Deze tekening verteld natuurlijk een heleboel……
Ik reisde de afgelopen weken meermaals tussen het hier en NU en de dimensie waarin ik me door Lemuria kan begeven samen met een van mijn gidsen.
Ik heb ook niet voor niets besloten toch dat boek te gaan schrijven….. want ik heb een verhaal te vertellen….. Een mogelijk titel komt bij me voorbij…. “De kronieken van E ‘Anna”
Hieronder een van mijn schrijfels die in de afgelopen dagen ontstonden……
Ergens in de nevelen, los van tijd en aards bestaan, is daar die ene tempel en haar bijzondere verhaal….. en dat verhaal is wat ik je graag vertellen wil……
In die tempel zijn we soms samen, de zielen van bijzondere families, sommige met zilverblauwe randje die als aders door de aura’s lopen , anderen met Goud of parelmoer. Zielen die ik in het aardse dus herken en die door vele levens verbonden zijn. Samengevlochten tot een prachtige streng aan nog meer verhalen die verteld mogen worden. De kronieken van…E ‘Anna
Opdracht aan mezelf: Geef woorden aan de herinneringen mbt de tempel, innercircel en Lemuria
Lemuria….. MIJN Lemuria, zoals ze in mijn hart en zielsherinnering zit.
Veel meer als “ja, ik ben van de Innercircle” zeg ik er meestal niet over. Maar nu heb ik me de opdracht woorden te gaan geven aan wat ik voel , beleef en herinner van Lemuria. En ik realiseer me hoe moeilijk deze opdracht is die ik mezelf nu geef. Woorden…… Dus ga ik ook proberen om alles wat niet in woorden te vatten is toe te voegen tussen al die regels. Wish me LUCK J
En terwijl ik even voor me uit zit te kijken, … staren….. sluit ik mijn innerlijke ogen om naar binnen te kijken en me te richten op mijn centrum. Daar waar mijn poort naar Lemuria zit. Als vanzelf sta ik dan onder die andere sterrenhemel die als een enorm gewelf een prachtige gebied en haar stad overkoepeld. De stad die ik ken want er zijn er velen. Ik sta aan de poort van die stad en naast me staat die ander in zijn lange witte gewaad met een kap op. Degene die me hier steeds weer verwelkomt en ophaalt. Ik hoef nooit alleen de stad in. Eigenlijk kan ik me niet herinneren ooit die stad echt helemaal door te zijn gegaan…… besef ik nu. Stukjes…, even…, een snelle blik…. Ik reis gewoonlijk meteen door naar de tempels.
Om te kunnen vertellen hoe het er daar uit ziet vraag ik mijn gids om niet meteen naar binnen te gaan omdat ik het geheel graag nog eens van boven wil zien. Op mijn gemak in me op wil nemen. Opgenomen in dat hemelgewelf zweef ik tussen de sterren en zie…… ik zie een wijds landschap met rechts van me de bergen, voor me overgaand in heuvels en links slechts nog een glooiende lappendeken van kleuren in vlakken die aaneengeregen zijn , bossen, velden en waterpartijen. En ik weet dat de “mensen/ wezens” in hun huizen hier niet bovengronds leven. De stad bevind zich in en onder de berg. Ik voel de energy van al die mensen en wezens die daar aanwezig zijn en kijk naar de bergen. Een trilling gaat door me heen, zoooo druk is het daar!! Ik houd niet zo van die drukte…. Dan glijd mijn blik over de circels die daar naast de berg zichtbaar zijn. Circels in circels en circels temidden van water wat in en om de circels stroomt. Er zijn waterwegen en “wandel”wegen die door de circels kronkelen, als in een stilzwijgend muziekstuk. Ook is er veel aan begroeiing, een scala aan groen, in alle tinten die je maar kan bedenken, en meer…… een tapijt van mos en ergens anders zacht gras, vochtige druppels hangen nog aan de puntjes, minuscuul klein wiegen ze op de toppen van de grasspietjes in de zachte zuchtjes wind die zacht niet alleen de grassprietjes maar ook mijn huid strelen. Mijn huid…. Die niet is zoals nu als mens…. Zacht…. Zo zacht dat ik mijn ogen wil sluiten om me te laten wiegen. Maar ik roep mezelf tot de orde, NEE NEE, niet NU, ik moet schrijven, omschrijven!! J Waar was ik? … het groen…. Het mos en het gras, maar ook die prachtige bomen die meekronkelen met water en wandelpaden. De boomstammen glooien mee met hun ondergrond, en richten zich naar die prachtige hemelkoepel, de bast van de boom draait en cirkelt zich om de stam heen alsof het een spiraal wil vormen. Met als een soort schubben de boombast die mee lijkt te dansen in die spiraal. Steeds hoger tot aan de vertakkingen die een enorm bladerdek ondersteunen, en als een soort parasol zo hun eigen overkapping vormen. In sommige andere bomen hangen lange trossen zilverwitte bloemen met wijde kelken waar in het putje van het kelkblad ook druppelsdauw verzameld zijn in een soort van kommetje en daardoor de kelken schuin voorover laten hangen, zwaar door het gewicht aan helder water. Door de waterwegen zie ik zilverwitte schimmen schieten, het zijn de vissen en meer …. Het lijken oppervlakkige stroompjes, maar dat zijn het niet…. Ze zijn diep genoeg om ook onze geliefde dolfijnen te laten zwemmen onder water en springen boven water.
Sommige Tempels hebben ingewikkelde organische vormen en rondingen, maar dat zijn er maar enkele. Toch passen ze in het geheel van de circels in de circels van de circels. Sommige van de tempels zijn enkelvoudig en bestaan slechts uit een circel van pilaren. Soms met overkapping, soms ook niet en zijn de pilaren slechts verbonden met elkaar met lianen van groen , vol van bloemen. Ergens in de buurt van de bergen staat een kleine tempel die op wolken lijkt te drijven ipv tussen water en wandelpaden. Zo anders en toch onderdeel van het geheel. Achter deze tempel rijst de bergwand stijl omhoog de wolken in. Als je goed kijkt zie je halverwege de bergwand daar een opening van een grot….. deze leidt niet naar de stad , weet ik….
Als je me zou vragen een plattegrond te tekenen van dit tempelgebied zou ik dat niet 123 kunnen, Een soort van labyrint benaderd het nog het dichtst. Natuurlijk zie ik ook anderen die zich begeven tussen de tempels. Ik gebruik het woord begeven omdat ze niet gewoon lopen, ze lijken te glijden……. Leeftijd is wel iets wat een rol speelt, maar anders, de man in lang gewaad met witte baard kan “jong” zijn en de bijna doorzichtige nimf heeeeel oud… van ziel dus, TOEN al…….
OK, tijd om mijn tempel in woorden te gaan vatten. Daarvoor moet ik via het labyrint naar het centrum …..naar een enorm complex. In de buitenring worden piramides afgewisseld met enorme zalen en water ”ruimtes”. Zo’n zaal bestaat uit een halve cirkel met een verhoging en vele zitplaatsen eromheen in trapvorm. Het zijn geen arena’s maar het heeft er iets van weg. Pilaren omlijsten deze zalen en enorme ronde koepels overspannen dan zo’n zaal. Ook hier vinden water en begroeiing gezamenlijk hun weg in het geheel, in een soort van balans die warmte uitstraalt. Vertrouwen en veiligheid.
Temidden van deze ring aan zalen en Pyramides ligt dus Innercircle. Mijn tempel <3 Omringd door watervallen is daar een volledige cirkel. In haar buitenring staan pilaren die voor mijn menselijk IK van een onbekende steensoort zijn die mat glanzen in maanlicht, glinsteren bij de sterren en het licht van de zon in zich op lijken te nemen, absorberen. In die cirkel ligt een cirkel aan waterbaden, rond van vorm, omgeven door planten en groen die als vanzelf zich oprichten in een beschermende haag richting hemelkoepel. Aan de randen van deze waterbaden zijn zitplaatsen die onzichtbaar lijken voor het oog, zo zijn ze opgenomen in de begroeiing. Binnen de cirkel van baden/waterkommen loopt een soort wandelpad die in spiraalvorm leid naar een middelpunt van licht. Een baken van licht waarin ook weer een soort spiraal zichtbaar is die langzaam omhoog maar ook omlaag leidt. In die spiraal zie je een slinger van vlammetjes, alsof er een hele serie kaarsen brand, maar dan zonder de kaarsen…. De vlammetjes zijn anders van kleur van een gewone brandende vlam, ze zijn zilver, goud en parelmoer in een bewegend spel van deze kleuren en trage beweging dansen ze in de spiraal. Deze vlammetjes, en het licht mogen gevoed en verzorgd worden. Dat doen de priesteressen. Het zijn alleen “vrouwen” die ik om me heen zie “glijden” Ze voelen allemaal als deel van mezelf! EEN en toch zijn het zielen op zich.
Een aantal van deze zielen heb ik in dit leven in het NU opnieuw om me heen verzameld. Sommige zijn nog steeds die ziel van toen. Sommige hebben zich gesplitst en zijn NU met 2 of 3. En steeds opnieuw als ik een van hen in het NU ontmoet gebeuren er bijzondere dingen. VOEL ik de diepe connectie en hoor ik helder hoe er van alles gecommuniceerd wordt…… En voel ik hoe diep het gevoel zit dat ik voor hen wil zorgen, van hen houd, enorm veel van hen houd!!! In het afgelopen jaar heb ik ontdekt dat we iets gemeen hebben in het hier en nu van DIT leven, we hebben allemaal die bijzondere randje in onze aura, soms zijn ze zilverblauw, soms aders van goud of parelmoer, wat ik bij andere mensen niet kan zien.
Soms is dat wel ff lastig als ik het af moet zetten tegen het huidige 3Dleven waar ik nu mijn leven in moet leven. Met 2 voeten op de grond echter lukt me dat toch steeds weer, met wat hulp van creativiteit, muziek en liefde.
In mijn hoofd zweeft een boekwerk aan indrukken, belevenissen en emoties over “de stad”, of over “de tempels” of over “nog meer” maar voor nu heb ik geprobeerd de 1e essentie in woorden te vatten……. Probeer dus te “proeven” wat die woorden vertellen…..
Het lijkt zo dichtbij, ik ben er in een blink of the eye, maar in onze aardse wereld waarin we zelf het fenomeen tijd bedacht hebben is het eeuwen en eeuwen geleden en meer dan dat……..
