Vandaag was een werken-dag voor mij. En ik werk met plezier hoor!! Ik geniet van de vele dingen die ik als spin in het web mag regelen en zorgen voor. Maar eerlijk is eerlijk er zijn echt ook dingen die ik NOG fijner vind 😉 Zoals bv fietsen …..
En terwijl de uurtjes op kantoor voorbij gleden, en ik de buienradar in de gaten hield , zag ik tot mijn blijdschap dat de buien voorspelt vanaf een uur of 1 oploste in het niets en verdreven werden door zon naar een uurtje of 5 in de namiddag. WOW!!! Dus toen ik mijn TO-DO lijst zover klaar had dat er niets dringends meer op stond sloot ik om 13.00 mijn pc af, schoof mijn bureaustoel tevreden onder mijn bureau, zwaaide mijn collega gedag en liep bijna huppelend naar buiten ( kon me nog NET bedwingen, hihihi)
Eenmaal buiten stak ik een natte vinger in de lucht om te voelen van welke kant de wind kwam. Maar ja…. Vertelt dat iets dan? Ja…. Wat wind tegen is…. en dus koos ik die richting!! FF lekker trappen en uitwaaien, JA , daar had ik zin in!!!
En dus volgende ik mijn (fiets)pad in de richting van Horst. Met in mijn ene oor muziek van Nahko Bear en mijn andere oor vrij voor Veilig Verkeer Nederland, maar vooral voor alle fluitende vogels onderweg in de bomen en velden om me heen. Geweldig hoe dat samen gaat met de muziek die ik luisterde trouwens 😉
Eenma
al buiten de kern van dorpen en huizen zie je echt zoveel meer aan natuur en vogels die ik bij mij achter het huis echt niet tegen kom. Van veldmuisjes, tot eekhoorns. Van Grote roofvogels waarvan ik de naam niet durf te bepalen op zweefafstand tot reigers in een sloot. En dan al dat jong grut!!! Huppelend en spelend in de weides. Geiten, schapen met lammetjes en ook de kalfjes en veulens zag ik dartelen. Dus werd tegen de wind in trappen op tempo afgewisseld met langzaam uitrollen en genietend kijken naar wat er zich in de wei afspeelde.
Meteen vanaf Venray reed voor me een man met een grote sporttas achterop zijn bagagedrager. Je weet wel, zo eentje die dan ZOOO scheef kan hangen onder de snelbinders dat je denkt dat ie er ieder moment af kan glijden, hihi. Ik reed eigenlijk net iets harder als hij….. maar door het uitrollen steeds bleef ik achter hem. Al snel had hij dat in de gaten en bleef om de zoveel meter achterom kijken waar ik was. Hahaha Dus liet ik me nog een keer of 2 extra uitrollen om hem niet in te halen . En stopte ik vervolgens om mijn jas uit te doen. Hj had dus weer een flinke voorsprong!! In gedachte zag ik hem tevreden glimlachen In het volgende dorp echter was niet veel te zien en dus haalde ik hem uiteindelijk maar in. Ik vermoed dat ie toen een paar tandjes extra ingezet heeft om niet te ver achterop te raken, haha!! Want toen ik buiten het dorp een paar kilometer verderop me weer uit liet rollen voor een veld met 4 rennende paarden haalde hij me triomfantelijk in, draaide zich nog even om en lachte voldaan!! Geweldig!!
Ik had echter niet heel veel aandacht voor hem, want ik liet me niet voor niets uitrollen daar bij die wei met rennende paarden. Ongelooflijk!! 4 pracht paarden op geringe afstand in galop, ze renden rondjes achter elkaar aan, in een soort van 8 figuur. Het paard voorop stak fier haar hoofd in de wind en de anderen volgden. Ik zag hoe de spieren in de flanken trilden, hoe hun huid glom en de manen in de wind wapperden. Ik kon niet anders dan lachen en in gedachte sloot ik me bij ze aan en galoppeerde ik met ze mee. In de bocht voor het hek langs het fietspad besloot ineens het laatste paard het renmaatje niet meer te volgen in hun spel maar draaide abrupt bij en kwam recht op me af. Haar ogen strak op mij gericht. In gedachte steigerde ik van schrik. Maar bedaarde al snel en genoot van het contact met dit mooie grijze paard. De andere 3 galoppeerde verder zonder hun maatje. Zo stonden we dus aan het hek, en ze schudde haar 
hoofd naar me. Ik schudde mijn hoofd terug en lachte. Zo speelden we even ons spel samen van actie reactie en mijn hart vulde zich met pure blijdschap en liefde voor dit mooie paard en haar aandacht voor mij. Met een hartengroet nam ik afscheid.
En terwijl ik langzaam mijn fiets al trappend weer op gang bracht verwonderde ik me over het intense contact. Je moet weten , ik ben echt heel bang voor paarden. Ze zijn ZO groot, en ergens heb ik steeds beelden van paarden die me vertrappen onder hun hoeven….. al fietsend nam ik me voor misschien toch iets aan die aardse angst die zo onaards is te gaan doen. Misschien kan ik iemand vinden die me wil helpen….. misschien wel iemand die ik ontmoet op basis van de uitwisseling van dingen waar ik zo graag mee werk…….
Nog een paar keer die dag kom ik langs weides met paarden. Ik stop bij allemaal en steeds weer groet ik de paarden. En allemaal groeten ze terug, door hun hoofd op te tillen tijdens het grazen, me aan te kijken en met hun hoofd naar me te knikken. Een aantal kijken me echt na als ik weer verder fiets. Bijzonder!!! <3
