Afscheid nemen doe je als mens op vele manieren en om vele redenen. Om er gewoon eens een paar te noemen…..
- Van een periode in je leven, na een scheiding bv, of als je je 1e kind krijgt, of juist als je kinderen het ouderlijkhuis hebben verlaten…
- Van een vriend of familielid die komt te overlijden
- Van een collega die ander werk vindt en de organisatie waar jij werkt gaat verlaten.
- Zelfs van een kledingstuk wat je graag droeg maar nu toch ECHT versleten is 😉
En over welke vorm van afscheid je het ook hebt, triest of juist heel blij, je laats iets achter je wat niet meer op dezelfde manier terug komt. En vaak gaat het dan ook op een periode van rouw, van iets kwijt zijn geraakt…. En dat mag een plaatsje krijgen.
Afscheid nemen doe je op verschillende manieren. Niet alleen ieder mens doet dat op zijn eigen manier, ook bij ieder mens apart zijn er nog verschillende trajecten die je emoties af te leggen hebben. Een stukje gaat via je hoofd, maar een ander stuk via je hart en ziel. Een stukje verwerk je bewust, maar een stuk ook heel onbewust.
Ik wil graag een stukje van mijn afscheid waar ik nu mee moet dealen met jullie delen……..
Afgelopen weekend bereikte mij het bericht dat een dierbare collega TB de strijd met slokdarmkanker verloren had en aan de gevolgen ervan was overleden. En ja….. natuurlijk schrok ik enorm van dat bericht!!! Want zelfs al worden me soms dingen “ingefluisterd”, ik houd hoop dat het leven soms anders kan en mag lopen. Dus toen na een heftige periode van behandelingen ook na de zware operatie afgelopen week er geen berichten kwamen was ik opgelucht, HEEEEL opgelucht. IK merkte aan mezelf dat ik in eerste instantie bij het slechte nieuws na de 1e schok op de automatische piloot ging en de werkgerelateerde zaken begon te regelen zondagavond. Een half uur nadat dat gedaan was en ik ff niets kon betekenen in het hele verhaal werd ik ziek, doodziek! Ik kreeg koorts en ging letterlijk finaal over mijn nek, en hoe!!! Voor het eerst in ruim 10 jaar want sinds mijn galblaas verwijdering heb ik niet meer overgegeven. De koorts nam me mee naar een warrig dromenland en gaf me de kans alvast een stukje onderbewust te gaan verwerken. Maar maandag kwamen in een golf dan toch alle bewuste emoties in alle hevigheid bij me binnen. Verbaasd over mijn heftige verdriet vroeg ik me af waar dat vandaan kwam. En begon ik met hulp van mijn hoofd samen met gewoon goed “voelen” te bedenken hoe het nu in elkaar zat voor mij.
Bijna 12 jaar geleden begon ik als relatiebeheerder bij Proteion en was ik het grootste deel van mijn werk betrokken en bezig voor thuisbegeleiding – TB. Een machtig mooi team mensen en machtig mooi werk!!! Niet alleen vanuit mijn hart maar vooral ook vanuit het hart van deze dames en heer. Ruim 70 mensen die werk deden waar ik me erg betrokken bij voelde en dus niet gek dat ik ook steeds meer betrokken raakte bij deze mensen ZELF. Ik was dan ook SUPER blij toen ik hun teamondersteuner mocht worden en zo nog nauwer betrokken was bij werk en mensen. Niet gewoon collega’s maar mijn TB familie. En dus noem ik ze ook altijd mijn dames en heer JEn ja, natuurlijk vertrokken er soms collega’s, want zo gaat dat nu eenmaal. Maar de meeste vormen van vertrek hadden ook een deel blijdschap voor die ander die een nieuwe uitdaging vond bv.
Ik moet zeggen dat in mijn hele werkende carrière ik nog nooit zoveel te maken heb gehad met zieke collega’s als bij Proteion. En natuurlijk hoort dat misschien ook wel bij een grote organisatie als Proteion….. maar er waren periodes waarin ik dacht “houd het nu nooit op??” De een na de ander die met slechte diagnoses kwamen, zware behandelingen ondergingen en echt heeeeeel erg ziek waren. De meeste die na zo’n zware periode van dokters hoorden dat ze “genezen”waren, “schoon”……… Maar eerlijk is eerlijk, toch altijd enorm ingeleverd hadden. En meestal dus ook afscheid namen als collega om met nieuwe levensvreugde de draad weer op te pakken die er nog was. Ik was dan als collega blij dat deze mensen dat stukje levensvreugde nog gegund was en dat maakte afscheid een stuk makkelijker voor mij. Soms liep het ook niet goed af met een “genezen of schoon” verklaring en volgde er een scala aan mogelijkheden via de organisatie om afscheid te nemen. En ja, natuurlijk gaat je dat niet in de kouwe kleren zitten, het gaat om een collega immers……. Maar ik merk nu dat het meer is dan in mijn kouwe kleren, het zit me onder m’n huid, het is niet zomaar een collega, het is mijn TB-familie lid!! Een van mijn dames. Of moet ik NU al ‘was’ gaan zeggen…… ja zelfs dat soort kleine dingen als gebruik van een woordje zorgt al voor tranen in mijn ogen. Onze stoere, liefdevolle, spontane lieve Nicole WAS maar zal voor altijd mijn TB familie blijven.
<3 Lieve Nicole , ik ga je enorm missen!!! Dank je wel voor al jou mooie werk en gewoon jou ZIJN. Dag lief mooi mens <3
