder dat dit niet voor het reisblog geschreven is. Alex, de schrijver weet hier op een weergaloze manier de spanning op te bouwen…. In woorden schildert hij de meer dan pikante situaties en de manier waarop daar uiting aan gegeven wordt (aan porno grenzend maar dat weet ik wel te waarderen). Al lezende stijgt de spanning…..maar in mijn achterhoofd hangt nog steeds de zwaarte van de woorden “In Extremis”
En dan komt dat einde …. In slechts 3 bladzijdes wordt ik compleet overrompeld en overspoeld met enorme golven aan emoties. Even ben ik weer terug bij dat moment afgelopen zomer waarin ik dacht dat mijn uitweg voor die aanrollende vrachtwagen lag. Ik huil tranen met tuiten en hervind mijn balans na een mooie chat met de schrijver zelf. Dank je wel Alex voor dit mooie boek, voor jou aandeel in mijn leven omdat dit boek mijn pad mocht kruisen. Ik kijk uit naar deel 2 uit deze trilogie.
