Vandaag was weer een bijzondere dag. Met recht weer zo een met een gouden randje. Ik ga proberen om je met mijn woorden mee te nemen en zo mijn ervaring en beleving met je te delen. Het wordt een laaaaaang verhaal
Zondagochtend, even voor negen liep ik de deur uit om met mijn #vrijreizen op pad te gaan. Het was nog stil op straat. Geen auto’s en fietsers rushing naar hun job of schoollokalen. Slechts een enkeling op z’n dooie akkertje aan de wandel met een hondje. Geen overvolle bus met studenten naar het station en ook in de trein slechts vaders of moeders met enthousiaste kleintjes op pad naar opa en oma aan de andere kant van het land. Een stel jongelui die duidelijk de nacht doorgetrokken hadden en nu op weg naar huis. En een jong stel helemaal verliefd in elkaar opgaand. Heel anders reizigerspubliek dus dan door de week. Ik geniet er van dan naar mensen te kijken en te bedenken wat hun dag speciaal zal gaan maken. Houd dit stukje van mijn verhaal even in gedachte voor mijn verhaal over mijn terugreis later vandaag.
Na bus, trein en weer bus kwam ik bijna 3 uur later aan in Nieuwegein in het Fletcherhotel waar de spirituele doe- en ervaar beurs zou zijn van 11.00 tot 17.00. Een laag drempelige beurs zonder entreegeld en naast alle info bij mensen in kraampjes en achter tafels ook nog een hele middag met gratis lezingen. En dat was dan ook mijn reisdoel van vandaag, de lezing van Elisabeth van Gelder, To be or not to be, that’s the answer we all know. En ik dacht dus dat dat dan ook mijn enige Highlight van vandaag zou zijn….. hoe mis ik dat toch kon hebben lees je verderop in mijn verhaal.
Het was echt heeeerrrrrlijk mijn soulsister Eli weer in mijn armen te sluiten, want al zijn we nog zozeer verbonden en dus nooit echt ver van elkaar vandaan in spirit, niets is fijner om elkaar ook weer even te kunnen voelen in ons aardse en lijfelijke leven. Elkaars warmte, elkaars glimlach en ook gewoon even elkaars hand vast te houden. En te voelen hoe je hart dan overloopt van liefde. Te voelen hoe vanuit je hart als een waterval die liefde je lichaam in klatert en je vult met de golven van die liefde die gepaard gaat met herinneren, herinneren waar de bron van die liefde zich bevindt, waar het begon en hoe het in cirkels rondgaat. Soms zijn het cirkels in kalmte, soms ook in de heftigheid van een tsunami in een draaikolk. En dat alles gaat dan door me heen in gedachte en emoties in splitseconds en ik geniet van het moment, van gewoon daar kunnen zijn, heel even.
Aan het eind van ons gesprekje vraagt ze me iets te doen….. en ik voel de storm aan emoties erbij, niet alleen bij mij, ook bij haar en ik verbaas me………. Wat is haar link aan deze “opdracht en vraag” aan mij????? Ik besluit het even te parkeren en na een korte pauze voor mezelf eerst deel te gaan nemen aan de lezing waar ik dus voor kwam.
https://www.facebook.com/events/226001754602757/
De lezing; To be or not to be, that’s the answer we all know.
Enkele maanden geleden las ik deze titel van deze reeks lezingen voor het eerst en ik WIST, bij de 1e uit de reeks ben ik aanwezig. De titel pakte me, deed me tintelen van kop tot teen en tot in het diepste van mijn ziel. Inmiddels herken ik dat gevoel en weet ik dat ik er naar kan en mag luisteren. En dat alles als vanzelf op mijn pad komt wat nodig is om er bij te ZIJN. Ik hoef alleen maar te ontvangen. En dus stel ik me er voor open. Of vraag ik wat ik denk wat er voor nodig zou kunnen zijn…….
En daar zat ik dus, in de 2e rij op de 1e stoel in die rij. Schuin voor me zit een jong stel, een jonge dame met lang blond haar en naast haar een jonge man met kort donker haar. Ik denk dat ze bij elkaar horen want ik voel hoe ze liefdes golven uitwisselen. Er komen best veel mensen binnen. Er is op een gegeven moment nog maar 1 stoel vrij achterin. Ik voel het roffelen van trappelende voeten door mijn buik gaan, mensen die benieuwd zijn en vol van verwachting in wat er gaat komen. Natuurlijk zitten mensen niet echt fysiek te trappelen, maar het is wel de verwachtingsvolle energy die er hangt en zich opbouwt terwijl mensen wat zitten te keuvelen en wachten op de komst van Elisabeth. Ze begint met het uitleggen van wat basis dingen, het Universum, de eenheidsleer, de chakra’s, de auralagen, ons hogere zelf en hoe we in een tijd leven waarin ons hogere zelf in het pure witte licht en energy aan het indalen is in ons fysieke IK via de chakra’s. In haar andere lezingen die ik tot nu toe mee mocht maken nam ze ons als aanwezige dan meestal mee in een soort van geleide meditatie en gebeurde er altijd wel weer iets bijzonders met me. Ik had steeds opnieuw dan nieuwe ervaringen die maakte dat ik weer een stapje verder kon zetten in mijn eigen ontwikkeling en ervaringen. Al blijft het moeilijk deze ervaringen ook echt te vangen in woorden. Ik zal ook nu dat wel weer proberen te doen. Terwijl Eli aan het uitleggen was hoe dat indalen zich kon verhouden met bv het christelijke geloof gebeurde het. Ze wees met haar hand boven zich, naar waar het witte licht van de hogere zelf zich in de andere auralaag bevind. Ze trok met haar hand dat licht naar beneden via kruinchakra naar derde oog en keelchakra, naar hart. Zo maakte ze tegelijk het christelijke kruisteken. Terwijl haar hand dus zo in slechts een seconde of 2 naar beneden ging en ze het witte licht meenam, ontstond de lichtgevende laag. Ik kan niet zeggen dat het slechts de ronde schijf was die ze eerder zelf geduid had als laag in een dimensie, het was er gewoon, in en om ons heen, door ons heen, in cirkels die traag bewogen vol van dat witte licht. Het witte licht wat eerder aan het begin van de lezing al mijn fotootjes overbelicht had, werd ineens heel zichtbaar, voor mij althans. Door het witte licht liepen ragfijne gouden en zilveren draden. Die lieten me ook zien hoe de stromingen liepen dus. En we waren niet eens in een meditatie!!!!! WOW!!!! Ja , met recht, de mensheid heeft weer een stap gezet in de groei in eenheid, dat was me meteen wel duidelijk!!!
De lezing werd afgerond en ik besloot heel bewust wat van deze witte licht energy met me mee te nemen, deze witte energy die in gezamenlijkheid was opgebouwd en zo enorm sterk voelde. Ik sla dan even een ander bijzonder stukje van de dag over en begin aan mijn terugreis. Het is erg druk zo halverwege de zondagmiddag in bus en trein. Alles loopt gesmeerd en ik loop zo van het een het andere in en hoef nergens langer dan 2 minuten te wachten. In de trein beland ik in een stiltecoupe en kan ik in alle rust de middag nog eens aan me voorbij laten gaan. Met name een andere bijzondere ontmoeting waarover ik hier niet verteld heb moet even een plekje krijgen waarbij ik de meegenomen witte energy dus ook goed kan gebruiken J Mijn misselijkheid en hoofdpijn die ik meenam verdwijnen weer en ik haal diep, intens en opgelucht adem. In Nijmegen stap ik over en neem ik met een gelukzalige glimlach mijn plaatsje in op het klapstoeltje in het halletje. Ik ga daar vaker zitten als ik behoefte heb aan een zuchtje frisse lucht bij ieder station en als ik de ruimte om me heen ff nodig heb en niet met lijven tegen elkaar aangeperst wil zitten op de banken van de coupe van het treinstel. Ik kijk vanuit het halletje in de coupe en zie een man zitten met een schrijfblok op zijn schoot. Een diepe frons op zijn voorhoofd en een gepijnigde blik in zijn ogen vertellen me dat hij ergens mee worstelt. Ik voel een zwaarte in zijn buik. Ik ben niet een mens die ongevraagd mijn hulp aan mensen aanbied…… maar in dit geval besluit ik dat ik hem wel iets aan kan bieden. De witte licht energy. Zonder een woord hardop te wisselen bied ik het aan via zijn hogere ik. Hij schrijft iets met zijn blauwe pen op zijn schrijfblok. Tilt zijn hoofd op en kijkt me verbaasd aan. Ik glimlach. Hij kijkt me niet begrijpend aan. Ik glimlach en hij verdiept zich weer in zijn schrijfblok. Ik zie hoe zijn gezicht zich ontspant en hij wat in zichzelf grinnikt. Hij begint actief te schrijven. Ik voel hoe mijn glimlach groeit en bijna niet meer op mijn gezicht past. Ook bij de jongen tegenover me op het andere klapstoeltje breekt een enorme lach door. Van oor tot oor met fonkelende witte tanden tussen zijn lippen en met glimmertjes in zijn ogen. Ik kijk weer naar de man met het schrijfblok en zie dat hij druk schrijvende is. Even blijft zijn pen in de lucht hangen, en schuift hij zijn lange haren weer terug achter zijn oren. Onze blikken kruisen elkaar weer en opnieuw is de glimlach voldoende om hem verder te laten schrijven. Ik voel dankbaarheid samen met verwondering. We zijn bijna op het station waar ik uit moet stappen. Hij kijkt weer op en kijkt me recht in mijn ogen aan. Onze blikken blijven aan elkaar hangen. Hij kijkt vragend naar me, maar ik besluit dat geen enkel antwoord afdoende zal zijn, dus glimlach ik weer en knik hem bemoedigend toe. In mijn hoofd zeg ik, en nu niet opgeven he!!!! Doorrrgaan. Ik sta voor de deur van de steeds langzamer rijdende trein. Ik zie een aarzeling in zijn ogen, hij wil opstaan maar dan stap ik al uit en loop weg.
In de bus vraag ik me af of het inbeelding was of niet. En ik vertel mezelf, NEE hoor. WAT hij schreef zal ik nooit weten, maar dat hoeft ook niet. Het voelde puur en goed en dat is al wat van belang is. De meegebrachte witte licht energy heeft zijn werk gedaan, ik was slechts het kanaal.
